Леў Маркавіч (падскоквае да дамы) – Дазвольце!
Дама (адштурхоўвае далонямі) – Адстаньце!
Л.М. (з наскокам) – Дазвольце!
Дама (адпіхвае нагамі) – Сыдзіце!
Л.М. (мацае рукамі) – Дайце разок!
Дама (адпіхвае нагамі) – Прэч! Прэч!
Л.М. – Адзін толькі пістон!
Дама (мыкае, маўляў, “не”).
Л.М. – Пістон! Адзін пістон!
Дама (закатвае вочы).
Л.М. (Мітусіцца, лезе рукой за сваім струмантам і раптам апынаецца не можа яго знайсці).
Л.М. – Пачакайце! (Мацае ў сябе рукамі). Што за чччорт!
Дама (здзіўлена глядзіць на Льва Маркавіча).
Л.М. – Вось жа гісторыя!
Дама – Што здарылася?
Л.М. – Хм… (глядзіць разгублена ва ўсе бакі).
– Ва-ва-ва! Дзе тая баба, якая сядзела вось тут, на гэтым фатэлі?
– Адкуль вы ведаеце, што тут сядзела баба?
Ведаю, таму што ад фатэля пахне бабай (нюхае фатэль).
– Тут сядзела маладая дама, а цяпер яна пайшла ў свой пакой перабіраць гардэроб.
Ён: Тут нікога няма. Пасяжу я тут.
Яна: А, здаецца, я адна. Ні хто мяне не бачыць і не чуе.
Ён: Вось жа добра, што я адзін. Я закаханы і хачу пра гэта падумаць.
Яна: Ці кахае ён мяне? Мне так хочацца, каб ён сказаў мне гэта. А ён маўчыць, усё маўчыць.
Ён: Як бы мне прызнацца ёй у каханні. Я баюся, што яна спалохаецца і я не змагу больш яе бачыць. Вось бы даведацца, кахае яна мяне ці не.
Яна: Як я яго кахаю! Няўжо ён гэта не бачыць. А раптам заўважыць і не захоча больш са мной сустракацца.
Адна старая ад празмернай цікаўнасці вывалілася з акна, упала і разбілася.
З акна высунулася іншая старая і пачала глядзець уніз на тую, што ляснулася, але, ад празмернай цікаўнасці, таксама вывалілася з акна, упала і разбілася.
Потым з акна вывалілася трэцяя старая, потым чацвертая, потым пятая.
Калі вывалілася шостая старая, мне надакучыла глядзець на іх, і я пайшоў на Мальцаўскі рынак, дзе, кажуць, аднаму сляпому падарылі плеценую шаль.
Ніна – Вы ведаеце? А? Вы ведаеце? Не, ці чулі вы? А?
Вар. Міх. – Што такое? А? Што такое?
Ніна – Не, вы толькі падумайце! Варвара Міхайлаўна! Вы толькі падумайце!
Вар. Міх. – Што такое? А? Што такое?
Ніна – Ды вы ўявіце сабе, Варвара Міхайлаўна! Вы ўявіце сабе!
Вар. Міх. – Ды што такое, урэшце! Што такое?
Ніна – Не, вы паслухайце, Варвара Міхайлаўна! Ха-ха-ха.
Вар. Міх. – Ды я слухаю, слухаю! Што такое?
Ніна – Ха-ха-ха! Ну і каралева!