— Чакаю, чакаю, — сказаў Рэдрык і сунуў бутэльку назад у лёд. Сусьлік падчыкільгаў, нарэшце, падаў Рэдрыку шклянку і зь нясьмелай фамільярнасьцю паляпаў яго па плячы клюшнятай рукой.
— Дзякуй, Дыксан, — сур’ёзна сказаў Рэдрык. — Гэта якраз тое самае, чаго мне зараз бракавала. Ты, як заўсёды, на вышыні.
І пакуль Сусьлік у зьбянтэжанасьці і захапленьні круціў галавой і сутаргава біў сябе здаровай рукой па сьцягне, Рэдрык урачыста падняў шклянку, кіўнуў яму і залпам адпіў палову. Потым ён паглядзеў на Дзіну.
— Хочаш? — сказаў ён, паказваючы ёй шклянку.
Яна не адказала. Яна складвала асыгнацыю папалам, і яшчэ раз папалам, і яшчэ раз папалам.
— Кінь, — сказаў ён. — Не прападзяце. У твайго татуся…
Яна перабіла яго.
— І ты яго цягнуў, — сказала яна. Яна яго не пытала, яна сцьвярджала. — Пёр яго, дурань, праз усю Зону, крэтын рыжы, пёр на хрыбце гэтую сволач, сьлюнцяй, такі выпадак упусьціў…
Ён глядзеў на яе, забыўшыся на шклянку, а яна ўзьнялася, прайшла, ступаючы па раскіданых банкнотах, і спынілася перад ім, упіраючы сьціснутыя кулакі ў гладкія бакі, загарадзіўшы ад яго ўвесь сьвет сваім раскошным целам, якое пахла парфумай і салодкім потым.
— Вось так ён усіх вас, ідыётыкаў, вакол пальца… па вашых костках, па вашых бошках бязґлуздых… Пачакаем, пачакаем, ён яшчэ на мыліцах па вашых чэрапах паходзіць, ён вам яшчэ пакажа любоў і міласэрнасьць! — Яна ўжо амаль крычала. — Залаты шар, нябось, табе абяцаў, так? Мапу, пасткі, так? Па храпе тваёй рабаватай бачу, што абяцаў… Пачакай, ён табе дасьць мапу, супакой божа дурную душу рыжага дурня Рэдрыка Шугарта…
Тады Рэдрык нетаропка падняўся і з размаху заляпіў ёй аплявуху, і яна змоўкла на паўслове, як падсечаная апусьцілася на траву і ўтуліла твар у далоні.
— Дурань… Рыжы… — невыразна прамовіла яна. — Такі выпадак упусьціў… такі выпадак!..
Рэдрык, гледзячы на яе зьверху ўніз, дапіў шклянку і, не абарочваючыся, тыцнуў яго Сусьліку. Гаварыць тут было больш няма пра што. Добрых дзетак вымаліў сабе Сьцярвятнік Барбрыдж у Зоне. Талковых.
Ён выйшаў на вуліцу, злавіў таксі і загадаў ехаць да «Боржча». Трэба было канчаць усе гэтыя справы, спаць хацелася невыносна, перад вачыма ўсё плыло, і ён ткі заснуў, наваліўшыся на партфэль усім целам, і прачнуўся, калі шафёр патрос яго за плячо.
— Прыехалі, сэр…
— Дзе гэта мы? — прагаварыў ён спрасонку, азіраючыся. — Я ж загадаў да банка…
— Не-не, сэр, — выскаліўся шафёр. — Загадалі да «Боржча». Вось вам «Боржч».
— Ладна, — сказаў Рэдрык. — Прысьніў нешта…
Ён расплаціўся і вылез, зь цяжкасьцю рухаючы зацёклымі нагамі. Асфальт ужо распаліўся пад сонцам. Рэдрык адчуў, што ён увесь мокры, у роце было брыдка, вочы сьлязіліся. Перш чым увайсьці, ён агледзеўся. Вуліца перад «Боржчам», як заўсёды ў гэты час, была пустыннай. Заклады насупраць былі яшчэ зачыненыя, ды й сам «Боржч» быў, уласна, зачынены, але Эрнэст быў ужо на пасту, праціраў куфлі, хмурна пазіраючы з-за стойкі на трох нейкіх хмыроў, што хлябталі піва за кутнім столікам. З астатніх столікаў яшчэ не былі зьнятыя перавернутыя крэслы, незнаёмы нэгр у белай куртцы надрайваў падлогу швабрай, і яшчэ адзін нэгр кірачыўся са скрынямі піва за сьпіной у Эрнэста. Рэдрык падышоў да стойкі, паставіў на яе партфэль і павітаўся. Эрнэст прабурчаў у адказ нешта няветлівае.
— Піва налі, — сказаў Рэдрык і сутаргава пазяхнуў. Эрнэст бразнуў на стойку пусты куфаль, выхапіў з халадзільніка бутэльку, адкаркаваў яе і нахіліў над куфлем. Рэдрык, прыкрываючы рот далоньню, утаропіўся на ягоную руку. Рука дрыжала. Рыльца бутэлькі некалькі разоў дзынкнула аб край куфля. Рэдрык зірнуў Эрнэсту ў твар. Цяжкія павекі Эрнэста былі апушчаныя, маленькі рот скрыўлены, тоўстыя шчокі абвісьлі. Нэгр шоргаў швабрай пад самымі нагамі ў Рэдрыка, хмыры ў куце гучна і азартна спрачаліся аб бягах, нэгр, што варочаў скрыні, штурхнуў Эрнэста задам так, што той пахіснуўся. Нэгр пачаў мармытаць выбачэньні. Эрнэст вымавіў здушаным голасам:
— Прынёс?
— Што — прынёс? — Рэдрык азірнуўся цераз плячо.
Адзін з хмыроў ляніва ўзьняўся з-за століка, пайшоў да выхаду і спыніўся ў дзьвярах, раскурваючы цыгарэту.
— Хадзем, пагутарым, — сказаў Эрнэст.
Нэгр са швабрай зараз таксама стаяў паміж Рэдрыкам і дзьвярыма. Здаравенны такі нэгр, накшталт Гуталіна, толькі ўдвойчы шырэйшы.