– Cóż, w każdym razie to nie oznacza, że nigdy nie miał kłopotów sercowych – wyjaśniła Mama.
– Więc o to chodzi? – Sandy zmarszczyła brwi. – Jakaś kobieta go załatwiła?
– Proszę podać jej nazwisko! – Bobbi nachmurzyła się. – Zajmiemy się nią.
– Dziewczęta! – Mama podniosła rękę. – Tylko mówię, że istnieje taka możliwość.
– A to znaczy, że nie możemy nic zrobić, żeby go rozweselić – Carol westchnęła zrezygnowana.
– Czekaj. Wiem – odezwała się Sandy. – Ja mogę zacząć z nim chodzić.
– Pomarzyć piękna rzecz – zbeształa ją Dana. – Spójrz prawdzie w oczy, Sandy, zna nas, odkąd biegałyśmy w stanikach zerówkach, co raczej przekreśla nasze szanse.
– Życie jest niesprawiedliwe – nadąsała się Sandy. Carol spojrzała na matkę Joego.
– Pewnie nie ma pani żadnych sugestii?
– Och, nigdy nie mieszam się do spraw syna.
Maddy zakrztusiła się mrożoną herbatą i z trudem złapała oddech. Dana poklepała ją między łopatkami.
– Wszystko w porządku?
– Tak – wydyszała Maddy. – Po prostu… źle przełknęłam.
– Więc, Madeline – Mama uśmiechnęła się słodko – pewnie nie masz pojęcia, jak rozweselić Joego?
– Zielonego.
Właściwie to miała. Mogłaby wrócić do Austin i zniknąć z jego życia. Niestety zrezygnowanie z pracy na tydzień przez rozpoczęciem obozu postawiłoby go w trudnej sytuacji, a to nie był najlepszy sposób, żeby naprawić ból, który zadała mu w przeszłości.
Podczas gdy dziewczyny zastanawiały się na głos, jak uszczęśliwić Joego, ona pozbierała brudne naczynia.
– Jeśli nie macie nic przeciwko, wrócę do Warsztatu i wezmę się do roboty.
– Jasne. – Carol z roztargnieniem machnęła na nią ręką. – Zobaczymy się rano.
„Co za zamieszanie” – pomyślała, gdy wsuwała tacę przez kuchenne okienko. Usłyszała pracownice kuchni, miejscowe kobiety z pobliskiego puebla. Rozmawiały w ojczystym języku. Wszyscy pasowali do tego miejsca oprócz niej.
Kiedy wyszła z jadalni, zerknęła na stojący wyżej Warsztat, który na nią czekał, i w kierunku, w którym zniknął Joe. Prędzej czy później będą musieli oczyścić atmosferę, bo inaczej oboje spędzą koszmarne lato. Niestety nie mogła pójść za nim już teraz, bo wszyscy by to zauważyli.
Co by inni pomyśleli, gdyby wiedzieli, że to ona jest kobietą odpowiedzialną za zły humor Joego? Skuliła się, wyobrażając sobie, jak wszystkie dziewczyny naraz ją atakują. Przy pierwszej nadarzającej się okazji koniecznie musi odbyć bardzo spokojną i bardzo dorosłą rozmowę z Joem. Być może razem znajdą dojrzały sposób poprawienia sytuacji.
Rockowa muzyka buchnęła z głośnika w kącie, walcząc z jazgotem elektrycznej szlifierki w rękach Joego. Dźwięk wściekłych gitar doskonale mu odpowiadał, gdy pocił się, przygotowując kajak do nałożenia łaty z włókna szklanego. W końcu uznał, że drewno jest dość gładkie, i odłożył szlifierkę. Kiedy się wyprostował, rozbrzmiewał tylko gniewny rytm muzyki. Zdjął okulary ochronne i otarł czoło ręką. Pył z włókna szklanego wgryzał mu się w skórę, więc Joe zaczął się zastanawiać, czy nie skoczyć do rzeki i nie spłukać tego świństwa. Może nocne pływanie pomoże mu też pozbyć się gotującego się w nim napięcia.
Na razie wystarczyło mu zdjęcie koszuli i opłukanie się w umywalce. Wycierał właśnie ręce i pierś papierem toaletowym, kiedy szósty zmysł sprawił, że zjeżyły mu się włosy na karku. Obrócił się gwałtownie i zobaczył, że w progu, na tle zalanej księżycowym światłem nocy, stała Maddy.
Przez chwilę żadne z nich się nie poruszyło. Patrzyła na niego z szeroko otwartymi, zszokowanymi oczami jak dziewica, która po raz pierwszy widzi mężczyznę bez koszuli. Co pewnie w innych okolicznościach by go rozśmieszyło. Trudno uznać Maddy za dziewicę i doskonale wiedział, że widziała już nagi tors. Jego w szczególności.
Jej wzrok przesunął się po jego ciele. Przyjrzała się tatuażom na bicepsach – dla niej zupełnie nowa rzecz – a potem powędrowała po mięśniach klatki piersiowej, brzuchu aż do pasa szortów. Mięśnie mu się zacisnęły i zadrżały, jakby go musnęła opuszkami palców.
Przełknął przekleństwo i wyłączył magnetofon, zalewając szopę z kajakami ciszą.
– Chciałaś czegoś?
Jej wzrok przeniósł się natychmiast na jego twarz. Zarumieniła się.
– Ja, hm, zobaczyłam światło. Z balkonu.
– I…?
– I pomyślałam, że może to dobry moment, abyśmy…
– Co?
„Zerżnęli się do bólu?”. Brutalny seks jeszcze bardziej niż pływanie odpowiadał mu jako sposób na pozbycie się fatalnego nastroju. Zwłaszcza że właśnie ta kobieta była przyczyną jego zarówno emocjonalnej, jak i fizycznej frustracji. Ta myśl wywołała jeszcze większe poruszenie w jego spodniach. A niech to!
– Porozmawiali – wydusiła w końcu.
– Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł.
Odwrócił się i wrzucił papier toaletowy do kosza. Żeby oszczędzić sobie zakłopotania, stojąc przed nią z początkiem erekcji, sięgnął po koszulę i strzepnął ją gwałtownie.
– Właściwie to uważam, że w ogóle twoja obecność tutaj jest złym pomysłem.
– Joe.
Wyczuł, że podchodzi do niego, więc zerknął na nią przez ramię z posępną miną. Zatrzymała się.
– Musimy to załatwić.
– Nie, nie musimy.
Wciągnął koszulę, przez co znowu zaczęła go szczypać cała skóra, ale przynajmniej materiał zwisał dość nisko, żeby zapewnić mu odrobinę intymności. Sięgnął po butelkę acetonu i szmatkę. Zaczął czyścić miejsce pod łatę.
– Zostaniesz tu tylko dwanaście tygodni. Zdarzało mi się dłużej znosić nieprzyjemne okoliczności.
– Więc to tak? – Podniosła nieco głos. – Będziemy się zachowywali tak, jakby przeszłość nie miała miejsca?
– Tak wygląda plan.
Skupił się na wycieraniu kurzu z pęknięcia w kadłubie. Zmuszał się do zachowania na zewnątrz spokoju, podczas gdy wszystko w nim się gotowało. Chciał wyrzucić z siebie to, co powinien był powiedzieć piętnaście lat temu. Albo wziąć ją w ramiona i błagać, aby znowu go zechciała. Zacisnął zęby na drugą myśl. To właśnie zrobił ostatnim razem: błagał ją i upokorzył się. Z łzami, a niech to cholera. Naprawdę popłakał się przy niej. To wspomnienie bolało go. Dosłownie fizycznie bolało.
– Joe… – Zrobiła następny krok i wszystkie jego zmysł były już w pogotowiu. – Wiem, że cię zraniłam, i z całego serca za to przepraszam…
– Przestań!
Wyprostował się, ale nie cofnął, chociaż czuł panikę w piersi. Maddy zamierzała rozerwać starą ranę i patrzeć, jak on znowu się wykrwawia. Jeśli będzie tu stała jeszcze trochę, to bał się, że jej się uda.
– Darujmy sobie tę wielką scenę przeprosin. To, co wydarzyło się między nami, to historia sprzed wieków. Trochę za bardzo byłem potem zajęty własnym życiem, żeby tamto miało jeszcze jakikolwiek wpływ. Więc jeśli tym się martwisz, to zapewniam, że dam radę pracować z tobą przez całe lato, pod koniec którego uczynisz mi przysługę i wyjedziesz. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, mam robotę.
Maddy patrzyła, jak znowu pochylił się nad kajakiem. Chociaż czuła, że jego gniew wprost wypycha ją za drzwi, nie mogła wyjść. Musiała jakoś znaleźć sposób, aby dotrzeć do niego. Niestety Joego czasem trzeba było rozzłościć, aby zaczął mówić. Wzięła głęboki wdech i objęła się.
– Właściwie to mam coś przeciwko. Bo nie sądzę, żeby ci przeszło. Nie wkurzałbyś się tak.