- Дык бывайце здаровы i дзякуй, што падвезлi, - сказаў ён да шафёра.
- А дакументы вашы прыйдзецца паглядзець, - сказаў лейтэнант з перавязанай рукой, якi сядзеў поплеч шафёра. Ракуцька паказаў дакумент.
- Дык вы дадому? - сказаў лейтэнант, разглядаючы дакумент.
- Дадому.
- А што вы там рабiлi, адкуль едзеце?
- Адкуль я еду - я там радзiўся i вырас. Я там завёў сям'ю. У мяне там радзiлiся дзецi. У рэвалюцыю я там паставiў сабе новую хату. Калi скончылася там права рэвалюцыi i зноў нахлынула туды панства, мяне выгналi з хаты, хату прысвоiлi сабе, i я падумаў: што ж чакае маiх дзяцей у будучынi? Я перабраўся на гэты бок гранiцы i завёў сабе тут такую дамоўку, што толькi бедаваў, што дзецi мае не бачаць яе. Цяпер зноў там стала права рэвалюцыi. Я забраў назад сваю хату i зацверджваў гэта дакументамi, а дачка мая пазаўчора выехала адтуль сюды. Меўся i я сёння выехаць. А тым часам учора нямецкi пярун спалiў маю хату. Цяпер я да сябе ў дамоўку, дачка Лiзавета ўжо там. Каб як Бог даў мне дабрацца. Далёка, туды немец не павiнен дакацiцца. Там i жонка, i сын Тамаш...
Лейтэнант ледзь даслухаў i сказаў шафёру ехаць.
- Таварыш дарагi, - сказаў яшчэ Ракуцька, - яшчэ дзякую вам i за шклянку гарэлкi, калi я ў страшэнным утрапеннi сядзеў на дарозе. Спiшыце з майго дакумента сабе мой адрас. Калi што якое - да мяне, як к сабе дадому.
Машына неўзабаве пайшла шашою на ўсход. Ракуцька ж звярнуў з скрыжавання на грунтавы шлях i падаўся ў роўную, але шпаркую хаду. Лiзавета з шашы бачыла яго прысутуленую постаць, але яна так мала з iм разам яшчэ жыла, што не здагадалася адразу, што гэта ён там пайшоў у гэты раннi час i на гэтай далёкай i незнаёмай дарозе. Сумуючы i ў непакоi аб яго лёсе, яна наважыла, як бы там нi сталася, спынiць машыну. Яна стаяла на шашы, падняўшы руку, i чакала. Раптам гул i жалезны скогат. I жах агарнуў яе. На апусцелай i прыцiхлай шашы, проста на яе, iшлi чатыры нямецкiя танкеткi. Яна не заўважыла дзе, але выразна бачыла перад сабой чорную свастыку. З шашы яна спаўзла высокiм адкосам i прыпала да яго ўсiм целам. Яна чула, як танкеткi прайшлi над ёю i пасля ўсё сцiхла. Калi яна глянула на шашу, убачыла, што ўжо не было таго страшнага награмаджэння знявечаных людзей i машын. Усё адразу расплылося, раструшчылася i ўвагналася ў зямлю скогатным ходам танкетак. Боль яе сэрца i смутак душы перавысiў вялiкую слабасць яе цела. Агорнутая бядою i горам, яна пакiнула гэтае сумнае месца. Iсцi ёй было цяжка. Яна хiсталася ў бакi, i так постаць яе злiлася з прасторам поля i дарогi. Пачало ўзыходзiць сонца. Успамiнаючы пасля гэтыя часы, яна казала, што ў моманты адыходу ад страшнага месца на шашы яна больш за ўсё мучылася думкамi пра бацьку. Цяпер яна была ўпэўнена, што гэта яго прысутуленая постаць прагойдалася па грунтовай шырокай дарозе, скрыжованай з шашою. Гэтая сям'я сабралася зноў i пажыла разам каля паўтара год, i Лiзавета ведала з бацькавых расказаў, як ён мучыўся тут адзiн па iх усiх i асаблiва па Тамашу. З гэтага i Тамаш цяпер здаваўся ёй больш родным, а бацька здольным на пакуту за яе, Тамаша i мацi. Яна скiравалася на тую ж дарогу i iшла ўсё, iшла, пытаючыся ў падарожных людзей, але без надзеi дагнаць бацьку. I гэта больш за ўсё мучыла яе. Сiл у яе ледзьве хапiла, каб не звалiцца з ног да захаду сонца. Захад сонца гэтага дня ўжо не быў падобен да ўчарашняга. Хоць яна ўжо i была даволi далёка ад шашы, аднак жа бачыла, як толькi пачало цямнець i сцямнела, што на шашы, i, мусiць, на ўсю ноч, пачалося пекла. З неба лiўся агонь iстужкамi з вузламi. Зямля ўзнiмалася ўгару, i неба спускалася нiзка. Тонка свiстала i гулка выла i суха грымела i ўздрыгвала на ўвесь свет. Людзi дабягалi сюды з шашы i яшчэ аднекуль з поля, з цеменi ночы, стагналi, гаварылi, пагражалi i iшлi. Уздоўж шашы iшоў бой. А яна ўсё не спыняла сваю хаду. Нервовае ўзбуджанне гнала ранейшую слабасць. На ўсходзе запалавела неба, а грымучае пекла не мела ўнiмку. Калi паднялося сонца, вялiкая цiшыня запанавала на зямлi. I гэта падбадзёрыла дзяўчыну. Яна скранулася з месца i рушыла зноў у дарогу. Яна ўбачыла ў траве мёртвага чырвонаармейца. У старане чуўся гул танкаў. Уночы чырвонаармейская часць боем ссадзiла немцаў з шашы, i яны цяпер iрвалiся стараной. Не спаткаўшыся з iмi, дзяўчына iшла далей паўз дарогу, увесь час трымаючыся кустоў, жыта i дрэваў. Сонца пякло моцна, i ў траве блiшчэла раса. I яна неўзабаве выйшла з той зоны, у якой уночы адбыўся бой. Немцы вялiкiм кругам абыходзiлi гэтае месца. На поўдзень ад скрыжавання, за жытнiм прасторам, быў рэдкi хваёвы лес, невысокi i без падлеска. Паўз гэты лес, палявою дарогаю, i бралiся цяпер на ўсход немцы. Спачатку там прайшлi танкi, пасля пайшлi грузавыя машыны з салдатамi, а пасля - дарога то пусцела, то пройдуць грузавiкi, то легкавая машына, то зноў грузавiкi, то зноў пуста рабiлася. Пад каржакаватаю хваiнай, непадалёку ад дарогi, увесь у сухiм моху i хвойных голках, ляжаў той самы малады чалавек. Выгляд яго быў страшны. Бледны твар з крывавымi падцёкамi, парваная адзежа. Вiдно было, што ён перажыў страшную ноч. Цi то ён бягой ратаваўся з зоны бою, цi, можа, якая iншая з iм здарылася прыгода, але ён цяпер ляскаў зубамi, i вочы яго бегалi ад дрэва да дрэва. А можа ён яшчэ не адышоў ад таго, што Нявада даў па iм гнутым жалезам. Тым часам падышла легкавая машына i спынiлася. З яе выйшлi два нямецкiя салдаты i афiцэр з бiноклем i картай. Салдаты стаялi, як на варце, а афiцэр глядзеў у поле праз бiнокль. Малады чалавек узвалокся на ногi i пайшоў проста на афiцэра. Салдат наставiў на яго аўтамат. Ён падняў рукi ўгару i па-нямецку прывiтаў афiцэра i яшчэ дадаў нейкае слова, ад якога афiцэр пiльна на яго паглядзеў. Яны пачалi гаварыць нямецкай мовай.
- Цi няма тут бальшавiцкiх салдат? - запытаў афiцэр.
- Няма. А цi даўно заняты немцамi Баранавiчы? I цi ўстанаўляецца ўжо ў занятых немцамi месцах цывiльная нямецкая ўлада?
- Устанаўляецца.
- Цi пастаўлены ўжо высокiя начальнiкi акругаў, абласцей. I, можа, сярод iх або сярод iх памочнiкаў цi вялiкiх службоўцаў чуцён дзе граф Палiводскi?
Афiцэр падазрона i з непаразуменнем паглядзеў на абшарпанага маладога чалавека, i той зноў сказаў нейкае тое слова. Афiцэр пацiснуў плячыма i сеў у машыну.
Малады чалавек папрасiў есцi. Афiцэр кiнуў у перацёрты на пыл дарожны пясок пачак галетаў, i машына зрушыла з месца. Малады абшарпанец падняў галеты i, жуючы iх, падаўся глыбей у гэты непрытульны лес без ценю i травы i лёг на хвойныя голкi, апанаваны прыступам слабасцi. Тым часам па ўсёй гэтай мясцовасцi не спынялiся то дробныя баявыя сутычкi, то рух машын, то разрывы авiябомб у розных месцах, то людзi iшлi, i так, i натоўпамi з дзецьмi, i чырвонаармейцы iшлi на ўсход, тулячыся дзе якое ўкрыццё было - лесам цi полем. За тыя днi немцы далёка ўвайшлi на ўсход ад дарожнага скрыжавання. Таксама i на поўдзень ад усходу. У Сумлiчах гаварылi, што немцы ўжо мiнулi Бабруйск. Сумлiчы асталiся цэлыя. Пажар ад авiябомбы ў той першы страшны дзень сумлiчане патушылi. Агонь з'еў усяго паўвулiцы. Першыя нямецкiя калоны ў мястэчка нават не заходзiлi: Сумлiчы ад шашы былi ўбаку. Артылерыйская кананада i авiяцыйныя налёты аддалялiся, i, дзень за днём, настала часiна, калi ў вулiчных закутках было чутно, як дзе-небудзь, дзе на сонцы спёка i бляск, загудзе муха. I птушыны шчэбет чуцён усюды. Ужо многа станавiлася цiшынi, i чалавечая душа магла ўтапiць у ёй сваё ўтрапенне.