– Nic wam nie jestem winna, Twardokęsek – przerwała. – Nikomu nic nie jestem winna. Ale czemu nie? Chcesz wiedzieć, czemu tutejsi bogowie tak bardzo lękają się Delajati? Każdy chce, psiakrew. Ale ja nie mam pojęcia, Twardokęsek. Najmniejszego. Bo Delajati przewidziała, że zrobię jej dokładnie na przekór i nic mi nie wyjaśniła. Zamieszała we wszystkim, jak w saganie, i puściła mnie samopas. Przygotowawszy wcześniej kilka niespodzianek, takich jak ten nieszczęsny, ogłupiony Suchywilk.
– I co my teraz poczniemy? – z przejęciem spytała wiedźma.
– Nic. Niebawem Suchywilk zacznie spiskować, a i żalnicki książę ani chybi wylezie z ukrycia. A tymczasem, jak zwykł powtarzać Twardokęsek, przeczekamy. Chociaż właściwie złoszczą mnie ci dwaj halabardnicy. – Szarka wychyliła się pomiędzy szczeblami balustrady. – Łażą pod nami bóg wie jak długo i usiłują podsłuchiwać. Dnieje już, pewnie nie uśniemy. Ale możemy posiedzieć i popluć im na hełmy.
Co też uczynili.