— Ды так… — неахвотна сказаў Рэдрык. — Больш па дробязях.
Ён глядзеў, як Нунан са звычайнай клапатлівасьцю і ґрунтоўнасьцю прыладжваецца на крэсьле насупраць, адсоўвае пульхнымі ручкамі шклянку з сурвэткамі ў адзін бок, талерку з-пад сандвічаў — у іншы, і слухаў, як Нунан прыязна балбоча:
— Выгляд у цябе нейкі дохлы, недасыпаеш, ці што? Я, ведаеш, апошняга часу таксама заматаўся з гэтай новай аўтаматыкай, але спаць — не, браце, сон для мяне — гэта першая справа, праваліся яна, гэтая аўтаматыка… — Ён раптам агледзеўся. — Слухай, мабыць, ты чакаеш каго-небудзь? Я не перашкодзіў?
— Ды не, — вяла сказаў Рэдрык. — Проста час ёсьць, дай, думаю, кавы хоць пап’ю…
— Ну, я цябе надоўга не затрымаю, — сказаў Дык і паглядзеў на гадзіньнік. — Слухай, Рэдзе, кінь ты свае дробязі, вяртайся ў інстытут! Там цябе ў любы момант возьмуць… Хочаш — ізноў да расейца, замест Кірыла прыбыў нядаўна.
Рэдрык паматаў галавой.
— Не, — сказаў ён. — Другі Кірыл на сьвеце яшчэ не нарадзіўся… Ды й няма чаго мне рабіць у вашым інстытуце. У вас там цяпер усё аўтаматыка, робаты ў Зону ходзяць, прэміяльныя, трэба разумець, таксама робаты атрымліваюць… а лябаранцкія грошы — мне іх і на тытунь ня хопіць.
— Ну, гэта ўсё можна было б уладкаваць, — запярэчыў Нунан.
— А я не люблю, калі для мяне ўладкоўваюць, — сказаў Рэдрык. — Зроду я сам уладкоўваўся. І далей зьбіраюся сам.
— Горды ты стаў, — вымавіў Нунан з асуджэньнем.
— Нічога я ня горды. Грошы я не люблю лічыць, вось што.
— Ну што ж, ты маеш рацыю, — сказаў Нунан расьсеяна. Ён абыякава паглядзеў на партфэль Рэдрыка на крэсьле побач, пацёр пальцам срэбную пласьцінку з выгравіраванымі на ёй славянскімі літарамі. — Грошы патрэбныя чалавеку для таго, каб ніколі пра іх ня думаць… Кірыл падараваў? — спытаў ён, ківаючы на партфэль.
— У спадчыну дасталася, — сказаў Рэдрык. — Што гэта цябе ў «Боржчы» не відаць апошнім часам?
— Дапусьцім, гэта цябе не відаць, — запярэчыў Нунан. — Я там амаль штодзень абедаю. Слухай, — сказаў ён раптам, — а як у цябе цяпер з грашыма?
— У мяне пазычыць хочаш? — спытаў Рэдрык.
— Не. Наадварот.
— Мне пазычыць, значыць?
— Ёсьць работа, — сказаў Нунан.
— О божа. — сказаў Рэдрык. — І ты туды ж?
— А хто яшчэ? — адразу ж запытаў Нунан.
— Дык шмат вас такіх… працадаўцаў.
Нунан, нібыта толькі што зразумеўшы яго, засьмяяўся.
— Не, гэта не па тваёй спэцыяльнасьці.
— А па чыёй?
Нунан зноў паглядзеў на гадзіньнік.
— Вось што, — сказаў ён, узьнімаючыся. — Прыходзь сёньня ў «Боржч» да абеду, гадзіне а другой, пагаворым.
— А другой я магу не пасьпець, — сказаў Рэдрык.
— Тады ўвечары, гадзіне а шостай. Ідзе?
— Паглядзім, — сказаў Рэдрык і таксама паглядзеў на гадзіньнік. Было безь пяці дзевяць.
Нунан зрабіў ручкай і пакаціўся да свайго «Пэжо». Рэдрык праводзіў яго вачыма, паклікаў афіцыянтку, спытаў пачак «Лакі страйк», расплаціўся і, узяўшы партфэль, нетаропка пайшоў праз вуліцу да гатэлю. Сонца ўжо парадкам прыпякала, вуліца хутка напаўнялася вільготнай задухай, і Рэдрык адчуў лёгкае смыленьне пад павекамі. Ён моцна зажмурыўся, шкадуючы, што не хапіла часу паспаць хоць бы гадзінку перад важнай справай, і тут на яго накаціла. Такога зь ім яшчэ ніколі не было па-за Зонай, ды й у Зоне здаралася ўсяго разы два-тры. Ён раптам нібы патрапіў у іншы сьвет. Мільёны пахаў разам абрынуліся на яго — рэзкіх, салодкіх, мэталічных, ласкавых, небясьпечных, трывожных, велізарных, як будынкі, маленькіх, як пылінкі, грубых, як камяні, тонкіх і складаных, як гадзіньнікавыя мэханізмы. Гэта доўжылася нейкі міг. Ён расплюшчыў вочы, і ўсё прапала. Гэта быў ня іншы сьвет. Гэта ранейшы, знаёмы сьвет павярнуўся да яго іншым, невядомым бокам. Бок гэты адкрыўся яму на імгненьне і зноў зачыніўся наглуха, перш чым ён пасьпеў разабрацца. Над вухам раўнуў раздражнёны сыгнал. Рэдрык паскорыў крокі, потым пабег і спыніўся толькі каля сьцяны гатэлю. Сэрца білася шалёна, ён паставіў партфэль на асфальт, таропка разарваў пачак з цыгарэтамі, закурыў. Ён глыбока зацягваўся, адпачываючы, як пасьля бойкі, і дзяжурны палісмэн спыніўся побач і спытаў яго заклапочана:
— Вам дапамагчы, сэр?
— Не, — выціснуў зь сябе Рэдрык і пракашляўся. — Душна…
— Можа быць, праводзіць вас?
Рэдрык нахіліўся і падняў партфэль.
— Усё, — сказаў ён. — Усё ў парадку, прыяцелю. Дзякуй.
Ён хутка закрочыў у бок пад’езду, падняўся па прыступках і ўвайшоў у вэстыбюль. Тут было прахалодна, змрочна, гулка. Трэба было б пасядзець у адным з гэтых велічэзных скураных крэслаў, адысьці, аддыхацца, але ён ужо і без таго спазьняўся. Ён дазволіў сабе толькі дакурыць да канца цыгарэту, разглядаючы з-пад напаўапушчаных павек людзей, якія таўкліся ў вэстыбюлі. Кашчавы быў ужо тут як тут — капаўся ў часопісах ля газэтнай стойкі. Рэдрык кінуў недакурак у сьметніцу і ўвайшоў у кабіну ліфта. Ён не пасьпеў зачыніць дзьверы, і разам зь ім уціснуліся нейкі потны таўстун з астматычным дыханьнем, моцна надушаная кабэтка пры змрочным хлопчыку, што жаваў шакаляд, і нейкая старая з кепска паголеным падбародкам. Рэдрыка заціснулі ў кут. Ён заплюшчыў вочы, каб ня бачыць хлопчыка, у якога па падбародку цяклі шакалядныя сьліны. Таўстун паспрабаваў запаліць, але старая яго абсякла і працягвала абсякаць да пятага паверху, дзе яна выходзіла. Калі яна выйшла, таўстун усё ж ткі запаліў з такім выглядам, нібы адстаяў свае грамадзянскія свабоды, і тут жа пачаў кашляць і задыхацца, сіпаючы і хрыпячы, па-вярблюджаму выцягваючы вусны і штурхаючы Рэдрыка ў бок пакутліва адтапыраным локцем. На восьмым паверсе Рэдрык выйшаў, грымнуў за сабой дзьвярыма і, каб адвесьці душу, гучна, старанна вымавіў: