Знік цень.
І зноў на ўзяблую траву
Вярнуўся — свету хараство засведчыць.
І хоць абрысы чоткія яго
Зусім не паўтараюць форму цела,
Ен мной адметны: гэтулькі ж майго
Там
руху слова, справы, летуцення!
І сталася: ты — мной, а я — табою.
Шчыруе моўчкі наша вышыня,
Каб два абліччы ў адну сутнасць здвоіць.
Каб людзі памагалі й так, па двое,
Людскім страсцям пагодай набрыняць.
ПАВАРОТ НА ЛЕТА
Дні зімняга сонцастаяння!
Мяцельнае кудасы баль,
Калі на ўсяленскім аргане
Па нотах раскладзена даль!..
Дарога па следу смуткуе,
Сустрэчы — нібы міражы,
Пакуль сваю ўладу святкуюць
Раскутыя маразы.
Раптова прасветлена гляне
Адліга з-пад волкіх павек, —
Дні зімняга сонцастаяння,
Цяпла неўміручы павеў!
Як шчодрацца блізкія вочы!
Як ломка адзвоньвае лёд!..
Цяпер ужо сонца не збочыць —
На лета яго паварот!
ЧОРНАЯ ЗОРКА
За разважлівасцю, ўдумлівасцю —
Як за крапасной сцянон.
Годны рух цвярозы твой,
Слова сказанае ўзважана,
Столькі вытрымкі паважнай, —
Закратованы спакой.
О якое гэта шчасце,
Што жыве на свеце хтось,
Каб хоць зрэдку, час ад часу
Выбаўляць цябе з палону
Незалежнасці тваёй.
Каб вяртаць табе самой
Існую цябе, такую—
Рассмяяную, слабую,
Безразважную, пакорную, —
Па якой няўсцерп смуткуеш
Па-за ўзведзенай сцяной
Волі й мудрасці тваёй!..
Спагадаеш чорным зорам,
Звышмагутным,
Тым, з каторых
І праменьчыку не вырвацца...
***
Час-
Рахманы, бясстрасны,
натурысты дзед —
Канаваў гаспадарна
(Прыняць бы з пакорай):
За агульным сталом нам
Не поруч сядзець,
Каб увагу сваю аддаваць тым,
Хто поруч.
Нам змірыцца б...
І мірымся, —
Да пары, да красы,
Што бязлітасна тлум і самоту авесшць! —
І сальюць нашы смуткі свае галасы,
І хіснецца зямля ад суладнейшай пеоні!..
І забыта, знябыта, знепрытомнена дзесь
Тое рэха, што заўтра непазбежна паўторыць:
«За агульным сталом нам
Не поруч сядзець».
А й яны хочуць душ нашых,
Тыя,
Хто поруч...
ВЕРУ
Пакуль жывая — ўсё будую штосыц,
Чаму найменне знойдзецца па смерці.
Пакуль што ведама адно:
Будую дзеля радасці,
Не дзеля адзіноты. ,
Пачвара ж гэтая
Імгненна выцікоўвае
Найдробязнейшую недасканаласць у стасунках
З раднёй,
З сябрамі вернымі,
З каханым,
З расплаканаю каняю
І з васільком у жыце, —
Каб пратачыцца,
І запанаваць нахабна,
І спатайка ўсё зруйнаваць дашчэнту.
Так дорага, што ёсць на свеце песня,
Якая —
Веру я! —
Не дасць будынку рухнуць.
І светлы будзе ён.
РАЗЛУКА
Той дотык рук... лядзяны і дрыготкі...
Той пацалунак... быццам нежывых...
З дня ў дзень,
З дня ў дзень, нібыта з году ў год я,
Нашу ў сабе. Так носяць журавы
У выраі маркоту па радзіме.
Чужое неба шчасця не дае.
У птахаў толькі смерць хіба адніме
Шлях да айчыны,
Да нябёс яе.
ЧАСОВАСЦЬ
Сузіральнай туі
Марудлівага сонца,
Мора,
Гор
І ВЕЧНАСЦЬ
Позірку твайго:
Мяне ўжо ад яго
І горы не затуляць...
АМАЛЬ КАЗКА
За гарамі, за даламі,
За бяссоннымі начамі,
Жыў ды быў вялікі цар —
Смутак, духу валадар.
Быў той дух і сам не зломак,
Моцны, горды быў той дух,
Адалець часінай злою
Мог любую ён бяду.
Добра нам даўно вядома:
Страшыць толькі невядомасць.
Сёння знае дух паболей:
І ўсёведанне падчас
Пазбаўляе волі
Нас.
І тады прыходзіць смутак,
Запаноўвае ў душы,
І ягоны,
Ласкай люты,
Голас
Цяжка заглушыць.
Немагчыма запярэчыць
Праўдзе голасу таго,
Што ўскрывае недарэчнасць
Запаветнага ўсяго.
Як уласную няздарнасць,
Так яскрава бачыш марнасць
Спадзяванняў, намаганняў,
Пашанотнасці,
кахання...
І адзіным выйсцем будзе
У безвыходнай той журбе:
Памагаць, чым можаш, людзям
І не плакаць аб сабе.