Randolph skrzywił się.
— Od czasów Kennedy’ego żaden polityk nie mieszał się do lotów kosmicznych.
Kinsky potrząsnął energicznie głową.
— Nie, nie, szefie. Nie chodzi o loty kosmiczne. Chodzi o energię.
— Energię.
Dyrektor od PR-u pochylił się gwałtownie w fotelu i rzekł:
— Posłuchaj. Z każdym rokiem Stany są coraz bardziej zależne od ropy z Bliskiego Wschodu, prawda? Europa też.
— Zgadza się — przytaknął Dan.
— Każdy prezydent od czasów Nixona przebąkuje coś o niezależnych źródłach energii, tak? I co roku kupujemy od Arabów coraz więcej ropy. Z pieniędzy za ropę finansuje się dyktatury, niewolnictwo, ataki na Izrael, co tylko chcesz.
— I terroryzm — mruknął Dan.
— Właśnie! — przytaknął Dan. — I terroryzm. Dobrze, więc oto pojawiasz się ty i Astro Corporation. Co zamierzasz zrobić?
— Utrzymać się na powierzchni.
— Nie! Próbujesz znaleźć nowe źródło energii dla Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej! Energia słoneczna! Energia z jednego satelity wystarczy, żeby zamknąć wszystkie elektrownie w Teksasie, te na paliwo kopalne i atomowe!
— Albo w Kalifornii.
— Albo w Nowym Jorku!
Dan opad! na miękki, podatny fotel.
— Świetnie, zatem oferujemy jakiś pomysł na odcięcie się od cycka z ropą naftową. To nic nowego.
— Ale gubernator Teksasu mógłby to wykorzystać w swojej kampanii. W ten sposób zwróciłby na siebie uwagę całego kraju. Całego świata!
— I myślisz, że przeciwstawiłby się lobby naftowemu? — rzekł wątpiącym tonem Dan. — Chyba ci się coś przyśniło.
— On się mu już przeciwstawił, w legislacji ekologicznej, którą przeforsował. Zdobył stanowisko gubernatora bez pieniędzy lobby naftowego!
— Wygrał o włos.
— Ale wygrał. Pokonał ich.
— Tak. A przy odrobinie szczęścia jakiś terrorysta wysadzi go w powietrze.
— To tym lepiej!
Dan potrząsnął głową z niechęcią.
— Politycy odwrócili się od nas, Len. Doskonale o tym wiesz. Wiesz też, że próbowałem zapewnić sobie jakieś poparcie polityczne w Waszyngtonie. Ale nie są zainteresowani.
— Bo jesteś dla nich zbyt niezależny. A NASA uważa cię za konkurencję. Nikt w Waszyngtonie nie odważy się poprzeć prywatnej firmy, występując przeciwko agencji rządowej.
— Ale my nie jesteśmy dla nich konkurencją…
— To twoje zdanie, szefie. A księżyc jest z zielonego sera.
Randolph gapił się na swojego dyrektora.
— Wiesz, że to powiedzonko istniało już w XVI wieku?
Kinsky wzruszył obojętnie ramionami.
— Szefie, powinieneś pogadać z gubernatorem.
— Już kiedyś gadałem. Raz.
— Na ceremonii rozpoczęcia programu budowy wahadłowca. Wydaje mi się, że tam był.
— Co mam więc teraz robić? Iść do gubernatora z kapeluszem w ręce i prosić o datki?
— Nie! Masz go zmusić, żeby zaprosił cię do Austin. Ajak już tam będziesz, opowiesz mu, w jaki sposób możesz mu pomóc dostać się do Białego Domu.
Mimo wątpliwości Dan uśmiechnął się.
— Dobrze. Jak mam go zmusić, żeby zaprosił mnie do Austin?
— Zostaw to mnie, szefie. Za to mi płacisz.
CHARTUM, SUDAN
Słońce zachodziło nad pokrytymi piaskiem wzgórzami, na których nie uchowało się ani jedno źdźbło. Stojąc samotnie w oknie opustoszałej sali konferencyjnej, Asim al-Baszyr patrzył, jak rozpalona czerwona kula opada wolno, bardzo wolno nad spaloną słońcem, umierającą ziemią, a bezchmurne, gorące niebo wolno zmienia się w misę ze zbrązowiałej miedzi, posyłając długie, purpurowe cienie na rozpadającą się, starą, kamienną fortecę, stary meczet na głównym placu miasta, nowe biurowce i bloki, które też już zaczynały się rozsypywać z powodu braku remontów.
Po trzech dniach niełatwych negocjacji pozostali członkowie Dziewiątki opuścili hotel i rozjechali się do swoich spraw. Wysłuchali planu al-Baszyra, na początku z nieufnością, ale powoli zaczynali go rozumieć. Nikt nie wykazywał specjalnego entuzjazmu, ale w końcu, niechętnie, zgodzili się. Satelita energetyczny powinien być wykorzystany do ich celów, a Amerykanie nawet się nie zorientują, że to atak. Zginą tysiące, dziesiątki tysięcy, a aroganccy Amerykanie zostaną bezlitośnie poniżeni. Po czymś takim obrócą się przeciwko sobie w fali wzajemnych oskarżeń. Wykonają pracę za nas.
A sama idea satelity energetycznego zostanie potępiona na wieki. Al-Baszyr uśmiechnął się do siebie, gdy dostrzegł przyszłość, w której Zachód stanie się jeszcze bardziej zależny od krajów islamskich. Ropa to potęga, powiedział sobie. Nie można dopuścić do tego, żeby cokolwiek tej potędze zagroziło.
Śpiew muezina doleciał z daleka, z głośnika oddalonego minaretu.
— Przybądźcie na modlitwę. Przybądźcie do zbawienia. Allach jest wielki. Nie ma Boga nad Allacha.
Al-Baszyr odwrócił się, gotów, by iść do swojego pokoju hotelowego na górze. Nie chciał, by widziano go z zewnątrz hotelu, zwłaszcza w porze modlitwy, kiedy mężczyzna w kosztownym, zachodnim garniturze nie był częstym widokiem.
Zdziwił się, gdy zobaczył Sudańczyka, który prowadził spotkanie Dziewiątki, w drzwiach sali konferencyjnej, jakby na niego czekał w milczeniu.
— Pomodlisz się ze mną, bracie? — głos Sudańczyka był zdumiewająco cichy i łagodny jak na tak potężnie zbudowanego mężczyznę. W białej galabii i turbanie wyglądał jak góra śniegu, gdyby nie liczyć ciemnej, czarnej twarzy. Oni uważają się za Arabów i tyranizują swoich sąsiadów z południa kraju, którzy jeszcze nie poddali się Allachowi.
— To dla mnie zaszczyt, jeśli będę mógł pomodlić się z tobą, bracie — odparł al-Baszyr. Nie myślał akurat o modlitwie, ale zgodził się spełnić prośbę Sudańczyka z szacunku dla islamu, dla którego ludzie wszystkich ras byli równi. Ani bogactwo, ani bieda, ani rodzina, ani kolor skóry, ani kraj pochodzenia nie powinny dzielić tych, którzy przyjęli wiarę.
Sudańczyk poprowadził go korytarzem do małego, prywatnego biura, które otworzył staroświeckim metalowym kluczem. Podszedł do małej szafki na akta i z dolnej szuflady wyjął dwa dywaniki. Dywanik, który podał al-Baszyrowi, był wytarty, prawie przezroczysty.
— Należał do mojego dziadka — mruknął Sudańczyk. — Tylko to po nim zostało, kiedy buntownicy zaatakowali wioskę. Zgwałcili wszystkie kobiety i wymordowali młodych mężczyzn.
Wojna domowa, pomyślał al-Baszyr. Trwała w Sudanie od dwóch pokoleń. Północ przeciwko południu. Muzułmanie przeciwko pogańskim nomadom, którzy rozbili namioty na polach naftowych wartych miliardy dolarów. Al-Baszyr wiedział, że chodziło o ropę. W końcu we wszystkich wojnach chodzi o pieniądze, także w tych domowych.
Po modlitwie Sudańczyk ostrożnie zwinął dywaniki i włożył do szafki, z której je wyjął.
— Powiedz mi, bracie — rzekł cicho, nie patrząc na al-Baszyra, przyglądając się głuchemu i milczącemu komputerowi na biurku — czy w tej całej sprawie z satelitą zginie wielu ludzi?
Al-Baszyr pokiwał głową.
— Wiele tysięcy. Dziesiątki tysięcy, może nawet więcej.
— Ale Amerykanie nie będą wiedzieć, że zrobili to ludzie wiary? Czy uwierzą, że to wypadek?
— Tak. Wypadek, który pozbawi ich możliwości czerpania energii z kosmosu.
— Czy z tego powodu staną się bardziej zależni od krajów islamu?