— Добры дзень, Рычард, — прахрыпеў ён. — Абсушыцца зайшоў?
Рычард усьміхнуўся ў адказ і зрабіў ручкай: ён не любіў размаўляць з Бэні, увесь час даводзілася гарлапаніць.
— Дзе гаспадар, дзеці мае? — спытаў ён.
— У сябе, — адказала Мадам. — І здаецца, як звычайна, не адзін…
— Губіць ён сябе, — сказаў Рычард. — На шкоду здароўю і на шкоду закладу. Мадам, прашу прыгатаваць мне ўлюбёнае. Я хутка вернуся.
Бясшумна ступаючы па тоўстым сынтэтычным дыване, ён прайшоў па калідоры паўз завешаныя парцьерамі стойлы — на сьцяне каля кожнага стойла красавалася выява якой-небудзь кветкі, — зьвярнуў у непрыкметны тупічок і бяз стуку штурхнуў абшытыя скурай дзьверы.
Маслак Кацюша сапраўды быў не адзін. Ён быў да такой ступені не адзін, што нічога ня цяміў і толькі ўсхропваў і пахрукваў, нічога не бачачы і ня чуючы, і першай заўважыла староньняга Жызэль, якая захоўвала прафэсійную стрыманасьць нават у такія хвіліны.
— Сонейка, — сказала яна Маслаку. — Да цябе пан Нунан.
Маслак Кацюша падняў на Рычарда налітыя крывёю вочы, павольна прыйшоў у сябе і ўскочыў, адштурхнуўшы Жызэль. Ён яшчэ ўсхропваў і цяжка дыхаў, але зь ім ужо можна было мець справу. Ён прамармытаў нешта наконт дажджу і рэўматызму, затым павярнуўся да растрапанай Жызэлі і суха сказаў:
— Можаце ісьці й улічыце ўсё, што я вам сказаў.
Нунан сеў ля стала і некаторы час моўчкі разглядаў Маслака Кацюшу. Маслак, далікатна адвярнуўшыся, клапатліва прыводзіў сябе ў парадак. Жызэль, падабраўшы свае анучы, выпарылася.
— Зачыні-ка дзьверы на ключ, галубчык, — сказаў Нунан.
Маслак, плоскаступнёва бухкаючы нажышчамі, падбег да дзьвярэй, пстрыкнуў ключом і вярнуўся да стала. Ён валасатай гарой узвышаўся над сталом, аддана гледзячы на Нунана. Нунан разглядаў яго праз прыжмураныя павекі. Чамусьці ён згадаў, што сапраўднае імя Маслака Кацюшы — Рафаэль. Маслаком яго празвалі за пачварныя кастлявыя кулакі, шыза-чырвоныя і голыя, якія тырчалі з густой шэрсьці, што пакрывала ягоныя рукі, нібы з абшэвак. Кацюшам жа ён назваў сябе сам у поўнай упэўненасьці, што гэта традыцыйнае імя вялікіх мангольскіх цароў. Рафаэль. Ну што ж, Рафаэль. Пачнем.
— Як справы? — спытаў ён, ласкава ўсьміхаючыся.
— У поўным парадку, бос, — пасьпешліва адказаў Рафаэль-Маслак і памацаў больку на носе.
— Той скандал уладзіў у камэндатуры?
— Заплаціў штраф пяцьдзесят манэт, усе задаволеныя.
— Пяцьдзесят манэт зь цябе, — сказаў Нунан. — Твая віна, галубчык. Трэба было сачыць.
Рафаэль зрабіў няшчасны твар і з пакорай разьвёў велізарныя далоні.
— Падлогу ў холе трэба перамасьціць, — сказаў Нунан.
— Будзе зроблена.
Нунан памаўчаў, тапырачы вусны.
— Хабар? — спытаў ён, панізіўшы голас.
— Ёсьць трошкі, — таксама панізіўшы голас, вымавіў Маслак.
— Пакажы…
Маслак кінуўся да сэйфа, дастаў скрутак, паклаў яго на стол перад Нунанам і разгарнуў. Нунан нядбайна, адным пальцам, пакапаўся ў кучцы «чорных пырскаў», узяў «бранзалет», агледзеў яго з усіх бакоў і паклаў назад.
— Гэта ўсё? — спытаў ён.
— Не нясуць… — вінавата сказаў Маслак.
— Не нясуць… — паўтарыў Нунан.
Ён старанна прыцэліўся і з усіх сіл пхнуў наском чаравіка Маслака ў галёнку. Маслак войкнуў, прыгнуўся быў, каб схапіцца за выцятае месца, але тут жа зноў выпрастаўся і выцягнуў рукі па швах. Тады Нунан ускочыў, нібы яго парнулі ў зад, схапіў Маслака левай рукой за каўнер сарочкі і пайшоў на яго, брыкаючыся, круцячы вачыма і шэпчучы лаянкі. Маслак, ахаючы і вохкаючы, задзіраючы галаву, як спалоханы конь, адыходзіў да таго часу, пакуль не паваліўся на канапу.
— На два бакі працуеш, сьцерва? — прашыпеў Нунан прама ў ягоныя белыя ад жаху вочы. — Сьцярвятнік у хабары купаецца, а ты мне дзярмо ў паперцы падносіш?
Ён разьвярнуўся і ўдарыў Маслака па твары, намагаючыся зачапіць нос з болькай.
— У турме згнаю! — шыпеў Нунан. — У гноі ў мяне жыць будзеш! Гной жэрці будзеш! Шкадаваць будзеш, што на сьвет нарадзіўся!
Ён зноў з размаху тыкнуў кулаком у больку.
— Адкуль у Барбрыджа хабар? Чаму яму нясуць, а табе не нясуць? Хто нясе? Чаму я нічога ня ведаю? Ты на каго працуеш, сьвіньня валасатая? Гавары!
Маслак бязгучна адкрываў і закрываў рот. Нунан адпусьціў яго, вярнуўся ў крэсла і сеў, задраўшы ногі на стол.
— Ну? — сказаў ён.
Маслак з хлюпаньнем уцягнуў носам кроў і сказаў:
— Далібог, бос. Чаго вы? Які ў Сьцярвятніка хабар? Няма ў яго ніякага хабару. Сягоньня ні ў кога хабару няма.
— Ты што, спрачацца са мной будзеш? — ласкава спытаў Нунан, здымаючы ногі са стала.