— Не забыліся нумар тэлефона? — спыталася яна, адчуваючы, як агортвае яе радасць.
— Як бачыце... Ну, як там скончыўся вечар?
— Анічога... Наеліся, насмяяліся... А як ваш хворы?
— Ведаеце, таксама нішто, выпаўзае, сёння ўжо есці папрасіў.
— Шчаслівы вы чалавек.
— Чаму шчаслівы?
— Ну, людзей ратуеце...
— Бывае...— Абое памаўчалі.— А я да вас з прапановаю... Што, калі пад’еду да вас на машыне і мы скочым куды за горад?
Яна спужалася, што ён праз тэлефон пачуе ўдары яе сэрца. Маўчала, ліхаманкава думаючы — згаджацца ці не? Ёй хацелася, вельмі хацелася згадзіцца, але яна не дзяўчынка, яна разумее, што такія прапановы робяцца нездарма, што згадзіцца на прагулку, значыцца, зрабіць яму нейкі аванс..
— Чаму вы маўчыце? Расцаніць ваша маўчанне як згоду?
— Ёсць лацінская прымаўка: кум тацэт — клямант, што азначае — калі маўчаць — крычаць... Так што маўчаць можна і ад абурэння.
— Вас абразіла мая прапанова? — голас не вінаваты, хутчэй упэўнены ў тым, што ён не мог яе гэтаю прапановаю абразіць.
— Ну, як вам сказаць... Яна нечаканая...
— Самае прыемнае ў жыццё прыходзіць нечакана... Як і самае благое, дарэчы... Цераз дзесяць хвілін я з машынаю буду стаяць каля вашага дома.
— Адкуль вы ведаеце мой дом?
— Я ўсё ведаю... Ведаю нават, што вы зараз гаворыце са мной па тэлефоне і захінаеце на грудзях халацік.
— Вы чараўнік! — амаль спалохалася Таня — яна і праўда леваю рукою захінала на грудзях халацік.
— Еду на вы! — сказаў ён і паклаў трубку.
Таня стаяла каля тэлефона, закусіўшы губу. Не, яна не хоча больш ніякіх раманаў, у яе было два, і абодва пакінулі ў душы толькі прыкрасць. Яна, як закахаецца, то траціць галаву, для яе каханне — як хвароба. Цяпер яна здаровая, і так ёй добра жыць у душэўным спакоі. Раман з жанатым мужчынам — бесперспектыўны, не трэба згаджацца на гэту прагулку.
Яна думала так, а сама ўжо вымала з шафы сукенку — тую самую, у якой была ў Веры. Апранулася, прычасалася, папудрыла твар, падмалявала губы. Падышла да акна, глянула ўніз. У двары стаяла сіняя «Волга», за ветравым шклом бялела сіваватая галава. Некалькі хвілін яна стаяла каля акна, пазірала ўніз і яшчэ стрымлівала сябе — не выходзь, ты яму не абяцала, не выходзь...
Машына стаяла ў двары, у яго ў руках апынулася газета, разгарнуў, пачаў чытаць. Відаць, збіраўся чакаць яе доўга. Адчула, як у душу зноў хлынула радасць, зрабілася лёгка і весела. Замкнула кватэру, пабегла ўніз па лесвіцы — да яго.
Яны ехалі спачатку вуліцамі горада, і калі спыняліся каля светафораў, ён паварочваў галаву і глядзеў на яе, яна не адводзіла позірку, яны нібы вывучалі адно аднаго ў новых для іх абставінах. Потым выехалі на шашу, ён прыбавіў хуткасці, у машыну ўварваўся свежы вецер з пахам травы, прыгрэтай на сонцы хвоі.
Яна сядзела побач, але ён, здаецца, не глядзеў на яе, глядзеў наперад, на дарогу.
— I што гэта вы такі вольны казак, дзе ваша мілая жонка? — спытала Таня.
— Жонка з дзецьмі купаецца ў моры,— адказаў ён.
— А колькі ў вас дзяцей?
— Двое... Два хлопцы... Старэйшаму пятнаццаць, а меншаму восем. Старэйшы сур’ёзны, добра вучыцца, шмат чытае, а меншы трохі спешчаны... Хварэе шмат, дык мы з жонкаю дзьмухаем на яго. Вось і цяпер жонка дзеля яго на поўдзень паехала, ну і старэйшага ўзяла з сабою.
Ён расказваў ёй, як сябру, а не жанчыне, што яму падабаецца і з якою хоча завесці раман, і гэта Тані крышку не спадабалася, хацелася, каб з ёю ён думаў і гаварыў толькі пра яе, хоць ёй і цікава было — як, чым жыве ён у тым, невядомым ёй свеце.
— А жонка ваша хто? — спытала, каб падтрымаць размову ў напрамку, у якім яна пацякла.
— Жонка таксама доктар, педыятр.
Яна нічога не адказала, толькі падумала: што ж гэта вы, два дактары, ды тым больш педыятр, сваё дзіця вылечыць не можаце...
Яны ад’ехалі ўжо далёка ад горада, Таня маўчала, адхілілася на спінку сядзення, любавалася прасторай, што расхіналася наперадзе — пакрытыя лесам узгоркі, шырокія палі з высокім зялёным жытам, лугі, на якіх пасвіліся чорна-белыя каровы. Прыемна было адчуваць мяккае пагойдванне, павевы пахучага ветру, што задуваў у акно.
— Цэлы дзень у бальніцы, у кіслых палатах, так добра вечарам выехаць за горад,— сказаў ён.
— I мяне, значыцца, за кампанію, каб аднаму сумна не было? — павяла на яго Таня позіркам.
Ён памаўчаў, пільна ўзіраючыся ў дарогу, па якой несліся ім насустрач і праляталі міма, як чмялі, легкавыя машыны, прапаўзалі з гулам цяжкія грузавікі.
— Не падумайце пра мяне блага... Я не донжуан, не валацуга, я прыстойны сем’янін... Цяпер я здраджваю не жонцы, а сабе...