- Карова не ўсіхная, а наша! Го-го-го! - радасна залямантаваў мне ў вуха Боб.
- Аглушыў, дурань, - пачухаў я вуха лапаю. - У кожным двары свая карова мыкае - хіба не чуеш?
Баба Ганна плюхнула нам у міску малака і пайшла. А мы пачалі хлябтаць - усе ўтраіх з аднае. Цеснавата было, але мы ўсё роўна так стараліся з Бобам, так стараліся... І пырхалі, і задыхаліся, а тут яшчэ беражок міскі высокі, націскае на горла... Языкі памлелі, хлебчучы. Але ўрэшце малако скончылася. Мы з Бобам аблізалі адзін аднаму пыскі, уздыхнулі: «Ах, якая добрая карова!» Стогнучы, папаўзлі да будкі. Нашы жывоцікі шморгаліся па зямлі, ногі не трымалі ад стомы.
Мы адкрываем страшную таямніцу
Спаў я без усякіх сноў.
Калі ўрэшце лыпнуў вачыма, было зусім светла і сонечна. Дзесьці сакаталі куры, ціўкалі кураняты, пішчалі на дрэвах яшчэ нейкія птушачкі. Не чуваць было толькі свінні з парасятамі, каровы, людскіх галасоў. Не чуваць крыкуна пеўня...
Цудоўны сёння дзень, сонечны... Хіба можа быць у такі дзень кепскі настрой? А ў мяне ён быў. Мы з Бобам вылезлі з будкі, агледзеліся. Мамы нідзе не відаць, пры самай сцяне ляжыць аброжак і ланцуг. Хто яе зноў спусціў з ланцуга? Мо Толя і Коля? Мо паправіліся ўжо абодва? Няма майго Толі, зусім я засумаваў без яго... Я лёг на жывот, паклаў галаву на лапы і трошкі паскавытаў.
У кутку двара, каля варот на вуліцу, стаіць машына. Машына - гэта такая вялікая будка або хата на колах. Машыны ўмеюць каціцца на колах па зямлі, мы бачылі ўжо такія і яшчэ большыя на вуліцы. Яны злосна вурчаць, падымаюць пыл і смуродзяць дымам так, што забівае дых, прытупляецца нюх. Адкуль жа гэтая ўзялася ў нас на двары, калі?
З дома раптам выбег Коля.
- А наш татка прыехаў! А наш татка прыехаў! - заспяваў ён і паскакаў на адной ножцы да нас.
Мы і ахнуць не паспелі, як ён узяў Боба пад адну руку, мяне - пад другую і пабег у дом.
Я яшчэ ні разу не быў у чалавечым доме. Які ж вялізны іх дом! Мы спачатку зайшлі ў цёмны пакой, потым у светлы, дзе нікога не было, але пахла густа і смачна. Пачуў толькі, што дзесьці ў кутку пад сталом сядзіць наша мама і смачна хрумстае нешта цвёрдае. Мы перайшлі яшчэ ў адзін светлы пакой, многа большы за пярэдні. Тут стаялі дзед Антон і баба Ганна, Колеў і Толеў тата. Тут таксама смачна пахла. А ў ложку сядзеў, прыкрыты коўдраю, Толя. У руках ён трымаў пярэстага ката.
- Булька! Бульбобка ты мой! - Толя пусціў ката і працягнуў да мяне рукі.
- Пад'еш, з Булькам потым будзеш гуляць, - сказаў Толеў тата строгім голасам.
- Не хачу есці пеўня, хачу Бульку! - закруціў галавою Толя.
У мяне задрыжаў хвосцік: што ён - ашалеў? За што ён мяне хоча з'есці? Што я яму такога зрабіў?
- Ну, яшчэ трошкі, каток... Пасёрбай булёнчыку... А мо і другое крыльца абгрызеш? - падышла бліжэй да ложка баба. - Міхась, не сядзі, кармі яго, калі ўзяўся!
Я толькі цяпер убачыў, што Толеў тата трымае міску з ядой, і гэта з міскі так духмяна і смачна пахне.
- Ён ужо не маленькі, каб яго з лыжачкі карміць. Бяры лыжку сам. Ну! Раскапрызіўся тут... - Толеў тата падаў Толю міску і лыжку.
- Ай! - круціў той галавою. - Дайце Бульку!
Коля ўрэшце падабраўся бліжэй да ложка і сунуў мяне ў рукі Толю.
- Ну, што гэта такое?! - закрычаў тата. - Не кончыў есці, а ўжо за сабаку ўзяўся. Якія ў цябе будуць рукі! А потым за хлеб будзеш брацца.
- А я - без хлеба, - сказаў Толя.
- Хай сядзіць з Булькам, хай... Давай я яго дакармлю! - Забрала баба ў Толевага таты міску і лыжку, прысела на ложак.
А дзядзька Міхась захадзіў узрушана па пакоі.
- Ну і раздурэлі вы тут у дзеда і бабы! Такога бальшуна з лыжачкі кормяць!
- Булька... Булька мой... - Толя свяціўся ад радасці і туліў мяне да грудзей. І сёрбаў лыжку за лыжкай... Пасля пятай лыжкі ён дастаў з рота кавалачак і сунуў мне ў нос.
Я панюхаў і з'еў. Смачна!
- А хлеб будзеш? На... - Ён адкусіў кавалачак і зноў сунуў мне пад нос.
У хлеба свой смак і пах, я з'еў і хлеб. Але яшчэ смачнейшы пах ішоў з міскі. Што там такое?
- А зараз мяска дам... Бабуля, дай мне крыльца пеўня! - запатрабаваў Толя.
- На, каток мой, на... - дала баба яму крыло. І чаму яна называе Толю катом? Ён жа не вые так, як тыя каты ў гародзе.
Толя крыху пагрыз крыло, а потым адарваў мне костачку, другую кінуў Бобу. Боб сядзеў унізе, на падлозе, з Колем.
Я схапіў костачку, і ў мяне адразу набегла поўны рот сліны. Дык вось яно, тое, чым так смачна пахла ў чалавечым доме! Мясам пеўня...