— Разрыў сэрца. У душавой яго знайшлі, голага. Ніхто нічога не разумее. Пра цябе пыталіся, я сказаў, што ты ў поўным парадку…
— А чаго тут не разумець, — кажу. — Зона…
— Ты сядзь, — кажа мне Дык. — Сядзь і выпі.
— Зона, — паўтараю я і не магу спыніцца. — Зона… Зона… — І нічога вакол ня бачу, акрамя сярэбранага павуціньня. Увесь бар заблытаўся ў павуціньні, людзі рухаюцца, а павуціньне ціхенька патрэсквае, калі яго чапляюць. А ў цэнтры мальтыец стаіць, твар у яго зьдзіўлены, дзіцячы, нічога не разумее.
— Малыш, — кажу я яму ласкава. — Колькі табе грошай трэба? Чатыры тысячы хопіць? На! Бяры, бяры! Ідзі да Барбрыджа і скажы яму, што ён сволач і сьцярвятнік, ня бойся, скажы, ён баязьлівец… а як толькі скажаш, зараз жа ідзі на станцыю, купі сабе білет і напрасткі на сваю Мальту. Нідзе не затрымлівайся…
Ня памятаю, што я там яшчэ балбатаў. Памятаю, апынуўся я перад стойкай. Эрнэст паставіў перада мной куфаль асьвяжальнага і пытаецца:
— Ты сёньня быццам пры грошах…
— Так, — кажу. — Пры грошах.
— Можа, даўжок аддасі? Мне заўтра падатак плаціць.
Соваю я руку за пазуху, вымаю грошы і кажу:
— Трэба ж, ня ўзяў, значыць, Крэон Мальтыйскі… Ну, усё астатняе — лёс.
— Што гэта з табой? — пытаецца Эрні. — Перабраў трошкі?
— Не, — кажу. — Я якраз у поўным парадку.
— Ішоў бы ты дадому, — кажа Эрні. — Перабраў ты трошкі.
— Кірыл памёр, — кажу я яму.
— Гэта які ж Кірыл? Той што шалудзівы?
— Сам ты шалудзівы, сволач, — кажу я. — З тысячы такіх, як ты, аднаго Кірыла не зрабіць. Паскуда ты, — кажу, — гандляр сьмярдзючы. Сьмерцю ж гандлюеш, морда. Купіў нас усіх за зялёненькія… Хочаш, зараз усю тваю крамку разьнясу?
І толькі я замахнуўся, хапаюць мяне раптам і цягнуць кудысьці. А я ўжо нічога не цямлю. Гарлапаню штосьці, адбіваюся, потым апамятаўся — сяджу ў туалетнай, увесь мокры, пыса разьбітая. А з залы шум чутны, трашчыць нешта, посуд б’ецца, дзеўкі віскочуць, і чую, Гуталін раве, як белы мядзьведзь падчас злучкі:
— Пакайцеся, паразыты! Дзе Рыжы? Куды Рыжага падзелі, д’яблава насеньне?
І паліцэйская сырэна скуголіць. Як яна завыла, тут у мяне ў мозґу ўсё нібы крышталёвае стала. Усё памятаю, усё ведаю і ўсё разумею. І ў душы нічога няма, адна злосьць ледзяная. Так, думаю, я табе зараз арганізую вечарок. Я табе пакажу, што такое сталкер. Гандляр сьмярдзючы. Выцягнуў я з гадзіньнікавай кішэнькі «сьвярбу», пару разоў сьціснуў яе паміж пальцамі для разгону, дзьверы ў залу прыадчыніў і кінуў «сьвярбу» ціхенька ў плявальніцу. А сам акно ў сартыры адкрыў — і на вуліцу. Вельмі мне, вядома, хацелася паглядзець, як усё гэта будзе, але трэба было рваць кіпцюры. Перабег я праз двор і бачу: «сьвярба» запрацавала на ўсю моц.
Завылі і забрахалі сабакі па ўсім квартале, яны першымі «сьвярбу» чуюць. Я так і ўявіў сабе, як у карчме народ замітусіўся, хто ў мэлянхолію ўпаў, хто ў дзікае буянства, хто ад страху ня ведае, куды падзецца. Страшная штука «сьвярба». На якое ліха яна прышэльцам патрэбная была, я ня ведаю, але чалавек ад яе дурэе зусім, гадзіны на дзьве ў псыха ператвараецца. Цяпер у Эрнэста ня хутка поўная карчма набярэцца. Ён, вядома, сволач, здагадаецца пра мяне, ды толькі мне пляваць. Усё. Няма больш сталкера Рэда. Хопіць зь мяне гэтага. Хопіць мне самому на сьмерць хадзіць ды іншых людзей за сабой цягаць. Памыліўся ты, Кірыле, сябрук мой мілы. Даруй, ды толькі ты ня меў рацыі, а Гуталін меў. Няма чаго тут людзям рабіць. Няма ў Зоне дабра.
Пералез я цераз плот і пабрыў паволі дадому. Плакаць хочацца, і не магу. Наперадзе пустата, нічога няма. Туга, будні. Трэба ж, ніколі я не разумеў, як гэта для мяне важна было — сустракацца з Кірылам, гаварыць зь ім, слухаць, як ён пэрспэктывы малюе пра новы сьвет, пра «Зьменены Сьвет», як ён казаў. А цяпер што? Заплача па ім хтосьці ў далёкай Расеі, а я вось і заплакаць не магу. І гэта ж я ва ўсім вінаваты, ня хто-небудзь, а я. Ня Эрні, ня Барбрыдж — я! Як я, скаціна, пасьмеў яго ў гараж весьці, калі ў яго вочы да цемры не прызвычаіліся? Усё жыцьцё ваўком жыў, усё жыцьцё пра аднаго сабе думаў… і вось гады ў рады ўздумаў адабрадзеіць, падаруначак паднесьці. На які чорт я наогул яму пра гэтую «пустышку» сказаў? Як згадаў я пра гэта, зусім мяне за горла ўзяло, хоць сапраўды воўкам вый. І тут мне раптам нібыта палягчэла: гляджу — Гута ідзе.
Ідзе яна мне насустрач, мая прыгажуня, ідзе, ножкамі сваімі ладнымі пераступае, спаднічка над ножкамі калышацца, з усіх падваротняў на яе заглядаюцца, а яна ідзе, як па струначцы, ні на каго не глядзіць, і адразу я чамусьці падумаў, што яна мяне шукае.