— Mój Boże! — powiedział cicho Hastings.
— Prawda, co za obrzydliwa niewiasta? — powiedziała Sara i wybuchnęła śmiechem. — Nalej mi trochę wina, Ianie, bo mi zaschło w gardle. Nie powinno się recytować po zjedzeniu ostrych przypraw.
Nastrój pękł i Alex wdzięczny był Sarze, że nie pozwoliła im przeciągnąć ani o chwilę pełnego podziwu milczenia. Tak mogła postąpić tylko naprawdę wielka aktorka. Nie czekając, aż ktoś powie coś o tym, co się przed chwilą stało, zapytała:
— Jak twoja ręka, Lucy? Przypomniało mi się, że jest pięć: pięć i równowaga. Przecież wygrałaś tę ostatnią piłkę.
— Poczekaj... — Lucy uniosła zdrową dłoń do czoła. — Poczułam, że jestem nagle głupim dzieckiem — powiedziała trochę bezradnie. — Wiedziałam zawsze, że jesteś wielką aktorką, ale żeby przy kolacji, na żądanie, móc w ciągu ułamka sekundy... Nie, my wszyscy z naszymi zdolnościami jesteśmy tylko dziećmi wobec ciebie. Jesteś genialna... Pierwszy raz to komuś mówię... Dopiero w tej chwili zrozumiałam, co to jest prawdziwy geniusz. Kiedy teraz patrzę na ciebie, nie wiem sama, czy to, co widzę, jest prawdą, czy możesz dowolnie się zmieniać i być, kim chcesz i kiedy zechcesz! — Urwała. — Przepraszam — powiedziała cicho. — Rzadko się przejmuję, ale...
W tej chwili w drzwiach stanęła Kate.
— Telefon z Londynu do pana Davisa — powiedziała półgłosem, zbliżając się do niego.
Filip Davis nie usłyszał w pierwszej chwili. Siedział nieruchomo, wpatrzony w... Lucy Sparrow. Potem słowa pokojówki doszły widocznie do jego świadomości, bo zerwał się, wybąkał przeproszenie i wyszedł.
— Cieszę się, że nasze sztuczki spodobały się szlachetnym państwu! Dziękujemy grzecznie i kłaniamy się nisko! — wymamrotała Sara głosem starej żebraczki z tak łudzącym londyńskim akcentem, że wszyscy się roześmieli. — O czym to mówiliśmy? O twojej ręce, Lucy.
— Już mi trochę lepiej, chociaż jeszcze boli. Ale wierzę, że jutro już będę mogła nią poruszać. Wymasujesz mi ją na noc, dobrze, kochanie? — zwróciła się do męża.
— Oczywiście. — Sparrow pochylił głowę i znowu przez dłuższą chwilę obserwował obrus.
„Co za obrazy! — myślał Alex. — Co to za wymarzone obrazy do mojej książki: ona, deklamująca na żądanie swojego męża i w obecności kochanka monolog kobiety, która zabiła męża, żeby móc żyć z kochankiem! A ta druga, biedaczka, chwali ją i podziwia w swojej ogromnej nieświadomości! Cóż to za diabelska zabawa: życie!”
Zaczęto mówić o teatrze, a po dłuższej chwili wszedł Filip Davis. Rozmawiający nie dostrzegli go, tak cicho wsunął się do jadalni, ale Alex, który siedział naprzeciw niego, zobaczył, że młody człowiek jest przeraźliwie blady. Usiadł i uchwyciwszy jego spojrzenie spróbował się uśmiechnąć. Ale uśmiech ten był tak bardzo wymuszony, że najwyraźniej on sam dał za wygraną i żeby go czymś zamaskować, nałożył sobie kawałek ciasta, którego nie tknął później.
Sara spojrzała w okno.
— Pełnia! — powiedziała. — W Londynie człowiek z trudem dowiaduje się, czy jest zima, czy lato na świecie. Kiedy to po raz ostatni widziałam księżyc? Chyba pół roku temu. To najlepsza pora do uczenia się roli. Człowiek chodzi po ustronnych alejkach i buduje każdą intonację. — Uśmiechnęła się. — Wierz mi, Lucy, że nad każdym oddechem, nad każdym zabarwieniem słowa w tej roli ślęczę już od paru lat. To tylko pozornie wygląda tak pięknie. Jestem tylko ciężko pracującym wyrobnikiem i sto razy we mnie więcej uporu niż tego, co ty nazywasz talentem. Myślę, że po kolacji „pójdę na bezdroża ścieżek krętych, by sama z sobą w czułej samotności rozmowę odbyć...” — zarecytowała znowu. Podniosła się z krzesła. — Idę do parku.
Alexowi wydało się, że mówiąc to, spojrzała na Sparrowa, który także uniósł głowę i przez krótką chwilę patrzył w jej oczy. I znowu wydało się Alexowi, że mignęło w nich coś jak ciche porozumienie. Ale to mogła być tylko halucynacja. Wszyscy podnieśli się.
— Położysz się chyba teraz, prawda? — zapytał Sparrow biorąc żonę pod ramię.
— Tak. Chciałabym tylko, żebyś mi później zrobił masaż mięśni. Ale na razie to nie jest potrzebne.
— Pamiętajcie, państwo — powiedział Drummond — że po dziesiątej Malachi spuszcza swoje wilczury i lepiej wtedy być już w domu. Oczywiście, możecie mu powiedzieć, że będziecie dłużej, wtedy je przytrzyma.
Alex zatrzymał się przy drzwiach, żeby przepuścić wychodzące panie. Zauważył, że Davis zbliżył się do Sparrowa i zapytał, czy będzie mógł mu poświęcić chwilę rozmowy.
— Oczywiście, mój drogi. Odprowadzę żonę do pokoju, a potem przejdę się po parku. Proszę na mnie zaczekać, dobrze?
Filip pochylił głowę w podziękowaniu.
Za drzwiami Alex poczuł na ramieniu dłoń Drummonda.
— Idę teraz do gabinetu — powiedział Ian. — Wpadnij do mnie później, to pokażę ci te wędki i umówimy się, o której wyruszamy. Na razie chcę się przekonać, ile będę miał czasu jutro i czy mogę powierzyć moją ranną pracę Filipowi. To znaczy, że będę musiał mu przygotować zadania, jeżeli popłynę z tobą, tak żeby Sparrow dostał po południu wszystko, co mu będzie potrzebne. Pracujemy jak jeden człowiek, a to zmienianie się pomaga nam tylko, przeobrażając ośmiogodzinny dzień pracy w szesnastogodzinny. Czekam na ciebie!