— Вецер падла,— казаў круглы, як глобус, Распранальшчык з тэатра опернага,— от каб знізу падзьмуць чым...
— Так, вецер слабы,— падтакнула мадам Ах, гаспадыня шынка кааператыўнага «Грошы наперад»,— трэба, каб пажарныя з уключанымі фенамі падняліся наверх і высушылі фарбу.
— Фены не памогуць,— не згадзіўся Распранальшчык круглы.— I з фенамі небяспечна. У нашым тэатры ўчора ў грымёрнай фен стрэліў, як пісталет, і дужа напалохаў прыму-балерыну.
— Я так думаю,— прыкметна ажывілася мадам Ах,— што гэта й быў пісталет і яго вашай прыме-балерыне ў адчаі вялікім падсунуў муж-раганосец.
— Ну што вы, у тэатры нашым няма такіх мужоў,— запярэчыў Распранальшчык тэатральны.
Да гэтай пары ветлівае далучыўся неўзабаве дзядок планканосны, аддзелакадраў-скі. Дзядок планканосны прапанаваў зняць наш сцяг і апусціць у вядро з фарбаю, каб і ён звіўся ў трубку набраклую і выглядаў на флакстэнзе аднолькава з каэндээраўскім.
Дзядка ж ніхто не паслухаў.
Нейкая цётка з зубам залатым параіла лейтэнантам напалоханым недасушаны сцяг чужы трымаць на руках, як ручнік з хлеб-соллю. Цётка прастадушна выставіла рукі перад сабою — паказала, як гэта зрабіць.
Камандзір ачаплення ганаровага, усё яшчэ бегаючы, зыркнуў на яе, як на дыверсантку нявыяўленую. Цётка пакрыўдзілася, але з вачэй камандзіравых не сышла. Відаць было, што яна шчыра шкадавала і Камандзіра забеганага, і лейтэнантаў няшчасных, і ўсю астатнюю маўклівую гвардыю міліцэйскую.
Ад гаспадыні шынка кааператыўнага «Грошы наперад» галантнай мадам Ах я й даведаўся пра візіт Маршала Кім Ір Сена.
Сэрца маё не магло спакойна глядзець на невымерныя пакуты камандзірскія.
— Не псуйце зброю,— сказаў я, убачыўшы, што ён зноў спрабаваў, як пасту з цюбіка, выціснуць з кабуры пісталет.— Здыміце абодва сцягі і госця высокага сустрэньце па-народнаму.
— Як гэта па-народнаму? — сцепануўся Камандзір, не забываючы загад Памочнікаў.
— Народнымі песнямі, скокамі, можна і гульнямі. Кіраўнікі рэспублік народных заўсёды фальклор любяць.
Ну, ці ж не дзіва — мая парада залатая? Дзіва!
Камандзір ачаплення ганаровага паглядзеў на мяне, як на збавіцеля. Плечы ў яго імгненна папаўнелі, зрабіліся шырокія і засланілі цвёрды голас Памочнікаў. Пагоны заблішчэлі, як вітрыны. Голасам, якім можна аглушыць каня, ён загадаў лейтэнантам ачысціць флакстэнгу і павярнуўся да аркестрантаў: «Што-небудзь народнае!»
Пад самыя воблакі беспартыйныя шуснулі мажорныя, горача любімыя народам «Тры танкісты»!
... Далажылі: картэж набліжаецца, ужо зусім блізка матацыклы ганарыстыя барабаняць усімі цыліндрамі.
Свежапаголеная грамадскасць нашага мястэчка сталічнага засцярожліва прамовіла: «О-о-о-о-!» — і ўзняла над сабою кветкі чырвоныя.
— Танцаваць! — выгукнуў Камандзір ачаплення ганаровага і, прысеўшы, каб не вытыркацца, абхапіў за клубы цётку-«дыверсантку».
Цётчын зуб залаты гулліва бліснуў.
Да гаспадыні шынка кааператыўнага «Грошы наперад» галантнай мадам Ах намёртва прыляпіўся круглы Распранальшчык тэатральны.
I мора міліцэйскае разбеглася на пары.
I лейтэнанты, сцягі схаваўшы, выціраючы адзін аб аднаго сіне-чырвоныя пальцы, таксама ўтварылі тандэм грацыёзны.
Свежапаголеная грамадскасць нашага мястэчка сталічнага танцавала, як і стаяла,— не пакідаючы калонаў.
А я не пусціўся ў скакача, хаця б мог запрасіць дзядка планканоснага, аддзелакадраўскага. Але што мне дзядок з танцамі гэтымі. Іншае рупіла: хацелася ўбачыць зблізку Маршала славутага.
Аркестранты не змяншалі мажору. Іхнія «Тры танкісты» грукаталі ўсімі гусеніцамі. Праўда, рытму гусенічнага не зусім вытрымваў Камандзір ачаплення ганаровага. Пасля ўсяго перажытага і перадуманага яго маглі б задаволіць толькі паважна-элегічныя «Сопкі Маньчжурыі».
Міліцыянты ж маладыя, учапіўшыся адзін аднаму ў партупеі хрупасткія, трымаліся стылю масава-касавага,— яны шчыра вытанцоўвалі бескампрамісны рок.
А далей?
А далей усё было, як на вяселлі добрым.
Маршал Кім Ір Сен, толькі ўгледзеўшы скокі бурныя, вядома ж, не ўтрымаўся,— скінуў свой кіцель строгі і запрасіў у круг самага паважанага з паважаных местачкомаўцаў нашых.
Для Камандзіра ачаплення ганаровага гэта было найвышэйшай узнагародаю.
— Ты, хлопец,— во! — шапнуў ён мне пасля скокаў выратавальных.— Заўтра ў нашу лазню сходзім. I ў наш буфет.
18 верасня — 11снежня 1989
Пра тое, як я ўпершыню за мяжу збіраўся