Колькі я сёння дзіваў і таямніц адкрыў: смачнае не толькі малако, але і бульба, і хлеб. А самая страшная таямніца - людзі ядуць пеўняў і выплёўваюць костачкі!..
І я грызу костачку пеўня, нашага крыкуна пеўня. Значыць, яго ўжо няма жывога?!
Мне зрабілася млосна. Гляджу з ложка ўніз: можа, і Бобу нядобра ад мяса і костачкі? Ого, вурчыць нават, мармыча пагрозліва, калі Коля спрабуе костачку адабраць.
Эх, была не была...
Я зноў прылёг каля костачкі. Трэба ці не трэба гараваць і пакутаваць, што ем пеўня? Людзі ж ядуць, мама Пальма ў кутку пад сталом таксама хрумстае.
Цікава, толькі певень смачны ці курыца і кураняты таксама?
Трэба будзе злавіць, пакаштаваць...
Людзі плачуць не так, як сабакі
- Не ведаю, што з вамі рабіць... - Дзядзька Міхась хадзіў па пакоі і спыніўся каля Колі. - Трэба забіраць вас у горад.
- Ну але! Хворых у дарогу браць! - сказала абурана баба.
- Каця перажывае вельмі - як яны тут... Наказвала, каб прывёз, гарадскім лекарам паказаў.
- У нас таксама доктар добры. Ён і сёння прыйдзе, паслухае. І парашкі ж дзеці п'юць...
Баба ўстала, забрала ў мяне костачку.
- Хопіць забаўляцца, пасцель запэцкаў. Не па зубах яшчэ вам гэта.
Дзед Антон дасюль моўчкі стаяў каля дзвярэй, назіраў за ўсім. А цяпер сказаў:
- Праўда, ну як іх везці такіх? Нахапаюцца больш ветру... Колю-то можна было б, а гэтага боязна. Хай пабудуць у нас пару дзён яшчэ, тады ўжо будзем рашаць.
- Можна і пачакаць, я на два дні адпрасіўся з работы, - сказаў дзядзька Міхась. - Але ж у машыне ехаць, у закрытай, гэта не на кані.
- Баіцца наш доктар, каб не было запалення лёгкіх, - сказала баба Ганна і панесла ў пярэдні пакой міску, зноў вярнулася.
- Тата, мы Бульку возьмем з сабою, - сказаў Толя.
Ён гушкаў мяне на руках, хукаў цёплым паветрам мне ў вочы, і я жмурыўся.
- У-у, Бульку возьмеце, а Боба не-е?! - адразу горка заплакаў унізе Коля. - Мы ж не вінаваты, што нас двое...
- А я не сказаў, што возьмем Бульку. Ні Булькі не возьмем, ні Боба. Дзе з імі там дзецца? Гэта ж вам горад, а не вёска.
Толя і Коля пачалі крычаць і плакаць у два галасы:
- Не пакінем сабачанят!
- Булька мой? Мой! Мой!
- Бобка такі харошанькі!
- Не паедзем без іх!
Толя прыціснуў мяне да грудзей так, што я пачаў задыхацца, потым паднёс мяне да твару. Я са здзіўленнем углядаўся ў Толю: увесь твар яго зрабіўся мокры, як пасля купання ў рэчцы. А кроплі вады ўсё выкочваліся з вачэй і трыма ручаямі цяклі па шчоках уніз. І Толя, і Коля не пераставалі галасіць, як іх ні ўгаворвалі.
- Ну і музыка! Канцэрт! - узмахваў рукамі дзядзька Міхась.
- Ну ціха ж! Ціха ўжо! Ну, што вы, дурненькія... - уцішвалі іх і баба, і дзед.
Мне зрабілася так шкада Толю, так шкада! Я крутнуўся ў яго руках, дацягнуўся да шчакі, лізнуў. Вада, што цякла з Толевых вачэй, была нясмачная, салёная!
От жа дзіва... Ай-яй-яй! А сабакі ж, калі плачуць, то ляжаць ціхенька, паклаўшы морду на выцягнутыя лапы. Ну, скуголяць часам, калі зусім ужо не вытрываць. Бывае, што нават выюць... А каб салёная вада цякла з вачэй? Не, такога, мабыць, не бывае. Мама пра гэта не казала.
- Возьмеце з сабою! Забераце! Не плачце толькі! - казала Толю і Колю баба Ганна.
Дзядзька Міхась затуліў далонямі вушы:
- Дайце слова сказаць!
Паступова Толя і Коля прыцішылі галасы.
- Падумайце, дзе іх будзем трымаць? У кватэры? Выкінем вашы ложкі, а на тое месца сабачанят паселім?
- У-у-у! - зноў дружна завялі Толя і Коля.
Я хацеў сказаць, што мы ж маленькія, нам не трэба столькі месца. Але не паспеў.
- Ціха, кажу! Гэта - па-першае. А па-другое: і раненька, і ўдзень, і ўвечары іх трэба вадзіць на прагулку. А то і часцей. Улічыце, ні мне, ні маме няма калі гэтым займацца.
- Мы самі будзем вадзіць! Мы!
- Сціхніце! Вы спіце ў гэты час, хоць з гарматы страляй. Па-трэцяе: яны не ўмеюць яшчэ нічога, не прывучаны захоўваць у кватэры чысціню. Хто за імі будзе прыбіраць, калі што якое? Вы?
- Мы... Мы-ы... - не так дружна ўжо вялі Толя і Коля.
- Гэта вы зараз так гаворыце, а потым не тое заспяваеце. Чацвёртае: ну, вырастуць яны, скажам, куды іх падзець? Два вялізныя сабакі ў кватэры... Мама выганіць з хаты вас разам з сабакамі.
- А мы ў кіно бачылі: у некага нават леў на кватэры жыве! - сказаў Толя.
- Можна дзве будкі на балконе зрабіць. Такія, як у дзеда на двары, - сказаў Коля.
Дзед і баба пакуль што маўчалі, гаварылі Толя, Коля і дзядзька Міхась.
- Жывёлы - не цацкі, каб з імі гуляць, забаўляцца, а потым выкідваць. І так развялося ў горадзе многа бяздомных катоў і сабак. Бяруць вось такія, як вы, забаўляюцца, а потым выганяюць. Ды ніхто не дазволіць на балконе будкі рабіць, псярню заводзіць... Суседзі скаргі будуць пісаць, што брэшуць... Міліцыя аштрафуе!