Лемхэн задаволена паківаў.
— Падобна на праўду, — заўважыў ён. — А што парабляе Крэон Мальтыец?
— Адзін зь нешматлікіх дзеючых сталкераў. Быў зьвязаны з групай «Квазімода», цяпер збывае тавар інстытуту празь мяне. На ўсялякі выпадак я трымаю яго на волі. Калі-небудзь хто-небудзь дзяўбне. Праўда, апошнім часам ён моцна п’е і, баюся, доўга не працягне. Зона п’яных ня любіць.
— Кантакты з Барбрыджам?
— Заляцаецца да ягонай дачкі. Посьпеху ня мае.
— Вельмі добра, — сказаў Лемхэн. — А што чуваць пра Рыжага Шугарта?
— Месяц таму выйшаў з турмы. У сродках ня мае патрэбы. У яго… — Нунан памаўчаў. — Словам, у яго сямейныя непрыемнасьці. Па-мойму, яму цяпер не да Зоны.
— Усё?
— Усё.
— Ня шмат, — сказаў Лемхэн. — А як ідуць справы ў Шчасьліўчыка Картэра?
— Ён ужо даўно ня сталкер. Гандлюе патрыманымі аўтамабілямі, і потым мае майстэрню па пераабсталяваньні аўтамабіляў на сілкаваньне ад «этакаў». Чацьвёра дзяцей, жонка памерла год таму. Цешча.
Лемхэн паківаў.
— Ну на каго са старых я яшчэ забыўся? — лагодна запытаўся ён.
— Вы забыліся на Джонатана Майлза па мянушцы Кактус. Цяпер ён у шпіталі, памірае ад раку. І вы забыліся на Гуталіна…
— Так-так, што Гуталін?
— Гуталін усё той жа, — сказаў Нунан. — Мае групу з трох чалавек. Тыднямі прападаюць у Зоне. Усё, што знаходзяць, зьнішчаюць на месцы. А ягонае таварыства Ваяўнічых Анёлаў распалася.
— Чаму?
— Ну, як вы памятаеце, яны займаліся тым, што скуплялі хабар, і Гуталін адносіў яго назад у Зону. Д’яблава д’яблу. Цяпер скупляць стала няма чаго, а акрамя таго, новы дырэктар філіялу нацкаваў на іх паліцыю.
— Разумею, — сказаў пан Лемхэн. — Ну а маладыя?
— Што ж — маладыя… Прыходзяць і сыходзяць. Ёсьць чалавек пяць-шэсьць зь сякім-такім вопытам, але апошнім часам ім няма каму збываць хабар, і яны некалькі разгубіліся. Я іх патрошку прыручаю. Думаю, што са сталкерствам у маёй Зоне скончана. Старыя сходзяць, моладзь нічога ня ўмее, ды й прэстыж прафэсіі ўжо ня той, што раней. Ідзе тэхніка, сталкеры-аўтаматы.
— Так-так, я чуў пра гэта, — сказаў Лемхэн. — Аднак, калі не памыляюся, гэтыя сталкеры-аўтаматы не апраўдваюць пакуль і той энэргіі, якую спажываюць. Ці я памыляюся?
— Гэта пытаньне часу. Хутка пачнуць апраўдваць.
— А як хутка?
— Гадоў празь пяць, не раней…
Лемхэн зноў паківаў.
— Між іншым, вы, напэўна, яшчэ ня ведаеце, праціўнік таксама стаў прымяняць сталкеры-аўтаматы.
— У маёй Зоне? — спытаў Нунан, насьцярожыўшыся.
— Так, і ў вашай таксама. Яны базуюцца на Рэксаполісе, перакідваюць абсталяваньне на верталётах праз горы ў Зьмяіную цясьніну, на Чорнае возера, да падножжа Болдэрпіку…
— Але ж гэта пэрыфэрыя, — сказаў Нунан недаверліва. — Што яны там могуць знайсьці?
— Мала, вельмі мала. Але знаходзяць. Зрэшты, гэта для даведкі, гэта вас не тычыцца. Рэзюмуем. Сталкераў-прафэсіяналаў у Гармонце амаль не засталося. Тыя, што засталіся, да Зоны больш дачыненьня ня маюць. Моладзь разгубілася і знаходзіцца ў працэсе прыручэньня. Праціўнік разьбіты, адкінуты, залёг дзесьці і залізвае раны. Уцечка матэрыялаў з Гармонцкае Зоны ўжо тры месяцы як спынілася. Так?
Нунан маўчаў. Зараз, думаў ён. Зараз ён мне ўрэжа. Але дзе ж у мяне дзірка? І здаравенная, відаць, прабоіна. Ну, давай, давай, старая морква! Не цягні душу за…
— Ня чую адказу, — вымавіў Лемхэн і прыклаў далонь да маршчыністага валасатага вуха.
— Добра, шэф, — змрочна сказаў Нунан. — Хопіць. Вы мяне ўжо зварылі і пасмажылі, падавайце на стол.
Лемхэн няпэўна хмыкнуў.
— Вам нават няма чаго мне сказаць, — прамовіў ён з жалем. — Калі ўжо вы, работнікі на месцах, хлопаеце вушамі перад начальствам, то ўяўляеце, як было мне, калі пазаўчора… — Ён раптам абарваў сябе, падняўся і пабрыў па кабінэце да сэйфа. — Карацей кажучы, за апошнія два месяцы, толькі па наяўных зьвестках, комплексы праціўніка атрымалі звыш шасьці тысяч адзінак матэрыялу з розных Зонаў. — Ён спыніўся каля сэйфа, пагладзіў яго па афарбаваным боку і рэзка павярнуўся да Нунана. — Ня цешце сябе ілюзіямі! — закрычаў ён. — Адбіткі пальцаў Барбрыджа! Адбіткі пальцаў Мальтыйца! Адбіткі пальцаў Насатага Бэн-Галеві, пра якога вы нават не палічылі патрэбным мне згадаць! Адбіткі пальцаў Гугнявага Гераша і Карліка Цмыга! Гэта вы так прыручаеце вашую моладзь? «Бранзалеты»! «Іголкі»! «Белыя вярцячкі»! І мала таго, нейкія «рачыныя вочы», нейкія «сучыя бразґоткі», «грымучыя сурвэткі», вазьмі іх чорт! — Ён зноў абарваў сябе, вярнуўся ў крэсла, зноў злучыў пальцы і ветліва спытаў: — Што вы пра гэта думаеце, Рычард?