Казёл, што сядзеў ля Джэнтльмена ў белым, закрыўшы вочы гучна заявіў:
- Такая дарослая асоба, павінна знайсці шлях да касы, нават, калі не ведае абэцэды!
Жук, які сядзеў за Казлом (ўсе пасажыры ў вагоне ўяўлялі сабой, даволі дзівосныя стварэнні і здавалася размаўлялі выключна па чарзе), вымавіў:
- Адаслаць яе назад у багажы!
Таго, хто сядзеў за Жуком, і якога Аліса ўжо не бачыла, высокім дрыжачым голасам прапанаваў:
- Хай едзе іншым цягніком!
- Голас, як у каня,- вырашыла Аліса.
- З гэтага мог бы атрымацца неблагі жарт,- паведаміў дзяўчынцы нейкі маленечкі голас на самае вуха,- “Голас дрыжачы, нібыта канячы.”
Нехта вельмі ціхім голасам прапанаваў:
- На яе трэба наляпіць этыкетку: “Асцярожна! Хрупкая дзяўчынка”
Пасля, перапыняючы адзін аднаго (“Колькі ж тут едзе народу?”- падумала Аліса), раздаліся наступныя прапановы:
“Адаслаць яе па пошце...”; “Не, лепш тэлеграфам...”; “Няхай цягне вагоны ўвесь астатні шлях...” і г.д.
А Джэнтльмен, апрануты ў белую паперу нахіліўся ды прашапатаў ёй на вуха:
- Не звяртай ўвагі на тое, што яны кажуць, мае дзіця. Бяры квіток у абодва напрамку на кожным прыпынку.
- Навошта?- зацікаўлена спытала Аліса.- Мне ўвогуле не патрэбны гэты цягнік...Я толькі што была ў цудоўным ляску... І як шкада, што я не магу туды вярнуцца!
- З гэтага мог бы атрымацца неблагі жарт,- зноў сказаў дзяўчынцы на вуха танюсенькі галасок,- “Калі б змагла – у лес збягла.”
- Не трэба дражніцца,- прамовіла Аліса, азіраючыся ў пошуках Уладальніка танюткага голасу.- Вы перакладаеце на жарты чужыя словы. Чаму б вам не выдумляць іх самастойна?!
Танюткі голас глыбока ўздыхнуў - здавалася яго Уладальнік быў вельмі няшчасны, дзяўчынцы адразу ж захацелася яго падбадзёрыць і супакоіць.
- Як дзіўна ён уздыхае,- падумала яна,-ня так як ішыя людзі.- Яна аніколі ня чула нічога падобнага, голас гучаў па-над самым вухам, быццам хтосьці яе там казытаў, гэта перашкаджала ёй думаць аб няшчасцях маленькай істоты.
- Я ведаю, ты мне сябра,- урэшце працягваў размову Голас,- самы дарагі і самы даўні! І не пашкодзіш мне, ня гледзячы на тое, што я насякомае!
- А якое вы насякомае?- крыху спалохаўшыся спытала Аліса. Яе моцна непакоіла, а ці не можа новы сябра даць джала, але палічыла не надта шляхетным спытаць аб гэтым.
- А раптам ты ўвогуле...- пачаў танюткі голас, але быў перарваны моцным гудком паравозу, ад якога ўсе, у тым ліку і сама Аліса, ажно падскочылі.
- Не трэба хвалявацца,- высунуўшы галаву ў вакно прамовіў Конь,- Гэта толькі ручай, і мы збіраемся праз яго скочыць.
Яго словы, яўна супакоілі пасажыраў, хвалявалася толькі Аліса. Раней яна ніколі не скакала разам з цягніком.
- Галоўнае, мы ўрэшце дабярэмся да Чацьвёртай Клеткі.- супакоіла яна сябе. У наступны момант яна адчула, як цягнік падняўся ў паветра і, напалохаўшыся, схапіла першае, што падвярнулася пад руку - бараду Казла.
Але, як толькі Аліса дакранулася да казлінай барады, тая растала, а дзяўчынка ціхенька сабе сядзела пад дрэвам... а перад ёй на галінцы сядзеў, яе суразмоўца - вялізны Камар.
- Як тваё кураня,- вырашыла Аліса, але ўжо кінула нервавацца, тым больш яны размаўлялі столькі часу.
-... не любіш насякомых?- скончыў сваю фразу Камар, быццам бы нічога не здарылася.
- Толькі, калі яны могуць размаўляць,- знайшлося дзяўчо.- Але там, дзе Я жыву, яны не размаўляюць!
- А якім насякомым у тваёй краіне радуюцца?
- Я ўвогуле ім не радуюся,- патлумачыла Аліса,- я хучшэй іх баюся... асабліва вялікіх. Але ведаю як клічуць сіх-тых.
- Яны, зразумела, прыходзяць, калі іх клічаш.
- Я не ведаю, навошта іх заклікаць,- прызналася дзяўчынка.
- А навошта табе тады іх імёны,- не зразумеў Камар,- калі не збіраешся імі карыстацца?
- Як навошта?- спытала яна,- Людзі далі ім імёны, каб адрозніваць адно ад другога, кшталту таго. Усё ў гэтым свеце павінна неяк звацца.
- Ну, не ведаю,- адказаў Камар.- Там далей, ёсць лес, дзе ніхто не мае імёнаў... Прабач, ты збіралася паведаміць, аб насякомых сваёй краіны...
- Напрыклад, у нас ёсць сляпень,- сказала Аліса і загнула адзін палец.
- Выдатна,- прамовіў Камар,- бачыш, вось той куст. А між ім і намі, калі ўважліва паглядзіш, убачыш, сядзіць Якпень. Сам ён драўляны, а крылы ў яго з маладога лісця, але маленечкія, таму ён вымушаны рухацца скокамі.
- А што ён ясі?- спытала моцна здіўленая дзяўчынка.
- Бярозавы сок і пілаванне. Працягвай...
Аліса, колькі часу здзіўлена глядзела на якпня, каб потым дасканала распавесці аб тым, як той выглядае. Якпень быў бляскучым і ліпкім. Урэшце, яна працягнула: