„Zrób sobie wakacje. Wyjdzie ci to na zdrowie”.
W kopercie nie było żadnej broszury z biura podróży, a zatem należało założyć, że nie była to oferta wycieczki.
Zaczęłam rozważać inną możliwość: pogróżki. Oczywiście. Jeśli ich autorem jest Kenny, to znaczy, że nadal przebywa w Trenton. Co więcej, oznaczało to również, że udało mi się go zaniepokoić. Nie miałam pojęcia, kto poza Kennym mógłby mi grozić. Może któryś z jego kumpli? Może też Morelli albo moja matka…
Przywitałam się z Rexem, rzuciłam torbę i kopertę na stół w kuchni i uruchomiłam automatyczną sekretarkę.
Kuzynka Kitty, która pracuje w banku, zadzwoniła, by zapewnić mnie, że ma oko na konto Kenny’ego Mancuso, tak jak ją prosiłam, ale na razie nie dokonywano na nim żadnych nowych operacji.
Dzwoniła też moja najlepsza przyjaciółka od kołyski, Mary Lou Stankovic, primo voto Molnar. Pytała, czy u licha przypadkiem nie zapadłam się pod ziemię, bo nie odzywałam się do niej, Bóg wie jak dawno.
Jako ostatnia nagrała się babcia Mazurowa.
„Nie znoszę tych kretyńskich maszyn”, powiedziała. „Zawsze czuję się jak głupek mówiący sam do siebie. Przeczytałam w gazecie, że dziś wieczorem wystawiają tego chłopaczka ze stacji benzynowej. Z chęcią bym się tam wybrała. Wprawdzie Elsie Famworth zaofiarowała się, że mnie zawiezie, ale nie znoszę z nią jeździć, bo ona ma artretyzm i czasami noga jej się zacina na pedale gazu”.
Będą wystawiać Moogeya Buesa. Warto by było tam zajrzeć. Wyszłam na korytarz, aby pożyczyć gazetę od pana Wolesky’ego. U niego telewizor chodził dniami i nocami, więc trzeba było mocno walić w drzwi. Wtedy pan Wolesky otwierał i prosił, żeby mu ich nie rozwalać. Kiedy cztery lata temu dostał zawału, zadzwonił po karetkę, ale nie pozwolił się wynieść z pokoju, dopóki nie skończył się teleturniej „Va banque”.
Pan Wolesky otworzył drzwi i zdałam sobie sprawę, że gdyby mógł zabijać wzrokiem, padłabym trupem.
– Nie musisz rozwalać mi drzwi. Przecież nie jestem głuchy – powiedział.
– Przepraszam bardzo, czy mógłby mi pan pożyczyć gazetę?
– Tylko odnieś ją z powrotem. Potrzebny mi program telewizyjny.
– Chciałam tylko sprawdzić godziny ceremonii w domach pogrzebowych. – Otworzyłam gazetę na stronie z nekrologami i zaczęłam czytać. Moogeya Buesa wystawiano u Stivy o siódmej wieczorem.
Podziękowałam panu Wolesky’emu i zwróciłam mu gazetę.
Zadzwoniłam do babci i powiedziałam jej, że wpadnę po nią o siódmej. Wykręciłam się od zaproszenia na kolację i obiecałam mamie, że nie pójdę do domu pogrzebowego w dżinsach. Odłożyłam słuchawkę i biorąc pod uwagę skutki jedzenia naleśników, zaczęłam szukać w lodówce czegoś bez tłuszczu.
Obżerałam się właśnie jakąś sałatką, kiedy zadzwonił telefon.
– Sie masz – usłyszałam w słuchawce głos „Leśnika”. – Założę się, że wsuwasz jakąś sałatkę na kolację.
Pokazałam język do słuchawki.
– Masz mi może coś do powiedzenia o Kennym Mancuso?
– Tutaj go nie ma. Nie pokazuje się. Nie kręci też żadnych interesów.
– Zadam ci pytanie z czystej ciekawości, gdybyś miał szukać dwudziestu czterech zaginionych trumien, to od czego byś zaczął?
– A były puste czy pełne?
O cholera, zapomniałam o to zapytać. Zacisnęłam powieki. Boże, proszę Cię, żeby były puste.
Rozłączyłam się natychmiast i wykręciłam numer Eddiego Gazarry.
– Tu twój znajomy gliniarz. Co słychać? – powitał mnie Eddie.
– Chciałabym wiedzieć, nad czym teraz pracuje Joe Morelli.
– Powodzenia. Nawet sam kapitan często nie ma o tym pojęcia.
– Rozumiem, ale słyszysz przecież to i owo.
Po drugiej stronie rozległo się głębokie westchnienie.
– Zobaczę, co się da zrobić.
Morelli pracował w obyczajówce, w zupełnie innym budynku i w innej części Trenton niż Eddie. Policjanci z obyczajówki blisko współpracowali z DEA*[* DEA (Drug Enforcement Administration) – Agencja ds. Walki z Narkotykami.] oraz z celnikami i zazwyczaj nie puszczali pary z ust na temat swojej pracy. Ale od czego koleżeńskie pogaduszki w barze, plotki biurowe i gadulstwo żon.
Wyskoczyłam z dżinsów i włożyłam cienkie rajstopy oraz garsonkę z krótką spódniczką. Na nogi wsunęłam szpilki i nastroszyłam włosy jakimś żelem. Pociągnęłam jeszcze rzęsy tuszem i odsunęłam się o krok od lustra. Nieźle, ale Sharon Stone nie rzuciłaby się chyba z mostu z zazdrości o mój wygląd.
– Spójrz tylko na tę spódnicę – jęknęła matka, kiedy tylko otworzyła mi drzwi. – Nic dziwnego, że przez to mini tyle teraz gwałtów i rozbojów. Jak ty w tym siedzisz? Każdy może ci wszędzie zajrzeć.
– Mamo, ona wcale nie jest taka krótka, sięga zaledwie pięć centymetrów nad kolano.
– Nie czas gadać teraz o kieckach – odezwała się babcia Mazurowa. – Jadę do domu pogrzebowego zobaczyć, jak zabalsamowali tego chłopaczka. Mam nadzieję, że nie zalepili mu zbyt dokładnie tych dziur po kulach.
– Nie rób sobie wielkich nadziei, babciu – studziłam jej zapał. – Pewnie wystawią go w zamkniętej trumnie.
Moogey nie dość, że został zastrzelony, to jeszcze poddany sekcji zwłok. Moim zdaniem nawet największy mistrz balsamowania nie zdołałby go zlepić z powrotem.
– Zamknięta trumna! Co też ty mówisz? To by dopiero było cholerne rozczarowanie. Jeśli tylko rozniesie się, że Stiva wystawia nieboszczyków w zamkniętych trumnach, ludzie z miejsca przestaną do niego przychodzić. – Babcia zapięła narzucony na sukienkę sweter i wsunęła torebkę pod pachę. – W gazecie nic nie wspominali o zamkniętej trumnie.
– Wpadnij potem – zaprosiła mnie matka. – Zrobiłam budyń czekoladowy.
– Na pewno nie chcesz jechać? – zwróciła się do niej babcia.
– Nawet nie znałam tego Moogeya Buesa – odparła matka. – Mam pilniejsze sprawy, niż oglądanie zwłok zupełnie obcej mi osoby.
– Ja też bym nie jechała – powiedziała babcia. – Ale staram się pomóc Stephanie w tej obławie. Może się tam pojawić Kenny Mancuso i przyda jej się jakaś dodatkowa pomoc. W telewizji pokazywali, jak wsadzić przestępcy palce w oczy, by opóźnić jego działanie.
– Powierzam ją twojej opiece – upomniała mnie matka. – Jeśli wsadzi komuś palec w oko, ty będziesz za to odpowiadać.
Podwójne drzwi prowadzące do sali otwarto na oścież, by wpuścić do środka tłum ludzi, którzy przyszli popatrzeć na Moogeya Buesa. Babcia Mazurowa natychmiast zaczęła przepychać się w stronę trumny, a ja posłusznie podreptałam za nią.
– Proszę, proszę, to dopiero wydarzenie – powiedziała, kiedy dotarłyśmy do pierwszego rzędu krzeseł. – Miałaś rację. Zamknęli trumnę. – Zmrużyła oczy. – A skąd pewność, że Moogey naprawdę tam jest?
– Ktoś to na pewno sprawdził.
– Ale nie wiemy tego na sto procent.
Popatrzyłam na nią bez słowa.
– Może powinnyśmy zajrzeć do środka i się przekonać – zaproponowała babcia.
– NIE!
Rozmowy ucichły jak nożem uciął i wszystkie głowy zwróciły się w naszą stronę. Uśmiechnęłam się przepraszająco i chwyciłam babcię za ramię.
Odezwałam się do niej szeptem, któremu starałam się nadać ostry ton:
– Babciu, nie przystoi zaglądać do zamkniętej trumny. A poza tym to nie nasza sprawa i tak naprawdę nie ma znaczenia, czy Moogey Bues leży tam rzeczywiście czy też nie. A nawet jeśli go nie ma, to i tak nie powinno nas to obchodzić.
– Ale to może mieć znaczenie dla twojej sprawy – nie dawała za wygraną babcia. – Może ma to jakiś związek z Kennym Mancuso?
– Ty, babciu, jesteś po prostu ciekawska. Chcesz koniecznie zobaczyć dziury po kulach.
– To też – przyznała potulnie.
Zauważyłam, że na ceremonii zjawił się także „Leśnik”. Z moich dotychczasowych spostrzeżeń wynikało, że „Leśnik” ubierał się tylko w dwa kolory: wojskową zieleń i czerń, ulubioną również przez bandytów. Dziś był w czerni, której monotonię urozmaicały dwa kolczyki połyskujące w świetle jarzeniówek. Swoim zwyczajem włosy zebrał z tyłu głowy w kucyk, a na sobie miał nieodłączną kurtkę. Tym razem z czarnej skóry. Można się było tylko domyślać, co pod nią chował. Było tam zapewne dość broni, by zmieść z powierzchni ziemi niewielkie państewko. Stanął pod ścianą z rękoma złożonymi na piersiach, w pozycji: odprężony, ale czujny.
Naprzeciw niego w podobnej pozie stał Joe Morelli.
Przez tłum przy drzwiach przepychał się jakiś mężczyzna. Szybko rozejrzał się po sali i skinął głową w kierunku „Leśnika”. Tylko ktoś, kto znał „Leśnika”, mógł dostrzec, że ten zrewanżował mu się takim samym gestem.
Zerknęłam na niego, a on bezgłośnie powiedział do mnie „Sandman”. Sandman. Nic mi nie mówiło to nazwisko.
Tenże Sandman podszedł do trumny i w milczeniu patrzył na politurowane wieko. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Sprawiał wrażenie, jakby wszystko już w życiu widział i nic nie jest w stanie wytrącić go z równowagi. Miał ciemne głęboko osadzone oczy, otoczone siateczką drobnych zmarszczek. Podejrzewałam, że pochodziły raczej od nadużywania alkoholu niż od słońca czy śmiechu. Włosy miał gładko zaczesane do tyłu.