— Хадзем, — сказаў Рэдрык і ўзяў партфэль. Сну ў яго ўжо не было ні ў адным воку.
Ён зайшоў за стойку, праціснуўся паўз нэгра зь піўнымі скрынямі — нэгр прышчыкнуў, відаць, сабе палец і цяпер аблізваў пазногаць языком, спадылба разглядаючы Рэдрыка. Таксама вельмі моцны нэгр са зламаным носам і расплюшчанымі вушамі. Эрнэст прайшоў у задні пакой, і Рэдрык рушыў усьлед за ім, бо зараз ужо ўсе трое хмыроў стаялі ля выхаду, а нэгр са швабрай апынуўся перад кулісамі, якія вялі на склад.
У заднім пакоі Эрнэст саступіў у бок і, згорбіўшыся, сеў на крэсла каля сьцяны, а з-за стала падняўся капітан Квотэрблад, жоўты і журботны, а аднекуль зьлева паўстаў велічэзны аанавец у насунутай на вочы касцы, хутка ўзяў Рэдрыка за бакі і правёў вялізнымі далонямі па кішэнях. У правай бакавой кішэні ён затрымаўся, дастаў кастэт і лёгенька падштурхнуў Рэдрыка да капітана. Рэдрык падышоў да стала і паставіў перад капітанам Квотэрбладам партфэль.
— Што ж ты, зараза? — сказаў ён Эрнэсту.
Эрнэст панура пасунуў бровамі і паціснуў адным плячом. Усё было ясна. У дзьвярах ужо стаялі, ухмыляючыся, абодва нэгры. І больш дзьвярэй не было, а акно было зачыненае і забранае звонку ґрунтоўнымі кратамі.
Капітан Квотэрблад, з агідай крывячы твар, абедзьвюма рукамі капаўся ў партфэлі, выкладваючы на стол: «пустышкі малыя», дзьве штукі; «батарэйкі», дзевяць штук; «чорныя пырскі» розных памераў, шаснаццаць штук у поліэтыленавым пакеце; «губкі» выдатнай захаванасьці, дзьве штукі; «газаванай гліны» адзін слоік…
— У кішэнях ёсьць што-небудзь? — ціха вымавіў капітан Квотэрблад. — Выкладвайце…
— Сукі, — сказаў Рэдрык. — 3-заразы.
Ён сунуў руку за пазуху і шпурнуў на стол пачак банкнотаў. Банкноты паляцелі ва ўсе бакі.
— Ого! — вымавіў капітан Квотэрблад. — Яшчэ?
— Жабы сьмярдзючыя! — закрычаў Рэдрык, выхапіў з кішэні другі пачак і з размаху шпурнуў яго сабе пад ногі. — Жарыце! Падавіцеся!
— Вельмі цікава, — вымавіў капітан Квотэрблад спакойна. — А зараз падбяры ўсё гэта.
— Хрэн у вока! — сказаў Рэдрык, закладваючы рукі за сьпіну. — Халуі падбяруць! Сам падбярэш!
— Падбяры грошы, сталкеру! — не ўзьнімаючы голасу, сказаў капітан Квотэрблад, упіраючыся рукамі ў стол і ўвесь падаўшыся наперад.
Некалькі сэкундаў яны моўчкі глядзелі адзін аднаму ў вочы, потым Рэдрык, мармычучы лаянкі, апусьціўся на кукішкі і пачаў неахвотна зьбіраць грошы. Нэгры за сьпіной захіхікалі, а аанавец задаволена пырхнуў.
— Ня пырхай! — сказаў яму Рэдрык. — Сопля вылеціць.
Ён поўзаў ужо на каленях, зьбіраючы паперкі па адной і ўсё бліжэй падбіраючыся да цёмнага мядзянага кольца, якое мірна ляжала ў зарослай брудам выемцы ў паркеце. Паварочваючыся так, каб было зручна, ён усё выкрыкваў і выкрыкваў брудныя лаянкі, усе, якія мог згадаць, і яшчэ тыя, якія прыдумляў з ходу, а калі надышоў момант, ён замоўк, напружыўся, ухапіўся за кольца, з усяе сілы рвануў яго дагары, і расчыненая крышка люка яшчэ не пасьпела бразнуцца аб падлогу, а ён ужо нырнуў уніз галавой, выцягнуўшы напружаныя рукі, у сырую халодную цемру віннага склепу.
Ён упаў на рукі, перакаціўся цераз галаву, ускочыў і, сагнуўшыся, кінуўся, нічога не бачачы, разьлічваючы толькі на памяць і на ўдачу, у вузкі праход паміж штабэлямі скрыняў, на хаду тузаючы, разгойдваючы гэтыя штабэлі і чуючы, як яны са звонам i грукатам валяцца ў праход за ім, асклізваючыся, узьбег па нябачных прыступках, усім целам высадзіў аббітыя ржавай бляхай дзьверы і апынуўся ў гаражы Эрнэста. Ён увесь тросься і цяжка дыхаў, перад вачыма плылі крывавыя плямы, сэрца цяжкімі штуршкамі біла ў самае горла, але ён не спыніўся ні на сэкунду. Ён адразу кінуўся ў дальні кут і, абдзіраючы рукі, пачаў развальваць гару хламу, пад якой у сьцяне гаража было выламана некалькі дошак. Затым ён лёг на жывот і прапоўз праз гэтую дзірку, чуючы, як з трэскам рвецца нешта ў ягоным пінжаку, і ўжо ў двары, вузкім, як калодзеж, прысеў паміж сьмецьцевымі кантэйнэрамі, сьцягнуў зь сябе пінжак, сарваў і кінуў гальштук, хутка агледзеў сябе, абтрос штаны, выпрастаўся і, прабегшы праз двор, нырнуў у нізкі сьмярдзючы тунэль, які вёў у суседні такі ж двор. На бягу ён прыслухаўся, але выцьця патрульных сырэнаў чуваць пакуль не было, і ён пабег яшчэ хутчэй, распуджваючы смаркатых дзетак, ныраючы пад разьвешаную бялізну, пралазячы ў дзіркі ў згнілых платах, намагаючыся хутчэй выбрацца з гэтага кварталу, пакуль капітан Квотэрблад не пасьпеў выклікаць ачапленьне. Ён выдатна ведаў гэтыя мясьціны. Ва ўсіх гэтых дварах, у сутарэньнях, у закінутых пральнях, у вугальных складах ён гуляў яшчэ хлапчуком, усюды ён тут меў знаёмых і нават сяброў, і пры іншых абставінах яму нічога не каштавала б схавацца тут і адседжвацца хоць цэлы месяц, але не для таго ён зьдзейсьніў дзёрзкія ўцёкі з-пад арышту — з-пад носа капітана Квотэрблада, разам зарабіўшы сабе лішніх шэсьць месяцаў.