Тыдзень цяжкіх баёў пад Шыманторніяй скончыўся магутным ранішнім выбухам, якім немцы ўзарвалі сваю пераправу цераз канал і пачалі таропкі адыход на поўнач, дзе ў іхнія тылы ўжо ўварваліся часці Другога Украінскага фронту. Разам з пяхотай наш артполк пачаў праследаванне і праз некалькі дзён зноў выйшаў на знаёмы прасёлак, дзе мы некалі займалі разгромлены свой СТАР. Тут у нас засталася некаторая колькасць боепрыпасаў, якія трэба было забраць, і некалькі чалавек на «студэбекеры» паехалі да агнявой пазіцыі Беражнога, дзе ён прыняў свой апошні бой з немцамі.
У мяне дагэтуль жыва стаіць перад вачамі той жахлівы малюнак, які красамоўна сведчыў аб трагічным фінале нядаўняга паядынку жменькі байцоў з нямецкімі танкамі. Уся падталая зямля вакол агнявой пазіцыі была разварочана шырокімі слядамі танкавых гусеніц, земляны бруствер сцёрты дарэшты, гармата разбіта двума ці нават трыма выбухамі цяжкіх 88-міліметровых снарадаў, ствол яе перабіты і звернуты набок, накатнік сарваны; адна станіна тырчала сашніком угару, другая, наадварот, была ўціснута глыбока ў зямлю. Паміж станінамі ніцма ляжалі два раздушаныя целы нашых байцоў у скрываўленых і ўжо засохлых шынялях, а побач, на брустверы, звесіўшы ў напаўзасыпаны акопчык ногі, распластаўся мой сябра лейтэнант Беражны. Кішэні ягонай расшпіленай гімнасцёркі былі вывернуты, пісталет з дзягі зрэзаны разам са скураной кабурой, ордэн Чырвонага Сцяга звінчаны з гімнасцёркі, а шэрыя, назаўжды застылыя вочы яго недаўменна пазіралі ў па-веснавому высокае венгерскае неба.
Цяпер праз шмат гадоў угледзеўшыся ў гэтае неба, я чамусьці бачу на ім гэты недаўменны позірк мёртвага дваццацігадовага сябра, які любіў кнігі і так заўчасна расстаўся са сваім маладым жыццём — усяго за два месяцы да нашай перамогі. Але вось нам пашчасціла дажыць да яе светлага дня, і наш неадплатны доўг перад забітымі да канца нашых дзён будзе ляжаць на нашым сумленні.
Зрэшты, можа, так і павінна быць. Таму што ў гэтай нашай трывожнай памяці — тая векавечная сувязь, якая назаўжды і непарыўна звязала нас, жывых, з мёртвымі.
[1975]
Юрый Бондараў
Думаецца, Юрый Бондараў не мае патрэбы, каб яго знаёмілі з чытачом — на працягу вось ужо болей двух дзесяцігоддзяў яго імя добра вядома самаму шырокаму чытальніцкаму колу. Амаль усё напісанае ім, пачынаючы са славутай, у многім этапнай для нашай ваеннай прозы аповесці «Батальёны просяць агню» і канчаючы нядаўнім раманам «Гарачы снег», нязменна выклікала самую гарачую цікавасць чытачоў як навізной трактоўкі многіх праблем вайны, так і незвычайнай яркасцю выяўленчага майстэрства.
На гэты раз Юрый Бондараў выступае з новым раманам, які з’яўляецца своеасаблівым мастацкім сінтэзам тэмы вайны і міру, сінтэзам, які ўвабраў у сябе многае ад праблем маральных, псіхалагічных, праблем мірнага суіснавання ў Еўропе, па-ранейшаму раздзеленай граніцамі, блокамі, ідэйнай і маральнай несумяшчальнасцю, псіхалагічнымі забабонамі, што ў наш час не можа не выклікаць заклапочанасці ўсіх сумленных людзей зямлі.
«Бераг» — твор складаны па сваёй будове, раздзелы аб сучаснасці чаргуюцца ў ім з шырокімі рэтраспекцыямі, якія адлюстроўваюць апошнія дні вайны. Але ўвесь гэты, здавалася б, разнародны і рознаструктурны матэрыял падпарадкаваны агульнай ідэі і па-майстэрску сплецены ў непарыўнае апавяданне аб людзях вайны і міру, вобразы якіх выпісаны з надзвычайнай глыбінёю і псіхалагічнай дакладнасцю, без найменшай спробы згладзіць якія б там ні было шурпатасці іхніх характараў або цяжкасці іх узаемаадносін. Перш за ўсё — гэта розныя людзі: юны і эмацыянальны лейтэнант Нікіцін, і такі ж цудоўны ў сваім маладым рыгарызме лейтэнант Княжко, уладарны і імпульсіўны камбат Гранатураў, і зусім новы характар у ваеннай літаратуры — камандзір гарматы сяржант Мяжэнін, натура складаная і ў той жа час прымітыўная сваім груба замаскіраваным жывёльным эгаізмам. Канфлікт паміж ім і Нікіціным, іх фатальная сутычка пасля пагібелі лейтэнанта Княжко пры ўсёй сваёй канкрэтнасці носяць пашыраны, амаль сімвалічны характар. У маральных адносінах гэта дзве процілеглыя натуры, магчымасць суіснавання якіх ва ўмовах, калі знікла нядаўняя мэта іх сумеснай барацьбы супраць агульнага ворага, зрабілася вельмі праблематычнай. Але аўтар не ідэалізуе і Нікіціна, малюючы ва ўсёй супярэчлівай складанасці характар маладога чалавека, які раптоўна зрабіў крок з вайны на няпросты рубеж міру і да таго ж захоплены больш чым драматычным па тым часе, раптоўным пачуццём да нямецкай дзяўчыны Эмы — усё гэта напісана з сапраўды мастацкім натхненнем. Трудная, поўная напружанага драматызму гісторыя гэтага кахання прывяла да нечаканай, як і разлука, іхняй сустрэчы ў сучасным Гамбургу, не многае, аднак, праясніўшы ў іх адносінах і многае сапраўды ўскладніўшы. I гэта зразумела, бо мінула тры дзясяткі доўгіх, занадта па-рознаму пражытых імі гадоў, на працягу якіх так шмат перамянілася ў свеце і так мала засталося ад іх юнацкага кахання.