Дзед злавіў за вуха мяне, тыцнуў мордачкай у малако.
- Еш, Бобка, еш! Сма-а-ачна!
Я супраціўляўся - я ж не Боб! І не мог паверыць, што малако можа быць і не ў маміных сусолках. Задыхнуўся, пачаў тапіцца ў талерцы... Успомніў, як адбіваўся ад вады ў рацэ, і плюхнуў лапамі. Пырскі паляцелі ва ўсе бакі, трапілі на маму і на дзеда Антона. Я запырхаў, закашляўся.
- Чаго ты адбіваешся? Дурны, ты спачатку рассмакуй добра...
Дзед пусціў мяне, выцяг з будкі Боба, сунуў і яго пысаю ў міску.
- І ты, Булька, вучыся есці, хоць ты і тоўсты.
А тады зноў мяне... Я аблізнуўся - нічога, можна есці.
- Ну - самі цяпер вучыцеся... - сказаў дзед Антон. - А мне няма калі. Пахварэлі Толя і Коля... Гэта ж трэба - купацца надумалі ў такой халоднай вадзе. Добра, што яшчэ не патапіліся!.. А вечарам карова прыйдзе, цёплага малачка прынясе.
Дзед Антон пайшоў.
- А што тут за навука? - гаварыла мама і не пераставала хлябтаць. - Складвайце языкі лыжачкамі і хуценька зачэрпвайце. Во так - хлёб-хлёб-хлёб...
Паспрабаваў я - атрымалася. Паспрабаваў Боб - не вельмі.
- Што ты смокчаш, цэдзіш праз зубы? - сказала яму мама. - Гэта ваўкі смокчуць. А ты сабака, ты павінен хлябтаць... Вось так... вось... Вось так, так, так... Так, так, так...
Я пачаў хлябтаць хутчэй, але язык скора самлеў, перастаў слухацца.
Пакуль мама добра паказала, як хлябтаць, і малако скончылася. Мы аблізалі пустую міску - лізаць мы ўмелі добра.
Праўда што - смачна! Хутчэй бы настаў той вечар, прыйшла карова. Я яшчэ ні разу не бачыў каровы, не бачыў, як яна прыходзіць і раздае малым - дзецям і сабачанятам - малако.
У будку не залазілі, да мамы не прытуляліся - і так цёпла было. Мы сядзелі і з усёй моцы намагаліся, каб не заснуць, не прапусціць той момант, калі прыйдзе карова. Але засыналі, прачыналіся, зноў засыналі...
Раптам чуем - рыпнулі варотцы. Бачым - з вуліцы на двор заходзіць чалавек, у руцэ ў яго нейкая скрынка з крыжам на бакавіне.
- Карова ідзе! - Сарваўся з месца і пакаціўся клубочкам Боб.
- Малако нясе! - Прыпусціўся следам і я.
- Стойце! Якая ж гэта карова! Гэта чалавек, доктар! - брахала мама ўслед. - Карова вялізная, у дзверы дома мо не ўлезе! І на чатырох нагах!
Мы не дабеглі да ганка. Чалавек-доктар дайшоў хутчэй, расчыніў дзверы і знік у доме.
А мы паселі на хвосцікі, аблізнуліся.
- Вяртайцеся, дурні, не смяшыце людзей... Кажу - гэта доктар. Ён будзе лячыць Толю і Колю! - гаварыла нам ад будкі мама. - Гэта добры чалавек, я ведаю. Ён і летась прыходзіў лячыць Толю і Колю і да дзеда з бабаю ходзіць...
Я неахвотна патрухаў да мамы. Боб застаўся каля ганка, не верыў, мабыць, маме. Сядзеў і глядзеў на дзверы.
І доўга мы так сядзелі - Боб каля ганка, а я каля мамы. Урэшце дзверы дома расчыніліся. Выйшлі на ганак доктар і дзед Антон.
- Не хвалюйцеся і цётку Ганну супакойце. Колю можна выпускаць гуляць. А з Толем горш. Я яшчэ заўтра зайду, паслухаю... Баюся, каб запалення не было. Заставайцеся здаровы!
- То дзякуй вам вялікі. Хадзеце і вы здаровыя! - сказаў дзед Антон.
І яны падалі адзін аднаму рукі. Такая звычка ў людзей - рукі падаваць. І наша мама ўмее, я бачыў, як яна падавала лапу Толю. «І я навучуся!» - думаў я.
Толькі доктар сышоў з ганка, як Боб кінуўся яму пад ногі. Стаў лашчыцца, угінацца - добры ж чалавек доктар, ён ужо вылечыў Колю! Боб забег доктару наперад, брыкнуў на бок, а потым дагары.
- Гэ-э, дык гэ-эта ты та-а-ак?! - сказаў працяжна доктар. - Ах ты, падхалімская твая душа...
Ён падняў з зямлі тоненькі дубчык і некалькі разоў сцебануў Боба.
- Ай-яй! Ай-яй-яй! - усхапіўся той на ногі, завішчаў, залямантаваў на ўсё горла. Здурнеў ад болю і страху, не ведаў, куды ўцякаць. Наткнуўся на плот, павярнуў потым да будкі, да нас.
- Я табе! Я табе! - затупаў для страху доктар, паляпаў рукою па назе.
Мама Пальма не вытрымала, браханула на яго.
Загаўкаў і я - першы раз у жыцці. Тоненька, нібы кураня запішчала.
Боб з енкам шмыгнуў у будку, у самы цёмны куток.
Шчаняча-парасяча-кашэчыя канцэрты
- За што-о-о... ён мяне-е? Я ж не ўкусіў яго-о-о... - тоненька скавытаў у куточку Боб. - Я лізнуць хацеў! Я прылез да яго.
- Дзе баліць? Тут? - Я палізаў яму бачок. - Тут? - палізаў спінку.
- Ай-і-і-і-і... Ай-і-і-і-і... - плакаў Боб, на мае пытанні не адказваў.
Загрукала ланцугом па дошках, залезла ў будку мама.
- Праўда, мама, за што? Такі добры чалавек - і б'ецца. - Я лізаў Бобу бачок, і мне таксама хацелася плакаць. На бачку Боба ўспух рубец-гузак.
- Ну, хопіць канцэртаў! Сам вінаваты... - сказала мама. - «Падхалімская душа...» Я даўно прыкмеціла гэта ў тваім характары. А тут і чалавек пацвярджае, значыць, праўда. Хіба ж можна да ўсіх аднолькава лашчыцца? А ты на жываце поўзаеш, прыніжаешся, дагары пераварочваешся... Цьфу, брыдота! І што з цябе за сабака вырасце, калі няма ніякай сабачай годнасці! Вы ж бы з Султана бралі прыклад!