«Панятна, — падумаў Агееў. — Закідвае кручок з надзеяй».
Не, мабыць, спадзявацца ўжо не было на што, з гэтай кніжкай яны яго злавілі грунтоўна. Тут ён спудлаваў грандыёзна і, здаецца, заплоціць за тое жыццём. Але і Марыя таксама. Хоць бы ўдалося як-небудзь працягнуць час…
— Такая справа… Ці нельга сесці? У мяне ж нага…
— Сядай. Вунь бяры стул і сядай.
Агееў прысеў на адно з двух крэслаў, што стаялі ля шафы збоч ад стала начальніка.
— Тут такая справа, — напружана згадваючы, пачаў ён. — У мяне аднаго разу начаваў чалавек. Я ж жыў у застаронку, мабыць жа, вы бачылі — на тапчане. А ён палез на гарышча. Сказаў, што знаёмы гаспадыні…
— Так, так… Ну? — прыспешыў яго Драздзенка. — Які чалавек? Як прозвішча?
— Не назваўся. Сказаў, што з вёскі.
— З якой вёскі?
— Не сказаў. Я не пытаўся.
— Не пытаўся, а пусціў! Ды ты ведаеш, што ёсць загад палявога каменданта? За прадстаўленне начлегу без ведама ўлады — расстрэл!
— Не ведаю. Я ж нідзе не бываю. Загадаў не чытаў.
— Ну, а далей?
— Ну што далей… Ён раніцай пайшоў. Можа, ён і браў кнігу.
— Лжэш! — выцяў кулаком па стале Драздзенка. — Лжэш! — крыкнуў ён і ўскочыў з крэсла. — Дарослы мужчына, сярэдні камандзір, а выкручваешся, бы подлая сука! Сумлення ў цябе няма! Простай салдацкай мужнасці. Трусіш, як пёс! Ты ж звязаны з лесам, прымаў адтуль агентуру. Адтуль і тол. Для дыверсій на станцыі!
Агееў спакойна выслухаў усё тое і ўсміхнуўся. Гэты нягоднік папракае яго ў несумленнасці. Гэта ж трэба! Агееў нават здзівіўся. Ён пачаў быў ужо спакайнець і адчуў, што, не зважаючы на паказную злосць, усё ж у Драздзенкі не было грунтоўнай упэўненасці ў яго крыклівых словах, усё ж у ягонай душы, здаецца, стаілася сумненне. Для пачатку гэта было нядрэнна, і ён сказаў, усміхнуўшыся:
— Канечне, ты можаш думаць як хочаш. Як табе прасцей. Але наўрад ці так будзе лепш для справы.
Драздзенка, падобна было, здзівіўся.
— Для якой справы?
— Для вашай жа справы. У мяне якая справа? Я — шавец.
Драздзенка ўсеўся за стол, вялікай пяцярнёй нервова ўскудлаціў цёмныя валасы на галаве.
— Скажы, дзе ты з ёй знюхаўся?
— З кім?
— З Марыяй.
— Нічога я з ёй не знюхаўся. Я нават не ведаю, што яе клічуць Марыя.
— А сумка? — зноў утаропіўся ў яго Драздзенка.
— Не ведаю я гэтай сумкі. Першы раз бачу.
— Тэ, тэ, тэ! — перадражніў начальнік паліцыі. — Во на гэтай сумачцы яна і пагарэла. І ты разам з ёй тожа. Адкруціцца вам не ўдасца.
— Што ж, — уздыхнуў Агееў. — Калі вы так рашылі…
Драздзенка з цыгарэтай у роце перабраў нейкія паперы на стале, знайшоў спісаны аркуш.
— Апішы знешнасць таго, хто начаваў.
«Ага! — радасна падумаў Агееў. — Усё ж клюнуў! Не мог не клюнуць…» І, напружваючы ўяўленне, ён пачаў апісваць:
— Значыць, так. Быў вечар, марасіў дожджык. Ён і пастукаў. Я адчыніў. Сказаў: ад Бараноўскай.
— Так і сказаў: ад Бараноўскай? — недаверліва, праз дым пакасіўся на яго Драздзенка.
— Так і сказаў. Я яшчэ запытаўся: як яна? Ён кажа: у парадку.
— А дзе — у парадку?
— Таго не сказаў.
— Якога прыкладна ўзросту?
— Ну, так, сярэдняга, — разважна гаварыў Агееў, раптам сцяміўшы, што, магчыма, яны пачнуць дабівацца ад Марыі звестак пра дзядзьку, што даў ёй кашолку з «мылам». Вось калі б яе паказанні супалі з ягонымі… Мабыць, для таго трэба апісваць начлежніка як мага няпэўна. — Ведаеш, было цёмна. Але, здаецца, сярэдняга.
— У што апрануты?
— Апрануты быў у нейкую куртку, можа, паддзёўку, ці, не выключана, — у плашч…
— Дык у плашч або куртку? — не стрываў Драздзенка. Той ужо ўзяўся запісваць яго паказанні і, мабыць, не ведаў, што запісаць.
— Чорт яго, цяжка было згледзець. Калі б ведаць…
— А абуты як?
— Абуты наўродзе ў боты. Ці, можа, у гамашы…
— Не ў лапці?
— Можа, і ў лапці… Хаця не, не ў лапці.
— Дык у боты, гамашы ці ў лапці? Што запісаць?
— Наўродзе ў бацінкі. Было кепска відаць.
Драздзенка шпурлянуў аловак на стол.
— Гаўно ты, а не сведка! Нічарта запомніць не мог. Ці сказаць не хочаш, выкручваешся?
— Я не выкручваюся.
— Ну, а гаварыў ён як? Па-руску, па-беларуску?
— Мешана, — падумаўшы, сказаў Агееў. — Слова так, слова гэтак.
— Май на ўвазе, — строга папярэдзіў Драздзенка. — Дапусцім, ты некага выгарадзіш, выручыш ад пятлі. Але тым самым паставіш пад пятлю іншага. Можа, невінаватага. Ты думаў пра тое, даючы свае паказанні?