так і кажа: паколькі іудзей уступіў са мною ў судовую спрэчку і прыняў задатак ад мяне, а не ад доктара Скарыны, то сам доктар зрабіўся свабодным ад турмы.
С к а р ы н а. Цудоўна! Толькі чаму я ў такім выпадку тут?
Р а м а н. Чаго не ведаю, што не ведаю.
С к а р ы н а. У тым і справа, што мы не ведае, дзе сабака закапаны... Будзеш з епіскапам у Кракаве - вуха трымай востра і ні пры якіх абставінах нідзе і нікому, акрамя караля, не прызнавайся, што ты мне сваяк. Гульня наша з каралевай не на жыццё, а на смерць.
Абдымаюцца на развітанне.
Сцэна зацямняецца.
ХV
Кракаў. Чалавек у чорным і Бона.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Хто ўчора быў у караля?
Б о н а. Гаштольд і біскуп Ян.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Паасобку ці разам?
Б о н а. Паасобку.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. А мне падумалася...
Б о н а. Але з Янам быў яшчэ і нейкі юнак.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Юнак?
Б о н а. Так.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Значыцца, здарылася горшае... Пра што гаварыў кароль з Янам і з юнаком?
Б о н а. Ён прымаў іх у спальні.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Які гонар! Які этыкет!
Б о н а. Хворы кароль мог прыняць сына і ў спальні.
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. А нейкага невядомага нам юнака?.. Пра што гаварылі?!
Б о н а. У спальню караля адзін уваход. Там няма вокнаў - кароль ратуецца там ад чужога вока і бяссонніцы...
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Бона Сфорца Арагонская не мае доступу да каралеўскай спальні?.. І пры гэтым выхваляецца, што магла б паслужыць і
французскай каралевай.
Б о н а (аж ускіпае ). Санта Мадонна! Гэта ўжо праз край! Вы не лічыцеся са мною, як з каралевай, але не забывайце, што я яшчэ і жанчына!
Ч а л а в е к у ч о р н ы м (здзекліва). Жанчына, вам бы ведаць, што каралеўскі сынок Ян ратуе доктара Скарыну! Усе нашы старанні, даруйце, кату пад хвост! І цяпер яго вялікасць спытае вашу вялікасць за ўказы, падпісаныя ад яго імя...
Б о н а ( перапалохана ). Але да гэтага часу ніхто не мог адрозніць мой подпіс ад каралеўскага!..
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Да гэтага часу...
Б о н а. Вы палохаеце мяне, майстар?!. Пры чым тут доктар Скарына? Епіскап Ян не так ужо рэдка пакідае Вільню і прыязджае ў Кракаў...
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. Кучар епіскапа сказаў, што яны прыехалі з Познані, дзе святы айцец наведаў бурмістра, суд і турму!
Б о н а. Санта Мадонна! Калі ў вас кучар ведае больш, чым каралева, наступны раз пытайцеся ў кучара і пра караля!
Ч а л а в е к у ч о р н ы м. У біскупа свой кучар, у караля свой, а калі каралева не давярае свайму кучару, то няхай ходзіць пешкі. ( Знікае.)
Бона доўга глядзіць услед Чалавеку ў чорным.
Сцэна зацямняецца.
XVI
Познань. Гарадскі суд - бурмістр Скаргардыян, Войт, радцы і лаўнікі. У пакоі епіскап Як, павераны Скарыны Мацей Лонгій і пляменнік Францыска Скарыны Раман. Вартаўнік прыводзіць Скарыну. Ён усё ў тых жа лахманах.
С к а р г а р д ы я н. Падыходзьце бліжэй, падсудны...
С к а р ы н а. Я не падсудны, хоць і закаваны, а таму пратэстую!..
С к а р г а р д ы я н ( Вартаўніку ). Здыміце кайданы з падсуднага!
С к а р ы н а. Са зняволенага і невінаватага...
Вартаўнік здымае кайданы.
С к а р г а р д ы я н. Якія будуць хадайніцтвы?..
С к а р ы н а. Вы, пан бурмістр, як абодвух праў і медыцыны доктар, відаць, разумееце, што ў сваёй доктарскай мантыі я адчуваў бы сябе перад вамі гэтак жа ўпэўнена, як і вы сябе перада мною. А таму прашу...
С к а р г а р д ы я н (перапыняе). Будзем зыходзіць з таго, доктар, што яго святая Каралеўская Вялікасць патрабуе судзіць вас згодна з законамі, да складання якіх вы мелі непасрэднае дачыненне.
С к а р ы н а. Кароль памыляецца! Караля завялі ў зман! Караля маглі проста абысці!
С к а р г а р д ы я н. Падсудны, пазбаўляю вас слова. А за абразу святой Каралеўскай Вялікасці вы адкажаце асобна.
С к а р ы н а. У такім разе за мяне скажа мой павераны магістр Мацей Лонгій. Што да абразы караля, то яе дапусціў той, хто месца і беспадстаўна агаварыў яго падданага, які мае ўласны герб.
С к а р г а р д ы я н. Падсуцны, суд улічыць і вашу дзёрзкасць!
С к а р ы н а. Лепш бы суду ўлічыць маю невінаватасць...
С к а р г а р д ы я н. Яшчэ раз папярэджваю, што суд можа разгледзець справу і без адказчыка... Ваша слова, магістр Лонгій.
Л о н г і й ( пакланіўшыся суддзям ). Мушу зазначыць, шаноўныя суддзі, што, не выклікаўшы істца і пазбавіўшыся ад даўжніка, суд пазбавіцца законнай падставы разглядаць справу, не кажучы пра справядлівасць рашэння. З гэтае прычыны і я і мой прынцыпал доктар Скарына настойваем на абавязковым выкліку ў суд варшаўскага іудзея Майсея.
С к а р г а р д ы я н. Даводжу высокаму суду, што я, выконваючы свае абавязкі, даручыў служку Іаану Кракоўскаму яшчэ ў мінулую суботу выклікаць у суд вышэйназванага іудзея. Тады ж, у суботу, ён з'явіўся да мяне асабіста і спаслаўся на суботняе свята, у час якога яму не можна нічога рабіць або распачынаць. І папрасіў, каб тэрмін, вызначаны яму ў позве, быў прадоўжаны да панядзелка. Сёння зноў субота, і ён, на жаль, зноў не з'явіўся. А ўказ караля - гэта ўказ караля! І тым больш што ён дае суду ўсе падставы абвінаваціць
беглага даўжніка і спагнаць з яго тое, што спагнаць належыць.
Л о н г і й. Маю гонар запярэчыць пану бурмістру і давесці суду, што каралеўскі ўказ якраз і не дае падстаў звінаваціць шаноўнага доктара Скарыну, бо суд павінен кіравацца законам і справядлівасцю, а не пажаданнямі, калі яны нават каралеўскія, у чым я і мой прынцыпал сумняваемся. А таму прашу занесці дзіўныя тлумачэнні пана бурмістра ў кнігу судовых актаў. Што да наўмыснага нез'яўлення