– Każda ciąża jest inna… A ty, taka wyczulona na swoje ciało, nie zauważyłaś?
– Myślałam, że się zatrułam… I co teraz będzie?
– Nic, weźmiemy ślub – słyszę zgrzyt pięknego prezentu do tortur.
– Ale po co? Pietuszka…
– Żebyś się czuła pewniej, ludzie się pobierają, kiedy jest dziecko.
Idę do lasu swoją parokilometrową trasą. Gadam do siebie, do Niego. Opowiadam o fajnym świecie (tylko czemu płaczę?), że się Go nie spodziewaliśmy, ale czekamy. Głaszczę całkiem płaski brzuch. Przelatują mi przez głowę „myśli tragikomiczne”: nie jestem ślepą uliczką ewolucji. Urodzę dziecko, jak tyle kobiet i samic przede mną. Miliony lat ewolucji buzują w mojej macicy. Próbuję sobie wyobrazić poród. Nie boję się. Przy porodzie nie traci się z bólu świadomości. Tak to sobie wymyśliła natura, a przecież przy okresie (także skurcze, tyle że mniejsze) kilka razy zemdlałam. Więc będzie mniej bolało. Tylko czym przeć? Napinam się, nie czuję tam żadnych mięśni. Mam czas, prawie pół roku, może coś się wytrenuje, urośnie. Siadam pod drzewem, jestem za słaba, żeby iść dalej. Niedawno, trzy miesiące temu, biegałam tędy po kilka kilometrów bez przystanku, bez zmęczenia. Las śmierdzi grzybami. Dostaję mdłości. Dlaczego rośniecie musi być tak męczące? Miliony nowych komórek dziennie, mała trująca fabryka, dymiąca hormonami. Maleństwo, mam nadzieję, że ty się tak nie czujesz: jesteś całkiem nowiutki, „nieużywany”. Wyobrażam sobie po buddyjsku Twoje pierwsze chwile, kiedy biała kropla Piotra zlała się z moją czerwoną i powstało biało – czerwone bindu, to, co będzie na dnie Twojego serca i co rozpuści się na końcu, kiedy… przestanie ono bić. Na obrazie „Jezu, ufam Tobie” według wizji świętej Faustyny z serca Chrystusa wychodzą też dwa promienie: biały i czerwony. Twoje czarno – białe serduszko z USG szamotało się tak pospiesznie do życia.
Myślę o swojej śmierci trochę z żalem: nie da się już wyjść po angielsku, zostawię tutaj część mnie – Ciebie. Nie chcę Ci zrobić krzywdy. Nie wzięłam dzisiaj leków na serce, gdybym wiedziała, nie jadłabym ich już od miesiąca.
Zmywam naczynia, zachodzące słońce buszuje po schnących talerzach. Wylizuje resztki światła. Patrzę w kąt kuchni, na aborygeński obraz przy oknie, mój prywatny totem z Australii. Duch deszczu i dobry duch domu z białą głową kosmity, najeżoną czarnymi antenkami na żółtym tle. Z wrażenia upuszczam mokry talerz.