— Вам шанцуе, мой хлопча, — аб’явіў ён, усаджваючыся зноў насупраць Рэдрыка. — Ведаеце, што такое пэрпэтуум-мобіле?
— Не, — сказаў Рэдрык. — У нас гэтага не праходзілі.
— І ня трэба, — сказаў Хрыпаты. Ён дастаў з кішэні піжамы і паклаў перад Рэдрыком яшчэ адзін пачак банкнот. — Гэта — цана першага асобніка, — сказаў ён, абдзіраючы з пачка бандэроль. — За кожны новы знойдзены асобнік такога вось «кольца» вы будзеце атрымліваць па два такія пачкі. Запамяталі, мой хлопча? Па два. Пры ўмове, што акрамя нас з вамі ніхто пра гэтыя «кольцы» ніколі нічога не даведаецца. Дамовіліся?
Рэдрык моўчкі засунуў пачак у кішэню і падняўся.
— Я пайшоў, — сказаў ён. — Калі й дзе наступнага разу?
Хрыпаты таксама падняўся.
— Вам патэлефануюць, — сказаў ён. — Чакайце званка кожную пятніцу зь дзевяці да адзінаццаці раніцы. Вам перададуць прывітаньне ад Х’ю і Філа і прызначаць спатканьне.
Рэдрык кіўнуў і накіраваўся да дзьвярэй. Хрыпаты рушыў усьлед за ім, паклаўшы руку яму на плячо.
— Я хацеў бы, каб вы зразумелі, — працягваў ён. — Усё гэта добра, вельмі міла і гэтак далей, а «кольца» — дык гэта проста цудоўна, але перш за ўсё нам патрэбныя дзьве рэчы: фатаграфіі і поўны кантэйнэр. Вярніце нам наш фотаапарат і наш фарфоравы кантэйнэр, і вам больш ніколі не давядзецца хадзіць у Зону.
Рэдрык, варухнуўшы плячом, скінуў яго руку, адчыніў дзьверы і выйшаў. Ён, не паварочваючыся, крочыў па мяккім дыване і адчуваў у сябе на патыліцы блакітны анёльскі неміргаючы позірк. Ён ня стаў чакаць ліфта і спусьціўся з восьмага паверху пешшу.
Выйшаўшы з «Мэтраполя», ён узяў таксі і паехаў на іншы канец гораду. Шафёр трапіўся незнаёмы, з навакоў — насаты прышчавы малец, адзін з тых, хто валам валілі ў горад пару гадоў таму ў пошуках зубаскрышальных прыгод, незьлічоных багацьцяў і сусьветнай славы, ды так і аселі — шафёрамі таксі, афіцыянтамі, будаўнічымі працоўнымі, выкідаламі ў бардаках — скваплівыя, бясталентныя, усім на сьвеце незадаволеныя, жудасна расчараваныя і ўпэўненыя, што ім па-вар’яцку не пашанцавала. Палова зь іх, прабадзяўшыся месяц-другі, з праклёнамі вярталіся па дамах, разносячы сваё расчараваньне ледзь не ва ўсе краіны сьвету, лічаныя адзінкі станавіліся сталкерамі і хутка гінулі, так і не пасьпеўшы ні ў чым разабрацца і пасьмяротна ператвараючыся ў легендарных герояў. Некаторым таланіла паступіць у інстытут — найбольш талковым і пісьменным, прыдатным хоць бы на пасаду прэпаратара, а астатнія настваралі палітычных партыяў, рэлігійных сэктаў, нейкіх гурткоў узаемадапамогі, вечары напралёт праседжвалі ў кабаках, біліся з-за разыходжаньняў у поглядах, з-за дзяўчынак і проста так, па п’янцы. Час ад часу яны ладзілі шэсьці зь нейкімі пэтыцыямі, нейкія дэманстрацыі пратэсту, нейкія штрайкі — сядзячыя, стаячыя і нават ляжачыя, канчаткова разьлютавалі гарадзкую паліцыю, камэндатуру і старажылаў, але чым далей, тым больш ґрунтоўна супакойваліся, уціхамірваліся і ўсё менш і менш разумелі, чаго ж яны дабіваліся.
Ад насатага прышчавага шафёра за вярсту несла перагарам, вочы ў яго былі чырвоныя, як у труса, але ён быў страшна ўзбуджаны і з ходу пачаў распавядаць Рэдрыку, як сёньня раніцай на іхнай вуліцы зьявіўся нябожчык з могілак. Прыйшоў, значыць, у свой дом, а дом ужо колькі гадоў пазабіваны, усе адтуль зьехалі — і ўдава ягоная, старая, i дачка з мужам, і ўнукі. Сам жа ён, суседзі кажуць, памёр гадоў трыццаць таму, яшчэ да Наведваньня, а цяпер вось — прывітаньне! — прыпёрся. Пахадзіў-пахадзіў вакол дома, паскроб, потым сеў ля плоту і сядзіць. Народу набегла з усяго кварталу, глядзяць, падысьці, вядома, баяцца. Потым нехта здагадаўся: узламалі дзьверы ў ягоны дом, адкрылі, значыць, яму ўваход. І што вы думаеце? Устаў і ўвайшоў і дзьверы за сабой зачыніў. Мне на працу трэба было бегчы, ня ведаю, чым там справа скончылася, ведаю толькі, што зьбіраліся ў інстытут тэлефанаваць, каб забралі яго ад нас да чортавай бабулі. Ня чулі? Кажуць, камэндатура рыхтуе загад, каб гэтых нябожчыкаў, калі сваякі ў іх выехалі, пасылалі да іх па месцы жыхарства… Вось радасьці ў іх будзе! А ўжо сьмярдзіць ад яго… ну, на тое ён і нябожчык.