— У нутро тваё, няголеная карга, старая сука, кашлюном сьмярдзючым, напаўдохлым у печань трахнутая, разам са смаркачом сьлінявым, шакалядным…
Потым ён рушыў па мяккім дыване ўздоўж калідора, азоранага ўтульным сьвятлом схаваных лямпаў. Тут пахла дарагім тытунём, парыскай парфумай, натуральнай скурай туга набітых папернікаў, дарагімі кабэткамі па пяцьсот манэт за ноч, масыўнымі залатымі партабакамі, усёй гэтай таннасьцю, усёй гэтай гнюснай цьвільлю, якая нарасла на Зоне, піла ад Зоны, жэрла, сукуплялася, тлусьцела ад Зоны, і на ўсё ёй было напляваць, і ў асаблівасьці ёй было напляваць на тое, што будзе пасьля, калі яна нажарэцца, нап’ецца, насукупляецца ўсмак, а ўсё тое, што было ў Зоне, апынецца звонку і асядзе ў сьвеце. Рэдрык бяз стуку штурхнуў дзьверы нумара 874.
Хрыпаты, седзячы на стале каля акна, вядзьмарыў над цыгарай. Ён быў яшчэ ў піжаме, з мокрым рэдкім валосьсем, зрэшты, старанна зачасаным на прабор, нездаровы азызлы твар ягоны быў гладка паголены.
— Ага, — прагаварыў ён, не падымаючы вочы. — Дакладнасьць — ветлівасьць каралёў. Добры дзень, мой хлопча.
Ён скончыў адстрыгаць у цыгары кончык, узяў яе дзьвюма рукамі, паднёс да вусоў і паводзіў носам уздоўж яе ўзад і наперад.
— А дзе ж наш стары добры Барбрыдж? — спытаў ён і падняў вока. Вочы ў яго былі празрыстыя, блакітныя, анёльскія.
Рэдрык паставіў партфэль на канапу, сеў і дастаў цыгарэты.
— Барбрыдж ня прыйдзе, — сказаў ён.
— Стары добры Барбрыдж, — прамовіў Хрыпаты, узяў цыгару двума пальцамі і асьцярожна паднёс яе да рота. — У старога Барбрыджа разгуляліся нэрвы.
Ён усё глядзеў на Рэдрыка чыстымі блакітнымі вачыма і не міргаў. Ён ніколі не міргаў. Дзьверы прыадчыніліся, і ў нумар праціснуўся Кашчавы.
— Хто быў гэты чалавек, зь якім вы размаўлялі? — спытаў ён з парога.
— Добры дзень, — ветліва сказаў яму Рэдрык, страсаючы попел на падлогу.
Кашчавы засунуў рукі ў кішэні і, шырока пераступаючы велізарнымі скошанымі ўнутр ступнямі, наблізіўся і стаў перад Рэдрыкам.
— Мы вам сто разоў казалі, — з дакорам вымавіў ён. — Ніякіх кантактаў перад сустрэчай. А вы што робіце?
— Я вітаюся, — сказаў Рэдрык. — А вы?
Хрыпаты засьмяяўся, а Кашчавы раздражнёна сказаў:
— Добры дзень, добры… — Ён перастаў сьвідраваць Рэдрыка ўзбураным позіркам і грукнуўся побач на канапу. — Нельга так рабіць, — сказаў ён. — Разумееце? Нельга!
— Тады прызначайце мне спатканьні там, дзе ў мяне няма знаёмых, — сказаў Рэдрык.
— Хлопчык мае рацыю, — сказаў Хрыпаты. — Наша хіба. Дык хто быў гэты чалавек?
— Гэта Рычард Нунан, — сказаў Рэдрык. — Ён прадстаўнік нейкіх фірмаў, што пастаўляюць абсталяваньне для інстытуту. Жыве тут, у гатэлі.
— Вось бачыш, як проста! — сказаў Хрыпаты Кашчаваму, узяў са стала калясальную запальніцу ў выглядзе статуі Свабоды, з сумневам паглядзеў на яе і паставіў назад.
— А дзе Барбрыдж? — спытаў Кашчавы ўжо амаль прыязна.
— Накрыўся Барбрыдж, — сказаў Рэдрык.
Гэтыя двое хутка пераглянуліся.
— Мір праху ягонаму, — сказаў Хрыпаты. — Ці, можа быць, ён арыштаваны?
Рэдрык некаторы час не адказваў, павольнымі зацяжкамі дакурваючы цыгарэту. Потым ён кінуў недакурак на падлогу і сказаў:
— Ня бойцеся, усё чыста. Ён у шпіталі.
— Дарма сабе — чыста, — сказаў Кашчавы нэрвова, ускочыў і падышоў да акна. — У якім шпіталі?