Калі ён выйшаў з душа, Алена была ў знаёмым яму, тым самым ядвабным халаце. Яна паспела засмажыць яечню.
Той факт, што Алена ўзяла з сабой халат, што пераапранулася, не выклікаў ніякіх думак. Не, Уладзіміру не было абыякава тое, што рабіла Алена. Але яно было другасным, хоць і ўкладвалася ў адзіную, адчуваную ім, не акрэсленую пакуль што, сістэму.
— Ты нейкі зусім іншы, — з трывогай ціха прамовіла Алена.
— Горшы? Лепшы? — стомлена запытаўся Уладзімір, сеў пры стале.
— Іншы, — уздыхнула Алена. — У цябе здарылася нешта? Здаў сесію?
— Здаў. Здарылася...
Уладзімір круціў у руках бліскучы відэлец, пара ад пельменяў у талерцы перад ім казытала ноздры пахам. Ён адкінуўся ў крэсле, нібыта гэтая пара раздражняла яго, і амаль загадаў:
— Ты сядзь вось там... Не пытайся нічога. Сядзі.
Калі Алена паслухмяна села пры стале, падняўся.
Адкінуў ходнік, адчыніў падмосце, дастаў бляшанку. Паклаў крыж на руку, патрымаў, а цёплая пяшчота крыжа разам са штуршкамі сэрца напаўняла яго пэўнасцю: “Проста так нічога не бывае”.
З крыжам у працягнутай далоні ён сеў пры стале супраць Алены, пільна зірнуў жанчыне у вочы.
Алена, ён бачыў, без страху і здзіўлення глядзела на крыж. Але было ў яе ў вачох тое, што напаўняла Уладзіміра незвычайным спакоем, такім, якога ён не адчуваў, здавалася, цэлую вечнасць. Алена глядзела на крыж так, нібыта пабачыла некалі даўно згубленую найкаштоўнейшую з усіх рэчаў. І нават не ёй самой згубленую, але родным і блізкім, тым, хто пра рэч ведаў, хто ёй пра яе казаў.
— Хто той крыж мае, той усё на зямлі не сваё мае, а сваё на зямлі ўсё страчвае... — нечакана суцішаным шэптам прамовіла Алена, узняла вочы на Уладзіміра і патлумачыла: — Бабуля некалі так казала...
Яна павольна, з насцярожлівай пашанай паднесла сваю разнятую далонь пад мужчынскую руку.
— Ён можа апячы... Абпаліць... Вельмі балюча, — ціха папярэдзіў Уладзімір.
— Я моцная. Я вытрымаю... Мяне маленькай бабуля называла Стаянкай. Значыцца, я здолею...