– Wy, mężczyźni, jesteście w lepszej sytuacji, bo nie macie takich problemów.
– Dlaczego kobiety uważają, że my się nie rozsypujemy? Również mężczyźni cierpią z powodu starczych dolegliwości i kurzych łapek.
– Różnica polega na tym, że wy się nimi nie przejmujecie.
– My jesteśmy bardziej skłonni akceptować to, co nieuchronne – powiedział uśmiechając się. – Ale a propos, kiedy będziesz miała dziecko?
– Ach ty draniu! Nigdy nie rezygnujesz, prawda? – Rzuciła na toaletkę szczotkę do włosów, która uderzyła w szwadron flakoników z kosmetykami, poustawianych na szklanym blacie w równych odstępach. – Rozmawialiśmy o tym już setki razy. Nie mam zamiaru narażać się na upokorzenia związane z ciążą. Nie będę prała obsranych pieluch w umywalce dziesięć razy dziennie. Niech inni zaludniają Ziemię. Ani mi się śni rozmnażać jak jakaś ameba.
– Twoje argumenty są śmieszne. Sama w nie nie wierzysz. Odwróciła się do lustra i nic nie odpowiedziała.
– Dana, dziecko mogłoby nas uratować – rzekł łagodnie. Opuściła głowę, ukrywając twarz w dłoniach.
– Nie zrezygnuję z mojej kariery, dopóki ty nie zrezygnujesz z tego twojego drogocennego planu.
Seagram głaskał ją po złocistych włosach i patrzył na jej odbicie w lustrze.
– Twój ojciec był alkoholikiem i zostawił was, kiedy miałaś zaledwie dziesięć lat. Twoja matka pracowała za barem i sprowadzała sobie mężczyzn do domu, żeby zarobić na picie. Ty i twój brat byliście traktowani jak zwierzęta, dopóki nie podrośliście na tyle, by uciec z tego śmietnika, który nazywaliście domem. Twój brat stał się szumowiną i zaczął napadać na sklepy z alkoholem i stacje benzynowe, a w rezultacie za morderstwo skazano go na dożywocie w San Quentin. Tylko Bóg jedyny wie, jak bardzo jestem z ciebie dumny, że wyrwałaś się z tego rynsztoka i pracowałaś osiemnaście godzin na dobę, żeby skończyć szkołę i studia. Tak, Dana, miałaś parszywe dzieciństwo i z powodu złych wspomnień teraz boisz się mieć dziecko. Musisz zrozumieć, że ten koszmar nie ma nic wspólnego z przyszłością. Nie możesz pozbawiać swojego syna czy córki szansy, jaką daje życie.
Nie udało mu się jednak skruszyć kamiennego muru, którym Dana się od niego odgrodziła. Strząsnęła z siebie ręce męża i z furią zaczęła malować sobie brwi. Skończona dyskusja. Dana zachowywała się tak, jakby była sama.
Kiedy Seagram wyszedł spod prysznica, stała przed dużym lustrem na drzwiach szafy. Przyglądała się sobie krytycznie, jak artysta po raz pierwszy patrzący na swoje skończone dzieło. Miała na sobie prostą białą sukienkę, która opinała tors, niżej luźno opadając do kostek. Spory dekolt ukazywał bardziej niż dostateczny widok piersi.
– Lepiej się pośpiesz – powiedziała obojętnie, jak gdyby między nimi nigdy nie doszło do kłótni. – Chyba nie chcesz, żeby prezydent na nas czekał.
– Będzie tam ponad dwieście osób. Za spóźnienie nikt nie postawi nam ptaszka na liście obecności.
– Mnie tam wszystko jedno – odparła z nadętą miną – ale niecodziennie otrzymujemy zaproszenie do Białego Domu. Chciałabym zrobić dobre wrażenie przynajmniej tym, że się nie spóźnię.
Seagram westchnął i z trudem przebrnął przez rytuał wiązania muszki i niezręcznego wkładania jedną ręką spinek do mankietów koszuli. Nie cierpiał ubierania się na oficjalne przyjęcia. Dlaczego waszyngtońskie imprezy towarzyskie muszą kosztować tyle nerwów? Dla Dany może były one podniecające, ale on ich nie cierpiał.
Wyglansował buty, przyczesał włosy i wszedł do salonu. Na stoliku do kawy leżała otwarta aktówka, a jej właścicielka siedziała na kanapie, zaczytana w sprawozdaniach. Była tak pochłonięta lekturą, że nawet nie spojrzała na męża.
– Jestem gotów.
– Jeszcze momencik – mruknęła. – Czy mógłbyś tymczasem wyjąć moją etolę?
– Jest pełnia lata. Na diabła chcesz się pocić w futrze? Dana zdjęła okulary w rogowej oprawie.
– Nie sądzisz, że choć jedno z nas powinno pokazać odrobinę klasy? – spytała.
Seagram wyszedł do przedpokoju, podniósł słuchawkę i nakręcił numer Mela Donnera, który odebrał telefon w połowie pierwszego dzwonka.
– Donner, słucham.
– Masz już coś? – spytał Seagram.
– „First Attempt"…
– Czy to ten statek NUMA, który miał zabrać Koplina?
– Taaa. Pięć dni temu nie zawinął do Oslo.
– Rany boskie! Dlaczego?! Przecież Koplin miał tam zejść na ląd i wrócić do Stanów zwykłym samolotem pasażerskim.
– Trudno się czegoś dowiedzieć. Statek, zgodnie z twoimi instrukcjami, zachowuje ciszę radiową.
– To mi dobrze nie wygląda.
– W każdym razie scenariusz tego nie przewidywał.
– Będę na przyjęciu u prezydenta do około jedenastej. Jeżeli czegoś się dowiesz, zadzwoń.
– Możesz na mnie liczyć. Baw się dobrze.
Seagram odkładał słuchawkę, kiedy z salonu wyszła Dana. Spostrzegła jego zatroskaną minę.
– Złe wieści?
– Jeszcze nie jestem pewien. Pocałowała go w policzek.
– Szkoda, że nie żyjemy jak normalni ludzie, bo wtedy mógłbyś mi powiedzieć, co cię martwi.
– Gdybym tylko mógł…
– Tajemnice państwowe? Jakie to potwornie nudne – powiedziała i uśmiechnęła się szelmowsko. – No więc?
– Co „no więc"?
– Nie chcesz być dżentelmenem?
– Przepraszam, zapomniałem. – Wyjął z szafy etolę i narzucił Danie na ramiona. – Mam okropny zwyczaj zapominania o swojej żonie.
Uśmiechnęła się wesoło.
– Za karę o świcie staniesz przed plutonem egzekucyjnym. Chryste, pomyślał Seagram, to może nie być dalekie od prawdy, jeżeli Koplin coś spieprzył na Nowej Ziemi.
6.
Seagramowie dołączyli do tłumu gości zebranych przed drzwiami Sali Wschodniej i czekali na swoją kolejkę do wejścia. Dana bywała już w Białym Domu, ale wciąż jej to imponowało.
Prezydent wyglądał elegancko. Był mężczyzną po pięćdziesiątce, niezwykle przystojnym i bardzo pociągającym. O tym ostatnim świadczył fakt, że obok niego stała Ashley Fleming, najwytworniejsza rozwódka w Waszyngtonie, która witała każdego gościa tak gorąco, jak gdyby odkrywała w nim swojego bogatego kuzyna.
– O, cholera! – syknęła Dana. Seagram spojrzał na nią gniewnie.
– O co ci znowu chodzi?
– O tę babę, która stoi przy prezydencie.
– Tak się składa, że to Ashley Fleming.
– To wiem – szepnęła Dana, chowając się za szerokimi plecami męża. – Spójrz, co ona ma na sobie.
Seagram początkowo się nie zorientował, a potem nagle zrozumiał i wtedy mógł się jedynie zdobyć na opanowanie wybuchu głośnego śmiechu.
– Na Boga, macie identyczne sukienki!
– Nie widzę w tym nic zabawnego – powiedziała Dana ponurym głosem.
– Skąd jest twoja?
– Pożyczyłam ją od Annette Johns.
– Od tej modelki-lesbijki, która mieszka po drugiej stronie ulicy?
– Dostała ją od projektanta mody Claude'a Orsiniego. Seagram chwycił żonę za rękę.
– W takim razie to tylko dowodzi, że moja żona ma dobry gust. Nim Dana zdążyła cokolwiek powiedzieć, kolejka gwałtownie ruszyła do przodu i nagle znaleźli się przed prezydentem.
– Gene, miło cię widzieć – rzekł prezydent, uśmiechając się uprzejmie.
– Dziękuję, panie prezydencie, że nas pan zaprosił. Zna pan moją żonę?
Prezydent badawczo przyjrzał się Danie, błądząc wzrokiem po jej dekolcie.
– Oczywiście. Czarująca, absolutnie czarująca.
Mówiąc to pochylił się ku niej, a potem szepnął jej coś do ucha. Dana ze zdziwienia zrobiła wielkie oczy i zaczerwieniła się po same uszy.
Prezydent wyprostował się i rzekł:
– Pozwolą państwo, że przedstawię naszą wspaniałą panią domu. Pani Ashley Fleming, państwo Seagramowie.
– Cieszę się, że wreszcie panią poznałem – mruknął Seagram. Z równym powodzeniem mógłby mówić do ściany, Ashley Fleming bowiem rozszarpywała wzrokiem sukienkę jego żony.
– To chyba oczywiste, pani Seagram, że jutro z samego rana jedna z nas zacznie sobie szukać nowego projektanta sukienek – odezwała się Ashley słodziutkim głosem.