***
Заплакаць мне
па той вясне?
Як соладка... так горка...
Там з ночы ў ноч скакала ў сне
Агнём па залатой сасне
Чырвоная вавёрка.
Адзін адну
гукну вясну -
Ні голасу... ні рэха...
Прачнуся плакаць, зноў засну,
I мне вавёрка сніць сасну
У залатых арэхах.
***
Бронь Божа мне ўспомніць пра тое,
аб чым ты забылася,
Што з пылу ляпілася, а паўставала сцяной.
Як ты стамілася, любая,
як ты стамілася
Побач са мной!
I тая птушынка, што ў вокны азяблыя
білася,
Таксама стамілася грэць невідушчае шкло.
Колькі было ўсяго, любая!..
Пералюбілася -
Як не было.
I тая травінка, што ў сне да мяне
прытулілася,
Таксама травою стамілася быць у траве,
Ды ўсё так сплялося, звязалася,
перакруцілася -
Бог разарве.
СЛІВА
Сiнечаю свяціла сліва,
Гулі між намі скразнякі,
I ты глядзела з-пад рукі
Няўцямна, мройна, палахліва
У далячынь, дзе небасхіл
3 зямлёй зліваецца шчасліва,
Адкуль да нас дабегла сліва
Задыхана, з апошніх сіл...
- 3 апошніх сіл цябе кахаю
I з ночы ў ноч, і дзень пры дні
3 апошніх сіл да небакраю
Кідаю сінія агні...
На тую сліву цемра легла!
На камень, у пясок -
куды
Пападалі яе плады,
Пакуль да нас яна дабегла?..
***
Тая, што днем i уначы
Побач за лёкая,
Блізкая
спіць на плячы -
Сніцца далёкая.
Соладка сон прытулю,
Колькі ў ім горычы,
Як яму горача -
Каля агню матылю.
***
У нашых снах было каму прысніцца.
Перад тваім партрэтам на стале
Дыміцца цыгарэта ў папяльніцы,
I кава ў філіжанцы астые.
Сто сноў яшчэ да несаснёнай страты,
А ўжо ў адхіст, як травы ад касы,
Зламаны жэст, якім бакал падняты,
I рух, што папраўляе валасы.
Нібы па ветры мроіва сняжынак -
Усё ў адхіст!..
Нічога не ўтрымаць.
Застацца жыць. Глядзець на фотаздымак.
Паліць цыгарку. Каву дапіваць.
***
На сёння завершаны спевы -
На вечар. На золак. Даўно
Дрымотна ўзіраюцца дрэвы -
Сляпыя ў сляпое акно.
Глухія ў глухое - у сцены,
У краты мы ўперліся,
нам
Адсніліся ўсе перамены,
Як птушкі зімовым лясам.
Мы самі сваё прадказалі.
Блукалі - кругамі сляды
На дэкарацыйным вакзале.
Адсюль не ідуць паязды.
Сюды не прыходзяць. Валодаць
Нямашака чым, акрамя
Чужога. Чужое - Валодзя -
Гукаецца ў далях імя:
"Валодзя ты, Валодзенька,
Хадзі ка мне зімой,
Кахай, пакуль малодзенька,
Харошы, мілы мой".
***
Адхiнецца
вада ад зямлі -
Да агню прыхінецца.
Аблачынкаю стане,
Растане...
Вось - каханне.
Гэты шлях мы з табою прайшлі.
***
Вечар у ветраным Віцебску -
Ды не падмануць цябе
Слёзы, што вецер мне выціснуў
У развітальнай журбе.
Я з тваіх рук вырываюся,
Як крыгалом па Дзвіне!
Роспач, якой захлынаюся,
Ды не падмане мяне.
Хай мы ўдваіх не падманемся
Мройным імгненнем адным,
Ценем, з якім абдымаемся
I застаёмся ў якім.
Мы застаёмся ў ім, скрушныя,
3 тым, што прыснілася нам,
3 горадам, з храмам парушаным,
3 небам, што ўпала на храм.
Божа! Малюся ды каюся:
Перад Тваім алтаром
3 рук Тваіх я вырываюся,
Як па Дзвіне крыгалом!
3 ёй застаюся, знікаючы
Зманлівым ценем начным,
Роспачных слёз не хаваючы,
Слёз невядома па чым.