— Гляньце, што я дастаў! Заўтра паводле сцэнарыя вам трэба будзе браць па чарачцы. Гэта будзе выглядаць вельмі натуральна.
Паставіў літровік на стол, а сам выйшаў. Акцёры крыху пакаштавалі таго пітва, яно ім спадабалася, а тады ўзялі ды асушылі літровік да дна. К гэтаму часу вярнуўся рэжысёр, убачыў пусты слоік і ў роспачы вымавіў:
— Божа! Што я буду з вамі рабіць заўтра?!
БАБУЛЬЧЫНА ЗДЗІЎЛЕННЕ
Ідзе чарговае штогодняе літаратурнае свята на радзіме Якуба Коласа. Першы прамоўца зачытвае вядомыя радкі паэта:
Мой родны кут, як ты мне мілы!..
Забыць цябе не маю сілы!
Гэтыя самыя радкі цытуе другі прамоўца, трэці, чацвёрты...
Бабуля слухае іх і прамаўляе:
— Гэта ж трэба, выходзіць, што Колас напісаў усяго адзін вершык, а як багата людзей тут назбіралася.
АДНАЛЮБ АДАМЧЫК
У бібліятэку Саюза пісьменнікаў прыйшла працаваць Ніна Уладзіміраўна — жонка Вячаслава Адамчыка. Аднойчы я ўбачыў, што яна размаўляе з сынам.
— Гэта старэйшы ці малодшы прыходзіў? — пацікавіўся я.
— Малодшы, любімы сын Адамчыка.
— Як гэта толькі ён любімы?
— А так. Калі мы пажаніліся і дзяцей яшчэ не было, то Чэсь глядзеў толькі на мяне, а як нарадзіўся першы сын — уся бацькава ўвага перайшла яму. Я тады сказала, што трэба нарадзіць яшчэ аднаго сына. Адамчык запярэчыў: «Хіба можна любіць адразу дваіх?» I ўсё ж я нарадзіла другога. Дык цяпер уся бацькава ўвага і любоў звернута да меншага.
Праз нейкі час я пытаюся ў Ніны Уладзіміраўны:
— Ну як там Адамчык, па-ранейшаму любіць толькі малодшага сына?
— Не, цяпер ён любіць толькі ўнука,— быў адказ.
АБАЗНАЛІСЯ
Дні літаратур народаў СССР на Беларусі. Дэлегацыі раз’ехаліся па раёнах для сустрэч з чытачамі. Паколькі ў Нясвіжы працавала група армян, вырашылі накіраваць туды армянскага пісьменніка, пра гэта загадзя паведамілі ў райком партыі. Але, на жаль, госць прыхварэў і застаўся ў гасцініцы. Туды паехалі рускі паэт Віктар Бокаў, і наш Пятрусь Макаль. У Нясвіжы не ведалі, што адбыліся змены ў складзе дэлегацыі.
I вось сустрэча ў Нясвіжы. Пятрусь Макаль стаў у другім радзе, каб наперад вылучыць гасцей. Але сакратар райкома партыі мінае Віктара Бокава, старэйшага брата, і звяртаецца да Макаля:
— Дарагі армянскі друг! Мы вельмі рады вітаць вас на нясвіжскай зямлі, дзе працуюць вашы землякі, працуюць натхнёна і плённа, мацуючы дружбу народаў...
Увесь час звяртаючыся толькі да Макаля, сакратар райкома ў канцы прамовы дадала:
— А цяпер выступіць армянскі рабочы. Я думаю, вам прыемна будзе пачуць родную армянскую мову.
Макаль спачатку збянтэжыўся, але змірыўся з гэтай роллю, а калі рабочы пачаў чытаць верш Сільвы Капуцікян па-армянску, то стаў нават ківаць галавой. А тут яму як армянскаму паэту даюць слова. Тады Пятро Міхайлавіч і прызнаўся:
— Я не армянскі пісьменнік, а беларускі паэт Пятрусь Макаль.
КІМ ЁН БЫЎ, KIM ЁH CTAЎ
Выхаванец Мікашэвіцкага дзіцячага дома, тады паэт-пачатковец Уладзіслаў Нядзведскі, паступіў у Беларускі ўніверсітэт. Лекцыю па ваеннай справе прыйшоў чытаць генерал. Уступнае слова яго было такое:
— Ну вось, кім я быў да Вялікай Кастрычніцкай рэвалюцыі? Дурань дурнем, пасвіў кароў. Пра што гэта гаворыць?
— Што ў наш час кожны дурань можа стаць генералам,— адказаў Нядзведскі.
РОЗЫГРЫШ
Валодзя Караткевіч расказаў мне, як ён з сябрамі аднойчы разыграў Алеся Мажэйку. Паколькі Алесь спецыяліст па славацкай і чэшскай літаратурах, то хлопцы перадалі праз яго жонку, каб той прыйшоў да пражскага цягніка сустрэць чэхаў, якія быццам бы прыязджаюць у Мінск, і дадалі, што пажадана, каб ён узяў з сабой бутэльку шампанскага. Жонка пацікавілася, хто гэта звоніць. Адказалі, што з Беларускага таварыства дружбы, прозвішча прыдумалі — Бублікаў. Пасля шкада стала Алеся і вырашылі даць адбой. Але жонка сказала, што ён узяў шампанскае і пайшоў на вакзал. Ніякія чэхі не прыехалі, аднак на пероне ён пачуў чэшскую мову, пазнаёміўся з чэхамі, якія ад’язджалі, і выпіў з імі тое шампанскае. У добрым настроі яны падарылі Алесю камплект альбомаў, і самае дзіўнае, што на падпісаным альбоме стаяў аўтограф мэра аднаго з гарадоў Чэхаславакіі, прозвішча якога Бублік.
ЯК ПРАВІНІЎСЯ ПУШКІН
Ад Анатоля Вярцінскага як былога «лімаўца» і рэдактара «ЛіМа» я чуў неаднойчы такую сур’ёзна-кур’ёзную гісторыю... Летам 1972 года ён з Петрусём Макалём былі запрошаны на Пушкінскія ўрачыстасці, што праходзілі ў Болдзіне.