На сходах ён не сустрэў нікога. Ён спыніўся перад сваімі дзвярыма, і дзьверы расчыніліся, перш чым ён пасьпеў дастаць ключ. Ён увайшоў бокам, трымаючы цяжэрны кош пад пахай, і акунуўся ў знаёмае цяпло і знаёмыя пахі свайго дому, а Гута абхапіла яго за шыю і замерла, прыціснуўшыся тварам да грудзей. Нават скрозь камбінэзон і цёплую кашулю ён адчуваў, як шалёна стукае ейнае сэрца. Ён не перашкаджаў ёй, цярпліва стаяў і чакаў, пакуль яна адыдзе, хаця менавіта ў гэты момант адчуў, да якой ступені выматаўся і зьнясілеў.
— Ну ладна. — прагаварыла яна, нарэшце, нізкім хрыплаватым голасам, і адпусьціла яго, і ўключыла ў прадпакоі сьвятло, а сама, не абарочваючыся, пайшла на кухню. — Зараз я табе кавы… — сказала яна адтуль.
— Рыбу я прынёс. — сказаў ён наўмысна бадзёрым голасам. — Засмаж, ды ўсё адразу смаж, жэрці ахвота — сілаў няма.
Яна вярнулася, хаваючы твар у распушчаных валасах; ён паставіў кош на падлогу і дапамог ёй выняць сетку з рыбай, і яны разам аднесьлі сетку на кухню і вывалілі рыбу ў мыйку.
— Ідзі мыйся, — сказала яна. — Пакуль памыешся, усё будзе гатова.
— Як Мартышка? — спытаў ён, сядаючы і сьцягваючы з ног боты.
— Балбатала ўвесь вечар, — адгукнулася Гута. — Ледзь-ледзь я яе паклала. І ўвесь час прыставала: дзе тата, вымі ды пакладзі ёй тату. — Яна спрытна і бясшумна рухалася па кухні, распаўнелая, але па-ранейшаму моцная і ладная, і ўжо закіпала вада ў кацялку на плітцы, і ляцела луска з-пад нажа, і сквірчэў алей на найвялікшай патэльні, і чароўна запахла сьвежай кавай.
Рэдрык падняўся, ступаючы босымі нагамі, вярнуўся ў прадпакой, узяў кош і аднёс яго ў гасьцёўню. Потым ён зазірнуў у спальню. Мартышка ціхамірна дрыхла, зьбітая коўдрачка зьвісла на падлогу, кашулька задралася, і ўся яна была як на далоні — маленькі сапаты зьвярок. Рэдрык не ўтрымаўся і пагладзіў яе па сьпіне, пакрытай цёплай залацістай шэрсткай, і ў тысячны раз зьдзівіўся тым, якая гэта шэрстка шаўкавістая і доўгая. Яму вельмі захацелася ўзяць яе на рукі, але ён пабаяўся яе абудзіць, ды й брудны ён быў як чорт, увесь прасякнуты Зонай і сьмерцю. Ён вярнуўся на кухню, зноў сеў за стол і сказаў:
— Налі кубачак кавы. Мыцца потым пойду.
На стале ляжаў пачак вячэрняй карэспандэнцыі: гарадзкая ґазэта, часопіс «Атлет», часопіс «Плэйбой» і тоўсьценькія, у шэрай вокладцы «Даклады Міжнароднага інстытуту пазазямных культураў», выпуск 56-ы. Рэдрык прыняў ад Гуты кубак дымлівай кавы і пацягнуў да сябе «Даклады». Крывулькі, значкі, чарцяжы… На фотаздымках — знаёмыя прадмэты ў дзіўных ракурсах. Артыкул Кірыла, нарэшце, выйшаў: «Пра адну нечаканую ўласьцівасьць магнітных пастак кшталту 77-б». Прозьвішча Паноў абведзенае чорнай рамкай, унізе дробным шрыфтам заўвага: «Доктар Кірыл А. Паноў, СССР, трагічна загінуў у працэсе правядзеньня экспэрымэнту ў красавіку 19… году». Рэдрык адкінуў часопіс, сербануў, абпальваючыся, кавы і спытаў:
— Заходзіў хто-небудзь?
— Гуталін заходзіў, — сказала Гута. Яна стаяла ля пліты і глядзела на яго. — П’яны ў зюзю, я яго выправадзіла.
— А Мартышка як жа?
— Не хацела, вядома, яго адпускаць, раўці была наладзілася. Але я сказала, што дзядзька Гуталін кепска сябе адчувае. А яна мне так кемліва адказвае: «Ізноў засмактаў Гуталін».
Рэдрык усьміхнуўся, зрабіў яшчэ глыток.
— Тэлефанаваў хтосьці, — працягвала Гута. — Сябе не назваў, я сказала, што ты на рыбалцы.
Рэдрык паставіў кубак на стол і ўзьняўся.
— Ладна, — сказаў ён. — Пойду ўсё-ткі памыюся. Куча спраў яшчэ ў мяне.
Ён замкнуўся ў ваннай, кінуў вопратку ў бак, а кастэт, пазасталыя гайкі, цыгарэты ды іншую дробязь паклаў на палічку і доўга круціўся пад гарачым, як кіпень, душам, крэкчучы, расьціраючы цела рукавіцай з жорсткай губкі, пакуль скура ня стала барвовай, потым выключыў душ, сеў на край ванны і запаліў. Журчала вада ў трубах. Гута на кухні пабразґвала посудам, запахла смажанай рыбай, потым Гута пастукала ў дзьверы і прасунула яму чыстую бялізну.
— Давай хутчэй, — скамандавала яна. — Рыба стыне.
Яна ўжо адышла і зноў пачала камандаваць. Усьміхаючыся, Рэдрык апрануўся, то бок нацягнуў майку і майткі, і прама ў такім выглядзе вярнуўся на кухню.