Komplementojn oni ankaŭ povas nomi laŭ la formo: N-komplemento (havas N-finaĵon), al-komplemento (havas la rolvorteton al), en-komple- mento (havas la rolvorteton en), E-komplemento (estas E-vorto) k.t.p.:
Sur la fenestro kuŝas krajono kaj plumo. FE6 Sur la fenestro estas loka komplemento, sur-komplemento.
En la tago ni vidas la helan sunon. FE10 En la tago estas tempa komple- mento, en-komplemento.
Bonaj infanoj lernas diligente. FE 9 Diligente estas maniera komplemento, E-komplemento.
Tio daŭris nur malgrandan momenton. FA1136 Malgrandan momenton estas tempa komplemento, N-komplemento.
Multaj gramatikistoj rigardas objekton kiel specon de komplemento, sed en PMEG objekto kaj komplemento estas rigardataj kiel malsamaj frazroloj.
Subfrazoj
Frazo povas aperi kiel parto de alia frazo. Tian frazon ene de frazo oni nomas subfrazo (§33):
Diru al la patro, ke mi estas diligenta. FE 8 La subfrazo ke mi estas diligenta rolas kiel objekto en la tuta frazo.
Ordinaran frazon oni povas nomi ĉeffrazo por distingi ĝin de subfrazo. 3.3. Ĉefvortoj kaj rektaj priskriboj
Legu pli pri la diversaj manieroj rekte priskribi ĉefvorton en §7, kaj pri per- verbaj (nerektaj) priskriboj en §25.1.
4. O-vortoj
4.1. Bazaj reguloj por O-vortoj
Vorton kun la finaĵo O oni nomas O-vorto. O-vortoj rolas precipe kiel sub- jekto kaj objekto, sed ili povas roli en multaj aliaj manieroj (§4.2).
O-vortoj estas nomoj de aferoj, konkretaĵoj, abstraktaĵoj, homoj, bestoj, fenomenoj, agoj, kvalitoj, specoj, individuoj k.t.p.:
tablo = nomo de konkretaĵo
hundo = nomo de bestospeco
saĝo = nomo de kvalito
amo = nomo de sento
kuro = nomo de ago
martelado = nomo de agado
Petro = nomo de persono
Berlino = nomo de urbo
Post O-finaĵo povas sekvi J-finaĵo por multe-nombro (§8), kaj N-finaĵo por frazrolo (§12.2). Oni ankaŭ povas meti ambaŭ, sed ĉiam J antaŭ N:
tablo tabloj tablon tablojn
hundo hundoj hundon hundojn
kuro kuroj kuron kurojn
Oni povas anstataŭigi la finaĵon O per apostrofo (§10), sed nur kiam ne sekvas J aŭ N: hund' = hundo, saĝ' = saĝo, am' = amo, kur' = kuro, Berlin' = Berlino.
Legu ankaŭ pri O-vortaj frazpartoj en §7.1, kaj pri propraj nomoj en §35. 4.2. Uzo de O-vortoj
Frazparto, kies ĉefa vorto estas O-vorto, estas nomata O-vorta frazparto. O- vortaj frazpartoj rolas en frazoj precipe kiel subjekto, objekto, alvoko aŭ komplemento, sed ili ankaŭ povas roli kiel priskribo de alia vorto.
O-vortaj frazpartoj kiel subjekto
La bona virino trankviligis sian soifon. FE15
Sur la korto staras koko kun tri kokinoj. FE 33 Legu pli pri subjekto en §12.1.1.
O-vortaj frazpartoj kiel objekto
Mi prenis broson kaj purigis la veston. FE 39
Mi vidas leonon. FEJ
Legu pli pri objekto en §12.2.2.
O-vortaj frazpartoj kiel alvoko
Ludoviko, donu al mi panon. FE 8
Vi parolas sensencaĵon, mia amiko. FE 35 Legu pli pri alvoko en §12.1.2.
O-vortaj frazpartoj kiel komplemento
Sur la fenestro kuŝas krajono kaj plumo. FE 6
Li staris tutan horon apud la fenestro. FE 26
Mi veturas al Londono. LR103
Li amas tiun ĉi knabinon pro ŝia beleco kaj boneco. FE 35 Legu pli ĉe la diversaj rolmontriloj en §12.
O-vortaj frazpartoj kiel priskribo
La dentoj de leono estas akraj. FEJ
Devas ekzisti okcidenta vojo Hindujon. FK 254
Glaso da vino estas glaso plena je vino. FE 32
Pli proksime al la fenestroj [...] prenis al si lokon laboristinoj pli junaj. M112
Aŭgusto estas mia plej amata filo. FE22
Legu pli ĉe la diversaj rolmontriloj en §12. Legu ankaŭ pri perverba priskribo en §25.1.
4.3. Seksa signifo de O-vortoj
Profesioj kaj diversaj homaj roloj: aktoro, sekretario, kelnero, tajloro, ŝoforo, geografo, redaktoro, studento, sklavo, mastro, majstro, moŝto, ministro, nobelo, turisto, fripono, heroo, pasaĝero, viktimo k.a.
Militistoj: soldato, oficiro, kaporalo, leŭtenanto, kapitano, kolonelo, generalo, adjutanto k.a.
Diversaj religiuloj: pastro, episkopo, kardinalo, diakono, katoliko, bonzo k.a.
Gentoj, landanoj, rasoj k.s.: Anglo, Svedo, Ruso, Japano, Ĉino, Arabo, Cigano, Lapono, Judo, Apaĉo, Slavo, indiĝeno k.a.
Viraj radikoj:
Diversaj evidente viraj radikoj: viro, sinjoro, fraŭlo, knabo, bubo, ĝentlemano, masklo k.a.
La sufikso -ĉj-.
Familiaj radikoj: patro, frato, filo, avo, nepo, nevo, onklo, kuzo, fianĉo, edzo, vidvo k.a. (sed orfo kaj ankaŭ la ĝenerala vorto parenco estas neŭtraj).
Nobeloj kaj similaj altranguloj: reĝo, caro, princo, grafo, barono, ŝaho, mikado, emiro, samurajo k.a. (sed la ĝenerala vorto nobelo estas neŭtra).
Kelkaj religiuloj: monaho, abato,papo, rabeno, imamo k.a.
Specialaj virbestaj radikoj: taŭro, okso, kapono, stalono, boko k.a.
Inaj radikoj:
Evidente ina: femalo.
La sufiksoj -in- kaj -nj-.
Diversaj inaj radikoj: damo, matrono, primadono, furio, amazono, nimfo, megero, putino, meretrico, gejŝo, madono, muzo, hetajro, subreto, almeo k.a.
El la tri grupoj la neŭtra estas sendube la plej granda. Ĝi estas nefermita klaso, kiu daŭre akceptas novajn membrojn. La vira grupo estas multe pli malgranda, kaj estas pli fermita. La ina grupo estas la plej malgranda. Eventuale ĝi povas akcepti pliajn membrojn. Verŝajne iuj malkonsentas pri la klasado de iuj vortoj, sed estas klare, ke ĉiuj tri kategorioj ekzistas. Kiuj vortoj troviĝu en kiu grupo, estas nur demando de detaloj, ne de principoj.