Вянцом кампаніі стаў тактычны посьпех, атрыманы 13 сьнежня 1579 г. полацкай залогай. Тады ваявода Драгастайскі засьпеў нечаканай атакай залогу Нешчарды і заняў замак. У няволю патрапілі чатыры ваяводы і некалькі соцень жаўнераў ворага. Нешчарда, разьмешчаная за 70 кілямэтраў ад Полацку, стала найдалей высунутым на поўнач пляцдармам Рэчы Паспалітай у гэтым рэгіёне. Ён мог пераняць частку функцый спаленага Сокалу, абараняючы Полацак ад нечаканай атакі з боку Пскова або Вялікіх Лукаў.
Агонь па Смаленшчыне
Посьпехі на галоўным фронце ваенных дзеяньняў, напэўна, не былі б такія значныя, калі б ня дзеяньні польскіх і літоўскіх войскаў на бакавых кірунках. Баі, якія вяліся здалёк ад Полаччыны, зьвязвалі толькі лякальныя маскоўскія сілы і не выходзілі за адносна маланаселены абшар памежжа, але сутычкі ў Лівоніі і на Смаленшчыне мелі вялікае значэньне для арміі Батуры. Яны зьвязвалі частку палявых сілаў Івана Жахлівага і абаранялі крылы каралеўскай арміі, не дазваляючы цару выкарыстаць супраць яе сабраныя там аддзелы.
У Лівоніі дзейнічаў Мацей Дэмбінскі, якога кароль прызначыў галоўнакамандуючым. Яны налічвалі ўсяго 2585 наёмных жаўнераў, аднак Дэмбінскі змог выкарыстаць іх для актыўных дзеяньняў. Хоць яму не ўдалося стрымаць летняй ваеннай кампаніі царскіх ваяводаў на Курляндыю, але пасьля яе заканчэньня ён атрымаў пэўныя падмацаваньні. Зь ліста Сьцяпана Батуры да віленскага кашталяна Яна Хадкевіча, пасланага ў жніўні зь лягеру пад Полацкам, вынікае, што гэта былі літоўскія татары і 200 коней коньніцы, прысланай літоўскім падскарбіем. Потым Дэмбінскі чыніў пасьпяховыя сутычкі з маскоўскай коньніцай і маскоўскімі татарамі, блякаваў Кукейнос, словам, разьвіў такую шырокую дзейнасьць, што стварыў пачуцьцё сталай пагрозы ў камэндантаў замкаў, якія знаходзіліся ў маскоўскіх руках.
Аршанскі стараста Філон Кміта Чарнобыльскі праводзіў сьмелыя рэйды пад Смаленск на чале сваіх аддзелаў, якія складаліся ўсяго са 100 гусараў, 100 казацкай коньніцы і 1400 казацкай пяхоты. Ён ня быў у стане атакаваць смаленскую крэпасьць, укамплектаваную шматлікай царскай залогай, але, дзейнічаючы з Воршы, спаліў смаленскія прадмесьці і шматлікія вёскі ад Смаленску да самага Дарагабужу. Паўднёвыя раёны Смаленшчыны спусташаў амсьціслаўскі стараста Ян Саламярэцкі, які на чале казацкіх добраахвотнікаў спаліў Рослаўе.
На паўднёвым участку маскоўскага памежжа дзейнічалі князі Канстанцін і Януш Астроскія, а таксама Міхал Вішнявецкі. Першыя сабралі сярод сваіх падданых амаль 2 тысячы ваяроў, Вішнявецкі — 700 шляхты і казакоў з ваколіц Кіева і Гомелю, да якіх далучылася 300 татараў з белгарадзкай Арды пад камандаваньнем Агі Кашкелдзея. Уся гэтая групоўка, якая разам налічвала каля трох тысяч чалавек, уварвалася з Кіеўшчыны пад Чарнігаў. З прычыны адсутнасьці артылерыі не ўдалося ўзяць горад, а ўвесь набег скончыўся поўным спусташэньнем Севершчыны пад сам Старадуб, Почап і Радагошч.
Прычыны пасіўнасьці Івана IV
Тым часам Іван Жахлівы знаходзіўся яшчэ нейкі час у Пскове, пасьля чаго ў кастрычніку распусьціў частку войска і ад’ехаў у Маскву. Кампанія 1579 г. скончылася маскоўскай паразай пры дзіўнай пасіўнасьці цара і яго камандзіраў. Гэту пасіўнасць крытыкавалі, тым больш што данясеньні дыпляматаў і маскоўскіх ганцоў згадвалі Полацак як адну з ваенных мэтаў Батуры.
Гэтая бязьдзейнасьць Івана Жахлівага схіліла большасьць гісторыкаў (перадусім расейскіх) ускласьці на яго віну за маскоўскую паразу ў першай сутычцы з арміяй Батуры.
Ня маючы вайскаводчых талентаў, ён ня мог спачатку вызначыцца з плянамі вайны, а потым ня быў у стане праявіць належную ініцыятыву перад праніклівым праціўнікам. Празьмерная самаўпэўненасьць перашкодзіла цару падрыхтавацца да змаганьня з энэргічным непрыяцелем: цар занадта спадзяваўся на ўмацаваньні Полацку і мужнасьць разьмешчанага там гарнізону. З прычыны свайго характару Іван лёгка пераходзіў ад празьмернага самазадавальненьня да бязьвер’я, а потым да празьмернай палахлівасьці. Узяцьце Батурам Полацку ашаламіла яго настолькі, што ён страціў галаву і замест таго, каб зьбіраць узброеныя сілы, ні на крок ня рушыў з Пскова.