— Значыць, капец Барбрыджу, — прамармытаў ён. — Шкада, славуты быў сталкер.
— Нічога, — сказаў Рэдрык, адкідваючыся ў крэсьле. — Ты яму пратэзы зробіш. Ён яшчэ на пратэзах па Зоне паскача.
— Добра, — сказаў Мясьнік. — Пачакай, я зараз апрануся. Пакуль ён апранаўся, пакуль тэлефанаваў кудысьці, верагодна, у клініку, каб усё падрыхтавалі для апэрацыі, Рэдрык нерухома напаўляжаў у крэсьле і паліў. Толькі адзін раз ён паварушыўся, каб выцягнуць біклагу. Ён піў маленькімі каўткамі, бо ў біклазе заставалася на донцы, і намагаўся ні пра што ня думаць. Ён проста чакаў.
Потым яны разам выйшлі да машыны. Рэдрык сеў за руль. Мясьнік сеў побач і адразу ж перагнуўся церазь сядзеньне і пачаў абмацваць ногі Барбрыджа, а Барбрыдж, прыціхлы, адразу неяк скурчыўшыся, мармытаў нешта жаласьлівае, абяцаў азалаціць, памінаў зноў і зноў дзяцей і ўмольваў выратаваць яму хоць калені. Калі яны пад’ехалі да клінікі, Мясьнік вылаяўся, ня ўбачыўшы санітараў ля пад’езду, на хаду выскачыў з машыны і схаваўся за дзьвярыма. Рэдрык зноў закурыў, а Барбрыдж раптам сказаў:
— Ты мяне забіць хацеў. Я табе гэта запомню.
— Але ж не забіў, — абыякава сказаў Рэдрык.
— Так, не забіў… — Барбрыдж памаўчаў. — Гэта я таксама запомню.
— Запомні, запомні, — сказаў Рэдрык. — Ты б, вядома, мяне забіваць ня стаў. — Ён абярнуўся і паглядзеў на Барбрыджа. Барбрыдж няўпэўнена крывіў рот, падрыгваючы перасохлымі вуснамі. — Ты б мяне проста кінуў, — сказаў Рэдрык. — Пакінуў бы мяне ў Зоне, і канцы ў ваду. Як Акулярыка.
— Акулярык сам памёр, — панура паведаміў Барбрыдж. — Я тут ні пры чым. Прыкавала яго.
— Сволач ты, — абыякава сказаў Рэдрык, адварочваючыся. — Сьцярвятнік.
З пад’езду выскачылі сонныя і ўскудлачаныя санітары, на хаду разварочваючы насілкі, падбеглі да машыны. Рэдрык, час ад часу зацягваючыся, глядзеў, як яны спрытна вывалаклі Барбрыджа з кузава, паклалі на насілкі і панесьлі да пад’езду. Барбрыдж ляжаў нерухома, склаўшы рукі на грудзях, і абыякава глядзеў у неба. Вялізныя ступні яго былі дзіўна і ненатуральна вывернутыя. Ён быў апошнім са старых сталкераў, з тых, хто пачаў паляваньне за пазазямнымі скарбамі адразу ж пасьля Наведваньня, калі Зона яшчэ не называлася Зонай, калі не было ні сьцяны, ні інстытутаў, ні паліцэйскіх сілаў ААН, калі горад быў паралізаваны жахам, а сьвет сьмяяўся з новай выдумкі газэтчыкаў. Рэдрыку было тады дзесяць гадоў, а Барбрыдж быў яшчэ дужым і спрытным мужчынам, які абажаў выпіць за чужы кошт, пабіцца, прыціснуць у куце нерастаропную дзяўчынку. Зрэшты, і тады ён быў ужо сволаччу, бо вельмі любіў, напіўшыся, біць сваю жонку. Так і біў, пакуль не забіў да сьмерці.
Рэдрык разьвярнуў лэндровэр і пагнаў яго, не зьвяртаючы ўвагі на сьветлафоры, зразаючы вуглы, гыркаючы сыгналам на рэдкіх мінакоў, проста да сябе дадому.
Ён спыніўся перад гаражом, а калі вылез з машыны, убачыў кіраўніка, што йшоў да яго з боку сквэрыка. Як заўсёды, кіраўнік быў не ў гуморы, пакамечаны ягоны твар з запухлымі вачыма ўвасабляў скрайнюю грэблівасьць, нібы не па зямлі ён ішоў, а па гнаявой жыжцы.
— Добрага ранку, — сказаў яму Рэдрык ветліва.
Кіраўнік, спыніўшыся ў двух кроках, тыкнуў вялікім пальцам сабе праз плячо.
— Гэта вашая работа? — невыразна спытаў ён. Відаць было, што гэта першыя ягоныя словы са ўчорашняга дня.
— Вы пра што?
— Арэлі гэтыя… Вы паставілі?
— Я.
— Для чаго?
Рэдрык, не адказваючы, падышоў да варот гаража і пачаў адмыкаць замок. Кіраўнік рушыў за ім і спыніўся ў яго за сьпіной.
— Я пытаю, для чаго вы гэтыя арэлі паставілі? Хто вас прасіў?
— Дачка папрасіла, — сказаў Рэдрык вельмі спакойна. Ён адкаціў вароты.
— Я вас не пра дачку пытаю! — кіраўнік павысіў голас, — Пра дачку размова асобная. Я вас пытаю, хто вам дазволіў? Хто вам, уласна кажучы, дазволіў у сквэры распараджацца?
Рэдрык павярнуўся да яго і некаторы час нерухома стаяў, пільна гледзячы ў бледнае, з пражылкамі пераносьсе. Кіраўнік адступіў на крок і вымавіў ніжэйшым тонам:
— І балкон вы не перафарбоўваеце. Колькі разоў я вам…
— Дарма намагаецеся, — сказаў Рэдрык. — Усё роўна я адсюль ня зьеду.
Ён вярнуўся ў машыну і ўключыў рухавік. Паклаўшы рукі на рулявое кола, ён мелькам заўважыў, як пабялелі косткі пальцяў. І тады ён высунуўся з машыны і, ужо болей ня стрымваючыся, сказаў:
— Але ўжо калі давядзецца ўсё-ткі зьехаць, сволач, тады маліся.
Ён загнаў машыну ў гараж, уключыў лямпу і зачыніў вароты. Потым ён дастаў з фальшывага бэнзабака мех з хабарам, прывёў машыну ў парадак, сунуў мех у старую пляцёнку, зьверху паклаў снасьці, яшчэ вільготныя, з прыліплымі травінкамі й лісьцем, а поверх усяго высыпаў заснулую рыбу, якую Барбрыдж учора ўвечары купіў у суседняй краме. Потым ён яшчэ раз агледзеў машыну з усіх бакоў, проста па звычцы. Да задняга правага пратэктара прыліпла расплюшчаная цыгарэта. Рэдрык ададраў яе — цыгарэта выявілася швэдзкая. Рэдрык падумаў і сунуў яе ў карабок запалак. У карабку ўжо было тры недакуркі.