Uśmiechnął się i wyciągnął rękę.
– Dzięki, że przyszedłeś, Kurt.
– Jak się czujesz?
– Tak, jak musi się czuć tarcza strzelnicza.
– Nie jesteś przyzwyczajony – odrzekł Austin, myśląc o swoich bliznach po nożu i kulach. – Ale świadomość, że pokrzyżowałeś Barkerowi plany, powinna łagodzić ból. Gratuluję.
– Nie udałoby mi się bez pomocy Bena, Chucka i Diego Aguirreza.
– Nie bądź taki skromny.
– To ty jesteś skromny. Słyszałem o twoich przygodach na pokładzie zeppelina.
– Mam nadzieję, że nie założymy towarzystwa wzajemnej adoracji – odparł Austin. – Nie chciałbym psuć naszej wspaniałej znajomości.
Ryan roześmiał się.
– Zaproponowałem to spotkanie, żeby cię przeprosić. Wiem, że byłem zarozumiały i apodyktyczny.
– Zdarza się najlepszym z nas.
– Jest jeszcze coś. Próbowałem wykorzystać Therri do uzyskania twojej pomocy.
– Wiem. Ale Therri jest zbyt niezależna, żeby ją wykorzystać.
– W każdym razie musiałem cię przeprosić, zanim się pożegnamy.
– Mówisz, jakbyś zamierzał zniknąć na zawsze za horyzontem.
– Za kilka dni wyjeżdżam na Bali, żeby zobaczyć, czy SOS uda się przeszkodzić w nielegalnym handlu żółwiami morskimi. Potem muszę pomóc w ratowaniu lwów morskich w Afryce Południowej i sprawdzić, co możemy zrobić z kłusownictwem w Parku Narodowym Galapagos. Jednocześnie będę zbierał fundusze na następcę “Sentinela”.
– Ambitne plany. Życzę szczęścia.
– Będzie mi potrzebne. – Ryan spojrzał na zegarek. – Przepraszam, ale muszę lecieć. Trzeba ustawić ludzi.
Poszli razem na parking. Uścisnęli sobie ręce.
– O ile wiem, w tym tygodniu będziesz się widział z Therri.
– Wybieramy się na kolację, kiedy tylko uporamy się z robotą biurową.
– Obiecuję, że nie przeszkodzę wam jak w Kopenhadze.
– Nie ma obawy – odrzekł Austin. Zerknął na niebo i uśmiechnął się tajemniczo. – Tam, gdzie ją zabiorę, nikt nam nie przeszkodzi.
41
– Mogę dolać szampana, mademoiselle? – zapytał kelner.
Therri uśmiechnęła się.
– Bardzo proszę.
Kelner zręcznie napełnił kryształowy kieliszek. Potem skłonił się i wrócił na swoje miejsce, gotów na każde wezwanie. Był nienagannie ubrany, jego czarne, zaczesane do tyłu włosy lśniły od brylantyny, górną wargę zdobił cienki wąsik.
– Jest cudowny – szepnęła Therri. – Skąd go wziąłeś?
– Prosto z Orient Expressu – odrzekł Austin. Na widok powątpiewającej miny Therri dodał: – Powiem prawdę. Wypożyczyłem go z działu obsługi gastronomicznej NUMA. Pracował jako maitre d’hótel w La Tour d’Argent w Paryżu, zanim Sandecker ściągnął go do NUMA.
– Wykonał kawał dobrej roboty, organizując naszą kolację – zauważyła Therri.
Siedzieli przy dwuosobowym stoliku nakrytym białym wykrochmalonym obrusem. Zastawa stołowa i sztućce były w stylu art deco. Ubrali się wieczorowo. Therri włożyła zapierającą dech czarną sukienkę bez ramiączek, Austin nowy smoking, który zastąpił poprzedni, zniszczony podczas wyścigu psich zaprzęgów w Waszyngtonie. Kwartet smyczkowy grał Mozarta. Therri wskazała głową muzyków.
– Przypuszczam, że są z Narodowej Orkiestry Symfonicznej.
Austin uśmiechnął się nieśmiało.
– To koledzy z działu konstrukcyjnego NUMA. Zbierają się w weekendy. Całkiem dobry zespół, prawda?
– Tak. Jedzenie też. Nie wiem, kto jest szefem kuchni, ale… – Therri urwała, widząc spojrzenie Austina. – Niech zgadnę. Też jest z NUMA.
– Nie. To mój przyjaciel, St. Julien Perlmutter. Koniecznie chciał przyrządzić nam dziś kolację. Później ci go przedstawię.
Nagle Therri straciła humor.
– Przepraszam, ale nie mogę przestać myśleć o Barkerze i potworach, które stworzył. To jakiś koszmar.
– Chciałbym, żeby to był tylko zły sen. Jednak Barker i spółka istnieli naprawdę. Frankenfishe też.
– Co za koszmarny typ. Pewnie nigdy nie dowiemy się, jak taki geniusz mógł się stać takim zbrodniarzem.
– Tym bardziej zaskakujące, że jego przodek był porządnym człowiekiem. Kiedy kapitan Frederick Barker zobaczył, że Eskimosi głodują, próbował powstrzymać swoich kolegów wielorybników przed zabijaniem morsów.
– Coś się musiało stać z jego genami.
– Wyobraził sobie, że jest ucieleśnieniem złego ducha.
Therri zamyśliła się.
– Co za ironia losu – powiedziała po chwili. – Barker był produktem wypaczenia genów. Taki sam proces wykorzystywał w swojej pracowni do tworzenia potworów z normalnych, łagodnych ryb. Za każdym razem, kiedy myślę o tych biednych, zdeformowanych stworzeniach, dostaję dreszczy. – W jej oczach pojawił się niepokój.
– Mam nadzieję, że ta sprawa na tym się zakończy.
Austin przytaknął.
– Barker rzeczywiście był geniuszem. Nic nie zapisywał. Wszystkie dane do swoich genetycznych eksperymentów miał w głowie. Ta wiedza umarła razem z nim.
– Nie ma żadnej gwarancji, że inny geniusz nie pójdzie w jego ślady.
– Nie, ale luki w prawie wkrótce znikną. Do Stanów nie będzie można sprowadzać bioryb. Europejczycy też są zdecydowani wykluczyć ze swojego menu Frankenfishe z frytkami. Bez rynku zniknie bodziec.
– A co z innymi ludźmi z plemienia Kiolya?
– Część aresztowano, część nie żyje, reszta uciekła. Bez Barkera ta banda przestała być groźna. Holdingi Barkera są rozgrabiane. Wilki rozrywają jego gigantyczną korporację na kawałki. A teraz pozwól, że o coś cię zapytam. Jaką widzisz dla siebie przyszłość w SOS?
– Rozstajemy się. Uznałam, że rajdy komandosów nie są w moim stylu. Zaproponowano mi stanowisko doradcy senatora Grahama do spraw ochrony środowiska.
– Cieszę się, że będziesz w pobliżu.
Kelner przyniósł do stolika czarny telefon.
– Pan Zavala chciałby z panem mówić.
Kurt usłyszał głos Joego:
– Przepraszam, że przeszkadzam w kolacji. Ale chcę cię zawiadomić, że niedługo zaczynamy schodzić w dół.
– Dzięki, że mnie uprzedziłeś. Ile mamy czasu?
– Wystarczy na jeden bardzo długi taniec.
Austin uśmiechnął się i odłożył słuchawkę.
– Joe dzwonił z kabiny sterowniczej. Niedługo lądujemy.
Therri popatrzyła przez wielkie okno na światła daleko w dole.
– Piękny widok. Nigdy nie zapomnę tego wieczoru. Ale jakim cudem udało ci się załatwić zeppelina na naszą randkę?
– Musiałem pociągnąć za kilka sznurków. Niemcy gorączkują się, żeby odzyskać pierwszy statek powietrzny, który wylądował na biegunie północnym. Kiedy usłyszałem, że zeppelin ma przylecieć z Kanady do Waszyngtonu, zaproponowałem usługi doświadczonego pilota i w zamian za to zarezerwowałem na kilka godzin jadalnię. To był chyba jedyny sposób, żeby nikt nam nie przeszkodził w kolacji. – Spojrzał na zegarek. – Pilot powiedział, że mamy czas na jeden taniec.
– Bardzo chętnie.
Wstali od stolika i Austin podał Therri ramię. Przeszli do sali dansingowej z przyciemnionym światłami. Austin włączył magnetofon i z głośnika popłynęły łagodne tony orkiestry Glenna Millera.
– Pomyślałem, że przyda nam się trochę współczesnej muzyki.
Therri patrzyła przez okno na światła Wschodniego Wybrzeża. Odwróciła się i powiedziała:
– Dziękuję ci za ten wyjątkowy wieczór.
– Jeszcze się nie skończył. Po wylądowaniu możemy wypić u mnie drinka. Kto wie, dokąd nas zaprowadzi ta randka?
– Och, ja już wiem dokąd – odrzekła z marzycielskim uśmiechem.
Wziął ją w ramiona, wdychając zapach jej perfum, i zatańczyli wysoko nad ziemią wśród gwiazd.
