— Як настрой? — пацікавіўся Казанцаў, ні слова не сказаўшы пра чырвоныя вочы Медзельца. Навукоўцы сустрэліся за сняданкам.
— Баявы! — дацэнт ні кроплі не хлусіў.
— Так трымаць, Яўген Святаслававіч!.. Левае крыло станцыі разгромлена. Нібы статак сланоў патаптаўся. І ў мяне няма гэтаму рацыянальнага тлумачэння!
— Магчыма, з часам сітуацыя праясніцца.
— Будзем на гэта спадзявацца!.. Пачнем з інвентарызацыі абсталявання. Усё, што не спатрэбіцца, адправіцца на склад.
Ніхто не заседжваўся.
Навукоўцы ўзяліся за справу, як толькі ўвайшлі ў навукова-даследчы модуль. Праца ішла добра.
— Глеб Міхайлавіч, вы дазволіце? — Паланкевіч адважыўся сунуць галаву ў дзвярны праём толькі пасля таго, як двойчы пастукаў і не атрымаў адказу.
— Заходзьце, Руслан Карлавіч. Слухаю вас!
— Прашу прабачэння, што адцягваю. Вы павінны ўбачыць гэта!
— Штосьці здарылася? — устрывожыўся Казанцаў, які вельмі не любіў адхіленняў ад плана.
— Мы нешта знайшлі.
— Руслан Карлавіч, хопіць казаць загадкамі! Я чакаю тлумачэнняў!
— Мы замянялі трубы ў тэхнічным блоку — яны праржавелі наскрозь, і ў трэцім модулі натыкнуліся на нейкую ўстаноўку, якая не пазначана на нашых чарцяжах. Мы не змаглі зразумець, для чаго яна патрэбна, і таму вырашылі звярнуцца да вас.
— Спецыяліст у гэтай галіне ў нас Яўген Святаслававіч, калі вы забыліся... Кажаце, на схемах яе няма?
— Самі паглядзіце! — Паланкевіч разгарнуў аркуш.
— Сапраўды, у трэцім модулі быць нічога не павінна... Падобна на тое, што нешта наблыталі ў Міністэрстве абароны.
— Вы не казалі, што «Полюс недаступнасці» адносіўся да ваеннага ведамства.
— Няўжо?.. Прабачце старога, забыўся! Час быў такі — усе працавалі на абарону... Лічыльнік Гейгера што-небудзь паказаў?
— Натуральны радыяцыйны фон.
— Што ж, хадзем паглядзім!
Ля модуля было шматлюдна — навіна пра дзіўную знаходку паспела разляцецца па станцыі.
— ...знайшлі ў ільдах абломак лятаючай талеркі! — голас вадзіцеля ўсюдыхода гучаў упэўнена, як быццам Кныш асабіста ўдзельнічаў у выманні. Або прысутнічаў пры ім.
— Спадары, я прашу ўсіх вярнуцца на свае працоўныя месцы! Запэўніваю, мы не станем хаваць ад вас інфармацыю!
Пярэчыць ніхто не адважыўся.
— Руслан Карлавіч, у наступны раз паспрабуйце не дапускаць распаўсюджвання чутак! — Паланкевіч кіўнуў, хоць прамой яго віны магло і не быць. — Што тут у нас?
Пасярод модуля размяшчаўся вялікіх памераў вуглаваты механізм, непадобны да тварэння чалавечых рук.
— Яўген Святаслававіч, што вы думаеце з гэтай нагоды?
— Ніколі не бачыў нічога падобнага! — дацэнт падышоў да ўстаноўкі ўшчыльную і з цікаўнасцю пачаў яе разглядаць. Лезці рукамі не стаў — знаходка магла аказацца чым заўгодна. — На першы погляд, механізм у рабочым стане... Хм!
— Калега?
— Вельмі ўжо дзіўная кампаноўка.
— Іншапланетная?
— Не вазьмуся сцвярджаць адназначна, Руслан Карлавіч. — Медзелец апусціўся на калені і са здзіўленнем адзначыў, што механізм сыходзіць у падлогу. — Пад намі нешта ёсць?
— Станцыя аднапавярховая.
— Што вы шукаеце, Яўген Святаслававіч? — спытаў Казанцаў, здзіўлена пазіраючы на дацэнта, які поўзаў па падлозе на карачках.
— Стыкі. Унізе павінна быць яшчэ адно памяшканне.
— На плане станцыі нічога не пазначана.
— Вы ж самі казалі, што ў Міністэрстве маглі і наблытаць... Можна больш святла?
— Руслан Карлавіч!
Успыхнулі ліхтары, літаральна заліўшы памяшканне святлом.
— Дзякую! — Медзелец працягнуў пошукі, каб праз паўгадзіны канстатаваць: — Нічога... Але некуды ж гэтая ўстаноўка сыходзіць!.. Я хацеў бы агледзець і суседнія модулі!
— Дзеля Бога!
З’явіўся Грабеня.
— Глеб Міхайлавіч, тэрміновае паведамленне: з Зямлі Уілкса да станцыі ідзе бура!
— Кройцар жа запэўніваў, што бліжэйшыя два тыдні будзе спакойна!.. Як несвоечасова!.. Моцная?
— Да шасцідзесяці кіламетраў у гадзіну.
— Трэба паспяшацца з разгрузкай кантэйнераў!.. Яўген Святаслававіч, я вас на нейкі час пакіну!
Дацэнт выдаткаваў больш за гадзіну на тое, каб пераканацца: ходу ўніз няма. Адсутнасць станоўчага выніку Медзельца не збянтэжыла:
— Значыць, уваход павінен размяшчацца дзесьці звонку!.. Вы дазволіце?
— У нас шмат працы, Яўген Святаслававіч... А з іншага боку... Шукайце! І закрыем гэтую тэму. Паспрабуйце зрабіць усё як мага больш аператыўна — хутка «Полюс недаступнасці» апынецца ў эпіцэнтры!
Дацэнт кіўнуў і паспяшаўся ў жылы блок. Прафесар выдзяліў Медзельцу электрыка ў дапамогу.
За сценамі станцыі было холадна і ветрана. З неба, якое налівалася чорным, сыпаўся падобны на крупы снег. Ногі па шчыкалатку танулі ў гурбах. Не пройдзе і некалькі гадзін, як снегу наваліць па пояс, калі не па грудзі.