Сьпіць Гуталін. Паклаў сваю чорную ражку на чорны столік і сьпіць, рукі да падлогі зьвесіў. Выпілі мы з Дыкам.
— Ну добра, — кажу. — Простая я там душа або складаная, а пра гэтага тыпа я б тут жа паведаміў куды сьлед. Ужо на што я не люблю паліцыі, а сам бы пайшоў і паведаміў.
— Угу, — кажа Дык. — А цябе б у паліцыі спыталі: а чаму гэта менавіта да вас гэты тып зьвярнуўся? А?
Я паматаў галавой.
— Усё роўна. Ты, тоўсты парсюк, у горадзе другі год, а ў Зоне ні разу ня быў, «ведзьмін халадзец» толькі ў кіно бачыў, а паглядзеў бы ты яго ў натуры, дык тут жа бы й абгадзіўся. Гэта, мілок, страшная штука, яе з Зоны выносіць нельга… Сам ведаеш, сталкеры людзі грубыя, ім абы грошы плацілі, але на такое нават нябожчык Смоўж не пайшоў бы. Я нават уявіць сабе баюся, для чаго «ведзьмін халадзец» можа спатрэбіцца.
— Што ж, — кажа Дык, — усё гэта правільна. Толькі мне, разумееш, ня хочацца, каб аднае пекнае раніцы знайшлі мяне ў пасьцельцы, мёртвага ў выніку самагубства. Я таксама чалавек грубы, дзелавы, але жыць, разумееш, люблю. Даўно жыву, прывык ужо…
Тут раптам Эрнэст закрычаў з-за стойкі:
— Містэру Нунане! Вас да тэлефона!
— Вось чорт, — кажа Дык расстроена. — Зноў, напэўна, рэклямацыя. Усюды знойдуць. Прабач, — кажа, — Рэдзе.
Устае ён і сыходзіць да тэлефона. А я застаюся з Гуталінам і з бутэлькай, і паколькі ад Гуталіна толку ніякага няма, то бяруся я за бутэльку ўшчыльную. Чорт бы пабраў гэтую Зону, нідзе ад яе паратунку няма. Куды ні пойдзеш, з кім ні загаворыш — Зона, Зона, Зона. Добра, вядома, Кірылу разважаць, што з Зоны пацячэ вечны мір і добрарастварэньне паветраў. Кірыл — добры хлопец, і ніхто яго дурнем не назаве, але ж ён жа пра жыцьцё ні чорта ня ведае. Ён уявіць сабе ня можа, колькі ўсякай погані вакол Зоны круціцца. Вось цяпер — калі ласка: «ведзьмін халадзец» спатрэбіўся. Не, Гуталін хоць і прапойца, і псых, але часам падумаеш-падумаеш, ды й скажаш: можа, сапраўды лепш д’яблава д’яблу пакінуць? Не крані дзярмо… Тут усаджваецца на месца Дыка нейкі смаркач у стракатым шаліку.
— Пане Шугарце? — пытаецца.
— Ну? — кажу.
— Мяне завуць Крэон, — кажа. — Я з Мальты.
— Ну, — кажу, — і як там у вас на Мальце?
— У нас на Мальце нядрэнна, але я не пра гэта. Мяне да вас накіраваў пан Барбрыдж.
Так, думаю. Сволач усё-ткі гэты Барбрыдж. Ні літасьці ў ім няма, нічога. Вось сядзіць хлапчук, чарнявенькі, чысьценькі, прыгажунчык, не галіўся, відаць, яшчэ ні разу і дзеўку яшчэ ні разу не цалаваў, а Барбрыджу ўсё роўна. Нездарма яго сьцярвятнікам называюць, і дарма ён на гэта крыўдзіцца.
— Ну і як маецца старына Барбрыдж? — пытаюся.
— Па-мойму, ён ня вельмі добра маецца, — кажа мальтыец. — Крэкча ўвесь час і ногі расьцірае.
— Ну і што? — кажу.
Ён на мяне разгублена глядзіць, але ўсё яшчэ ўсьміхаецца.
— Ці бачыце, пане Шугарце, я зьвярнуўся да яго з адной прапановай, а ён накіраваў мяне да вас. Ён сказаў: як пан Шугарт вырашыць, так і будзе.
— Зразумела, — кажу. — Выпіць хочаш?
— Дзякуй, я ня п’ю.
— Ну запалі, — кажу.
— Прабачце, але я й не палю таксама.
— Каб цябе чорт узяў, — кажу я яму. — Дык навошта табе тады грошы?
Ён пачырванеў, перастаў усьміхацца і нягучна так кажа:
— Напэўна, — кажа, — пане Шугарце, гэта толькі мяне тычыцца, праўда ж?
— Што праўда, то праўда, — кажу я і наліваю сабе на чатыры пальцы. У галаве, трэба мовіць, ужо трохі шуміць, у целе гэткая прыемная расслабленасьць, адпусьціла Зона. — Зараз я п’яны, — кажу. — Гуляю, як бачыш. Хадзіў у Зону і абарваў вялікія грошы. Так што давай адкладзем сур’ёзную размову…
Тут ён раптам ускоквае і кажа «прабачце», і я бачу, што вярнуўся Дык. Стаіць побач са сваім крэслам, і па твары яго відаць, што нешта здарылася.
— Што, — пытаюся, — кнот уставілі? Зноў твае балёны вакуум не трымаюць?
— Так, — кажа ён. — Зноў.
Сядае, налівае сабе, падлівае мне, і бачу я, што не ў рэклямацыі справа. На рэклямацыі ён, скажам так, паплёўвае.
— Давай, — кажа, — вып’ем, Рэдзе. — І, не чакаючы мяне, перакульвае залпам усю сваю порцыю і налівае новую. — Ты ведаеш, — кажа, — Кірыл Паноў памёр.
Скрозь хмель я не адразу яго зразумеў.
— Што ж, — кажу, — вып’ем за супакой душы…
Ён паглядзеў на мяне дзікімі вачыма, і толькі тады я адчуў, нібы ўсё ў мяне ўнутры абарвалася. Памятаецца, я ўстаў, паставіў куфаль на стол і гляджу на яго зьверху ўніз.
— Кірыл?! — а ў самога перад вачыма сярэбранае павуціньне, і зноў я чую, як яно патрэсквае, разрываючыся. І праз гэтае патрэскваньне даходзіць да мяне голас Дыка, як зь іншага пакоя.