— Паўсталым з магіл шляхі дамоў закрытыя, таму яны маркотныя й сярдзітыя, — сказаў ён услых.
Так, хацеў бы я ведаць, чым усё гэта скончыцца. Дзесяць гадоў таму я цалкам дакладна ведаў, чым гэта павінна скончыцца. Непераадольныя кардоны. Пояс пустаты шырынёй у пяцьдзесят кілямэтраў. Навукоўцы і жаўнеры, больш нікога. Страшная язва на целе маёй плянэты мусіць быць заблякаваная намертва. І гэта ж трэба, быццам бы ўсе так лічылі, ня толькі я. Якія прамаўляліся прамовы, якія прапаноўваліся законапраекты… І цяпер ужо нават не згадаеш, якім чынам гэтая ўсеагульная сталёвая рашучасьць расплылася раптам кісялём. З аднаго боку — нельга не прызнаць, з другога боку — нельга не пагадзіцца. Здаецца, усё пачалося, калі першыя сталкеры вынесьлі з Зоны першыя «этакі». «Батарэйкі»… Так, здаецца, з гэтага й пачалося. Язва выявілася не такой ужо язвай, і нават ня язвай зусім, а скарбніцай… А цяпер ужо ніхто і ня ведае, што гэта. Карыстаюцца памаленьку… Дзесяць гадоў кірачацца, мільярды ўгацілі, а арганізаванага рабунку наладзіць так і ня могуць. Кожны робіць свой маленькі бізнэс, а вучоныя лбы з важным выглядам паведамляюць: з аднаго боку, нельга не прызнаць, а з другога боку, нельга не пагадзіцца, паколькі аб’ект такі і такі, будучы апраменены рэнтгенам пад вуглом васемнаццаць градусаў, выпускае квазіцеплавыя электроны. Ну іх да д’ябла. Усё роўна да самага канца мне не дажыць…
Машына праехала паўз асабняк Сьцярвятніка Барбрыджа — ва ўсіх вокнах з нагоды праліўнога дажджу гарэла сьвятло, відаць было, як у вокнах другога паверху, у пакоях красуні Дзіны, рухаюцца танцуючыя пары. Ня тое зранку пачалі, ня тое ніяк з учорашняга скончыць ня могуць. Мода такая пайшла ў горадзе, танчыць суткамі напралёт. Моцную мы вырасьцілі моладзь, фэнамэнальная трываласьць.
Нунан спыніў машыну перад несамавітым будынкам зь непрыкметнай шыльдай: «Юрыдычная кантора Корш, Корш і Саймак». Ён выняў і схаваў у кішэнь «этак», зноў нацягнуў на галаву плашч, падхапіў капялюш і стрымгалоў кінуўся ў пад’езд, паўз швэйцара, які цалкам паглыбіўся ў газэту, па сходах, пакрытых пацёртым дываном, загрукаў абцасамі па цёмным калідоры другога паверху, насычаным спэцыфічным пахам, прыроду якога ён у свой час марна намагаўся высьветліць, ды так і адступіўся, расчыніў дзьверы ў канцы калідора і ўвайшоў у прыёмную. На месцы сакратаркі сядзеў незнаёмы, вельмi смуглы малады чалавек. Ён быў без пінжака, рукавы ягонай кашулі былі закасаныя, і ён капаўся ў вантробах нейкай складанай электроннай прылады, усталяванай на століку для пішучай машынкі. Рычард Нунан павесіў плашч і капялюш, абедзьвюма рукамі прыгладзіў рэшткі валасоў за вушамі і запытальна зірнуў на маладога чалавека. Той кіўнуў. Тады Нунан адчыніў дзьверы ў кабінэт.
Пан Лемхэн цяжка падняўся яму насустрач зь вялікага скуранога крэсла, што стаяла ля завешанага парцьерай акна. Прамавугольны генэральскі твар яго сабраўся ў складкі, якія азначалі ня тое прыветлівую ўсьмешку, ня тое смутак з нагоды благога надвор’я, ня тое зь цяжкасьцю ўтаймаванае жаданьне чхнуць.
— Ну, вось і вы, — павольна прамовіў ён. — Заходзьце, распалагайцеся.
Нунан пашукаў позіркам, дзе б распалажыцца, і не знайшоў нічога, акрамя жорсткага крэсла з прамой сьпінкай за сталом. Тады ён прысеў на стол. Вясёлы настрой ягоны чамусьці пачаў зьнікаць — ён і сам не разумеў чаму. Раптам яму стала ясна, што хваліць яго ня будуць. Хутчэй, наадварот. Дзень утыкаў, філязафічна падумаў ён і падрыхтаваўся да найгоршага.
— Закурвайце, — сказаў Лемхэн, зноў апускаючыся ў крэсла.
— Дзякуй, не куру.
Пан Лемхэн паківаў галавой з такім выглядам, нібы пацьвердзіліся найгоршыя ягоныя здагадкі, злучыў перад тварам кончыкі пальцаў абедзьвюх рук і некаторы час уважліва разглядаў фігуру, што зь іх утварылася.
— Мяркую, юрыдычныя справы фірмы «Міцубісі дэнсі» мы абмяркоўваць з вамі ня будзем? — прамовіў ён нарэшце.
Гэта быў жарт. Рычард Нунан з гатоўнасьцю ўсьміхнуўся і сказаў:
— Як вам будзе заўгодна.
Сядзець на стале было страшэнна нязручна, ногі не даставалі да падлогі, рэзала зад.
— Са шкадаваньнем павінен паведаміць вам, Рычард, — сказаў Лемхэн, — што ваш рапарт выклікаў наверсе надзвычайна спрыяльнае ўражаньне…