— Закусіў бы... Куры тут, — ціха паўшчувала і папрасіла яго Алена, узнялася, паставіла на стол сподачак. — Хоць пах мужчынскі застанецца, — сказала з незразумелай інтанацыяй.
— Я тады думаў... — Уладзімір зацягнуўся раз і другі і патушыў цыгарэту. — Я тады думаў, што ты... іншага хочаш. Каб не недзе пад вербамі, каб у ложку чыстым, каб не баяцца, што нехта пабачыць і заўтра пераказваць будуць...
— Еш, — ціха адказала Алена. — Пастыла ўсё. Хочаш — заставайся. Сёння чысты ложак, белыя прасціны, не трэба баяцца, што нехта падглядае. Я... хачу, каб ты застаўся. Хоць на адну ноч...
Уладзімір застаўся.
Ён потым курыў на парозе, расчыніўшы дзверы веранды, дзівячыся таму нязвыкламу пачуццю, якое ім авалодала ўпершыню — колькі хвілін таму ў ягоных абдымках Алена сутаргава забілася, наструнілася і выгукнула нешта працяглае, незразумелае, гартанным крыкам, а потым абшчаперыла, сціснула з такой моцай сваіх рук, што перахапіла подых, і шаптала, плакала ў вуха: “Дзякуй, дзякуй, дзякуй...” А ён у той момант разгублена, амаль з абавязку, цалаваў яе мокрыя вочы і шчокі, адначасна ўзрадаваны, акрылены і крыху спалоханы такім бурным праяўленнем пачуццяў жанчыны.
“Чаму б мне не жыць з Аленай?”
Што трымала і трымае ад такой простай пастановы: прыйсці ды пажыць колькі дзён, хай тыдзень, месяц — і паглядзець, што там надалей будзе? Можа, як той казаў, злюбіцца. А калі гэта лёс яго, а ён ніяк не падыдзе да яго, бо баіцца? Лёсу баіцца? У чым яго лёс?
Было ціха, ужо і цвыркуны ўлегліся. Неба ў тысячах зорак трохі разганяла цемру, але невялікі садок (Уладзімір сядзеў на парозе дзвярэй, што выходзілі ў гарод) патанаў у густым чарноцці. Нечакана моцна, не раўнуючы, як нехта толькі што дэзадарантам папшыкаў, пахлі невідочныя кветкі. Аж цягнула пайсці, адшукаць і пабачыць — што за яны? Пах прыемны, незвычайны...
Пачуў, як прыадчыніліся дзверы, не азірнуўся. Алена выйшла басанож, захінутая ў лёгкую коўдру. Прысела побач, схіліла галаву на ягонае плячо.
— Так хораша мне, Валодзька... Ты не ўяўляеш нават, як хораша вось цяпер. Ты калі болей і не прыйдзеш — я не буду на цябе злаваць. Мне гэтай адзінай ночы надоўга будзе.
— Я не ведаю, Алена... Мне ісці няма куды, але... не ведаю... Я вось на сесію з'езджу, пабуду там. Падумаю над усім, — прызнаўся Уладзімір. — Што так пахне?
— Ага, едзь сабе, — лёгка згадзілася Алена. — Ты толькі ведай, што табе ёсць куды вяртацца. А кветкі — гэта мацыёла. Зусім такая... непрыкметная кветка. Некалі бабуля дала. Казала — вядзьмарская кветка. Пакажу раніцай. Я іншым разам выйду ўвечары, як пакладу дзяцей, вось сяду тут і сяджу доўга-доўга. І мацыёла пахне... І я думаю...
І не ўстрымалася, расхінула коўдру, прыпала голым, дагэтуль гарачым целам да Уладзіміра, абняла, захінаючы абоіх коўдрай, прыціснулася і замерла.
Уранку, калі Уладзімір выйшаў курыць сюды ж, Алена паказала яму кветкі — невялікія, непрыкметныя. І цяпер яны зусім не пахлі.
— Не падобныя да вядзьмарскіх, — заўважыў Уладзімір.
— А табе скуль ведаць? — прымружылася Алена. — Шкада, баба памерла, а то б яна даўно падказала мне ўрабіць, каб ты ад майго парога нікуды дарогі болей не ведаў.
— Твая баба магла такое зрабіць? — здзівіўся Уладзімір.
— Магла... Яна шмат чаго магла. Прыедзеш увечары? — скончыла нечакана Алена пытаннем.
— Не ведаю, — шчыра прызнаўся Уладзімір. — Дай дажыць да вечара.
— Ну, глядзі сам, — проста адказала Алена, усё адно як размова ішла пра нешта дробязнае, не надта вартае ўвагі. — Трымай, перакусіш... — сунула ў рукі клуначак, які хіба ўначы сабрала, бо, здаецца, усё ранне была на вачох...
Толькі калі Уладзімір прыехаў да свайго згарэлага дома, ён спакойна абдумаў тое, што стрэмкай сядзела ў свядомасці ўчора ўвечары, не давала заснуць уначы і пякло першыя хвіліны раніцы. Ён баяўся, што калі пераспіць з Аленай, яна адразу ж пачне паводзіць сябе так, быццам ужо сталася ягонай жонкай, ды яшчэ колькі гадоў таму. Але нічога не змянілася ў Аленіных паводзінах. От зусім-зусім нічога. Нібы і не было гэтай ночы, некалькіх гадзін яе адданага кахання. Толькі вочы Аленіны свяціліся. Нечым такім, што не схаваеш ніяк, колькі ні спрабуй, што бабы адразу ж пазнаюць. Пра такое святло нехта пажартуе незласліва, нехта падкалупне са злым жартам, але ж большасць пазайздросціць — хто па-добраму, хто са злосцю. Якая ж жанчына не хоча пачувацца шчаслівай у першыя гадзіны раніцы...
Уладзімір зняў апошні вянец, які ляжаў на вялікіх, амаль што схаваных у зямлі, шэрых камянёх, і тады пабачыў той вузельчык. Ён ляжаў на самым вялікім камені ўсходняга вугла. Жаўтлявая тканіна была ахайна перавязаная чорнай ніткай. Ведаў, што гэтак павінна быць — заўсёды раней клалі пад першы і трэці вянец нейкую ахвяру, адкуплялі месца — такое чытаў. То і расчараваўся быў, калі пад трэцім вянцом нічога не знайшоў, бярвенні перагледзеў — можа, прыляпіліся да дрэва тыя некалькі манет (звычайна ж іх клалі) ці ў моху схаваліся. І мох раздзіраў — нічога не было. А так цікава глянуць — што там клалі дзед ці прадзед, ці баба, ці прабаба...