Паварочваючы ў арку ён краем вока ўбачыў, што яна яшчэ стаіць разгубленая, глядзіць усьлед, зьдзіўленая ягоным учынкам, ягоным дэмаршам і парадаваўся за сябе: хапіла мужнасьці хоць на гэткі крок.
Шчыра сказаць – мужнасьці асаблівай тут не было. Яму і сапраўды гэтая дзяўчына стала абыякавай: ну разумная, ну смазьлівая, ну прыгожая, урэшце, але – ну і што... Ці мала такіх... Не пасьпелі і пазнаёміцца толкам, а ўжо выпендрываецца, а ўжо характар паказвае, а што будзе потым, калі не асекці цяпер? “Пазвоніць – добра, пабачымся потым. Не пазвоніць – і хай сабе, абыйдуся...”, – думаў ён. Лёгка, спакойна думаў, бо быў упэўнены: пазвоніць...
З “Дзёньніка” Аляксандра К.
“Увогуле, я веру снам.
Прынамсі, давяраю.
Прынамсі, не забываю іх імгненна.
Прынамсі, яны мяне прымушаюць задумацца...
А сны мне сьняцца выключна каляровыя. Я ў іх лятаю. Часта. Яшчэ часьцей – узлажу на нейкую гару. Цяжка, з неймавернымі высілкамі, з небясьпекаю – страхам, жахам! – сарвацца ўніз. Але я ўзлажу на гару, і адчуваю, як баляць у плячах мае рукі, як стома скоўвае ногі...
Мне сьняцца сябры і сяброўкі. Незнаёмыя жанчыны. З якімі мы, часам, такое вытвараем... Бывала, прачынаўся ад таго, што моцна біўся аб ложак – цёрся аб яго... Прачынаўся зьдзіўлены, што паміж ім і мною нікога няма… Вось толькі была... і такая вабная... і – няма… Але ўсё ўжо скончылася... і ня толькі сон... і трэба ісьці ў ванную...
А бывае, што сны паўтараюцца. Вось яны мне падаюцца самымі сімвалічнымі і праўдзівымі. Толькі як у той сімвалічнасьці праўду вылучыць, пакуль яна, гэтая праўда, яшчэ не збылася, не адбылася? Як абараніцца ад таго, што нібыта прадвызначана?.. Гэта тады, калі сны – папярэджаньні. А кажуць, часьцей за ўсё яны і бываюць такімі.
Паўтараецца некалькі сноў. Адзін вось гэтакі: я ў каляіне, на нейкім лёдзе, сьлізгаю на ім, коўзаюся і не магу ўстаць, а на мяне едзе камбайн, лязгае сваім жалезьзем, набліжаецца – а я не магу адпаўзьці ад яго, як ні грабуся – жатка, матавіла навісаюць нада мною, вось-вось сажнуць у сябе, раструшчаць, размалоцяць, зьнішчаць... Я рвуся з апошніх сілаў, каб уцячы і... прачынаюся ў жаху, у разуменьні, што ня ўцёк, не пасьпеў...
Што азначае гэты сон?
Што азначае той камбайн?..
І чаму гэты сон паўтараецца?”
Прайшоў дзень. Другі. Трэці... Марыйка не званіла.
Чацьвёрты. Вечар чацьвёртага. Раніца пятага. Дзень пятага. Вечар пятага. Шосты дзень ад сустрэчы – пятніца... Наперадзе выходныя... Ён бы і сам ужо набраў яе нумар, але ня ведаў яго. Паспрабаваў было знайсьці ў кампутары, у тэлефонным даведніку, але ня ведаў прозьвішча Марыйкі і нумар дому – толькі вуліцу. Зрокавай памяцьцю ён запомніў, дзе гэта і лёгка знайшоў бы і той дом, і пад’езд, і вылічыў бы нумар кватэры па вокнах чацьвёртага паверху, але не хацеў паказвацца там.
Ён паспрабаваў забыць яе. А як забыць? Клін клінам... Ён ніколі не рабіў гэтага, а тут – насуперак сабе, адважыўся і запрасіў у кіно Сьвету, якая даўно рабіла доўгія – знакавыя – позіркі ў ягоны бок, праходзячы міма на працу ў свой аддзел.
Усю дарогу да кінатэатру Сьвета шчабятала – а ён маўчаў. У зале, калі сьцямнела, паклала яму галаву на плячо, узяла пад руку і прыціснулася ўсім целам. Была яна сімпатычнай, нават мілай, і яму было прыемна з ёю. Нармальна. Разьвітваючыся, Сьвета стала на дыбачкі і пацалавала яго ў вусны – нечакана. Засаромелася ці зрабіла выгляд, што засаромелася (але як зробіш – не артыстка, каб так пачырванець), спынілася, чагосьці чакала ў адказ. А ён згадаў Марыйку. Падумаў: “Мы любім тых, хто ня любіць нас... Нас любяць тыя, каго ня любім мы... Несправядлівы, няправільны гэты сьвет... І чаму Марыйка выпендрывалася... І чаго я выпендрываюся... Нічым Сьвета ня горшая за Марыйку... Нічым Марыйка ня лепшая за Сьветку. Але чаму я і цяпер, побач са Сьветай, думаю пра яе? Сьвета чакае, а я ня ведаю, што з ёю рабіць. Бо не хачу нічога з ёю рабіць. Чужая яна мне? Можа, і так, але – гэтаксама, як і Марыйка. Дык чаму я Марыйку хачу бачыць побач, а яе не? Непрыгожая яна? Не... Даступная, сама ў рукі ідзе – і адсюль маё супраціўленьне? Як у Марыйкі да мяне?.. Можа быць, а можа і ня быць... Але трэба нешта рабіць, а не стаяць, як слуп. Вунь у Сьветкі ўжо і сьлёзы ў вачах блішчаць. Будзь джэнтльменам, стрымай сябе, ня псуй настрой хоць гэтай дзяўчынцы...” – і ён усьміхнуўся, абняў Сьвету і прытуліў да сябе.
“Дурачок, – прашаптала яна: – ты ж не сьляпы, а нібыта нічога ня бачыш...”