Удары былі слабымі, але ў іх прысутнічаў рытм, далёкі ад механічнага.
На трубе ляжаў гаечны ключ, і дацэнт узброіўся ім. Боль пачаў пульсаваць, прымусіўшы Медзельца заскрыгатаць зубамі і некалькі імгненняў прастаяць нерухома. І толькі думка пра тое, што ў цемры можа хавацца вораг, штурхнула дацэнта наперад.
Цемра клубілася. Медзелец круціў галавой, разумеючы, што жудасныя сілуэты на сценах і столі — ўсяго толькі гульня яго ўяўлення, аднак нічога не мог зрабіць.
— Юры Генадзьевіч? — сэрца дацэнта ледзь не выскачыла з грудзей, калі ён наткнуўся на метэаролага. Кройцар сядзеў на падлозе і біўся галавой аб металічную шафу. З кожным ударам гематома на ілбе павялічвалася, але метэаролагу не было ніякай справы да крыві, якая сцякала па твары. — Спыніцеся!
Медзелец адкінуў ключ і, падхапіўшы Кройцара пад пахі, пацягнуў ад шафы. Пры гэтым метэаролаг не пераставаў матляць галавой.
— Ачуняйце, Юры Генадзьевіч! — не дапамагло. Тады дацэнт заляпіў метэаролагу аплявуху. Галава Кройцара тузанулася і толькі. — Трэба клікаць Кабуша!
Медзелец выскачыў з тэхнічнага модуля і ірвануў да медпункта.
— Пусці мяне! — шалеў Кныш. — Я хачу сысці!
— Звар’яцеў? Бура! — Рудэнка закрываў сабой дзверы, спрабуючы не выпусціць вадзіцеля. — Ты замерзнеш!
— Пусці! Я не магу тут больш знаходзіцца! — напор быў настолькі лютым, што ў дацэнта не заставалася сумненняў у тым, што Кныш прарвецца. Прарвецца і ператворыцца ў лёд.
— Не выпушчу! — электрык пахіснуўся, атрымаўшы моцны хук справа. Губа лопнула, і з яе заструменіла кроў.
— Пусці! — у руцэ вадзіцеля з’явілася адвёртка. Скарыстацца ёй Кныш не паспеў — Медзелец урэзаўся ў яго. Удар атрымаўся нечаканым. Апынуўшыся на падлозе, вадзіцель гваздануў дацэнта нагой у сонечнае спляценне, падхапіўся і кінуўся наўцёкі. На бяду, упаў Медзелец на параненую руку.
Дацэнт не мог удыхнуць. Руку нібы апусцілі ў гарачую лаву. Перад вачыма скакалі іскры. У вушах звінела.
Медзелец не супраціўляўся, калі яго пасадзілі, задралі швэдар і майку, а пад нос сунулі змочаную ў нашатырным спірце ватку.
— Удар брушной сценкі! — канстатаваў лекар, прапальпаваўшы жывот Медзельца. — Дайце снегу або лёду!
Бразнулі дзверы, а праз некалькі імгненняў скуру апякло. Не закрычаў дацэнт толькі таму, што Кабуш загарнуў снег у марлю.
— Зараз я накладу новую павязку, а потым аднясем вас у жылы блок. Паляжыце з кампрэсам пару гадзін. Не ванітуе?
— Не, — з цяжкасцю выціснуў Медзелец. — Толькі сушыць!
— Так і павінна быць. Цярпіце!.. Зрабіце ўдых!.. Не балюча?
— Трохі... Кройцар ў другім... тэхнічным модулі! Калі яго не спыніць... разаб’е галаву!
— Што сёння за дзень такі?.. Аляксандр Мікалаевіч!
— Слухаю вас!
— Вазьміце Рудэнку і паглядзіце, як там Кройцар!
— Добра, Глеб Міхайлавіч!
— Падобна на тое, без працы сёння я не застануся! — цяжка ўздыхнуў лекар. — Перавярніце яго на бок — я зраблю ін’екцыю болесуцішальнага сродка.
Уколу дацэнт не адчуў. Да жылога блока дабраўся сам, хоць і з дапамогай Кабуша.
— Вы паказалі сапраўдны гераізм, калега!
— Ну што вы, Глеб Міхайлавіч? На маім месцы так паступіў бы кожны, — словы гучалі ушчэнт банальна.
— Запэўніваю вас, зусім не кожны! Адпачывайце, зайду пазней!
Дацэнт праваліўся ў сон, ледзь дакрануўшыся галавою да падушкі.
VI
— Як самаадчуванне? — прафесар з’явіўся праз некалькі хвілін пасля таго, як Медзелец расплюшчыў вочы. Ці то дзяжурыў пад дзвярыма, ці то перыядычна наведваў. А можа, і выпадкова зайшоў.
— Нібы аб’еўся ледзянога пяску з тоўчаным шклом. Але ўжо не так балюча.
— Якое цікавае параўнанне, — усмешка Казанцава была ўсяго толькі ветлівай, — рады, што вам стала лепш.
— Нешта яшчэ здарылася?
— Кныш сышоў... Разбіў акно і нават курткі не ўзяў... Мяркуючы па ўсім, ён не ўсведамляў сваіх дзеянняў. Я забараніў ісці за ім.
— Гэта ж не ўсе дрэнныя навіны? — дацэнт ведаў прафесара занадта доўга, каб навучыцца разбірацца ў адценнях яго настрою.
— На жаль... У нас ужо тры трупы. Гадзіну таму Крагін выпіў бутэльку воцатнай эсэнцыі і сунуў галаву ў духавую печ...
Медзелец не ўтрымаўся ад лаянкі. Рабілася нешта дзіўнае.
— Цалкам з вамі салідарны, калега!
— А Кройцар як?
— Рэмісіі не назіраецца. Кабушу давялося прывязаць яго да ложка, але ён так і працягвае ківаць. Як быццам не чалавек, а механізм... Я зусім не разумею, што адбываецца! У маёй практыцы не здаралася нічога падобнага... Віктар Канстанцінавіч спісвае ўсё на масавае вар’яцтва, але не можа растлумачыць яго прыроду. Я аддаў распараджэнне правесці аналіз ежы і вады. Ніякіх старонніх прымешак... Ні газу, ні пароў, ні іншых небяспечных рэчываў.