- А леў? Леў жыве ў кватэры, і ніхто не штрафуе! - не здаваўся Толя.
- Леў не брэша. Ды гэта эксперымент! Выключэнне з правіл!
Мы не разумелі ўжо, пра што ідзе гаворка.
- Ну і пятае: пра Пальму вы падумалі? Як ёй будзе - добра ці не? Ад яе ж забяруць родных дзяцей! І ці добра будзе Бульку і Бобу без мамы? Яны ж яшчэ сысункі!
Толя і Коля маўчалі, думалі.
- А каб вас хто пахапаў, павёз за трыдзевяць зямель? Вам добра было б без мамы і таты? А нам без вас?
Толя і Коля зашморгалі насамі, зноў пачалі плакаць.
- Вой, - не вытрывала баба Ганна. - То хіба ты хочаш дзяцей назусім ужо забраць? Яшчэ ж да школы цэлы месяц!
- Хай возьмуць сабачанят на колькі дзён. А паправяцца дзеці, зноў прывязеш сюды ўсіх разам, - сказаў дзед.
- І то праўда. Свая ж машына ў руках. Гэта ж не пехатою, не на аўтобусе нават, - дадала баба.
Толя і Коля не плакалі ўжо. Яны згадзіліся на гэта. Мабыць, згадзіўся і дзядзька Міхась, бо таксама маўчаў.
Я быў падумаў, што самы разумны ў хаце дзядзька Міхась. А зараз пачаў сумнявацца - мо дзед Антон?
Значыць, нас не забяруць назусім ад мамы. Гэта добра. Бо як бы мы жылі без яе?
- Толя і Коля добрыя, але ж яны - не мама Пальма, - шапнуў мне на вушка Боб, калі Коля зноў выносіў нас на двор.
А з другога боку, калі падумаць, то з мамаю таксама вечна не пражывеш. Сабакі павінны служыць людзям - мама сама нам пра гэта гаварыла. Дык лепш ужо служыць Толю і Колю, чым каму.
Ох-ха, што з намі будзе далей? Як усё не проста на свеце!
Няўдалае паляванне. Смелая курыца
Два дні, што прабыў дзядзька Міхась у дзеда і бабы, прайшлі для нас у трывозе. Што будзе? Як усё павернецца?
Мы бачылі, як доктар прыходзіў у той дзень, калі бралі нас у дом, і нават назаўтра. Што ён сказаў Толю? Горш за ўсё, што і Коля не выходзіў. А мо ён выходзіў тады, калі мы спалі?
За гэты час маму Пальму двойчы спускалі з ланцуга і зноў узнагароджвалі ланцугом. Дзед Антон, мабыць, баяўся, што і мы без яе не будзем пільнавацца будкі, а пабяжым куды вочы глядзяць.
Пад канец другога дня не вытрымалі. Пачакалі, пакуль задрэмле ў будцы мама, і пайшлі на разведку. Нас даўно вабілі вароты: не тыя, што каля вуліцы, а тыя, што ў канцы двара, дзе хлеў. За гэтымі, другімі, варотамі быў лужок. Паўз яго злева цягнуўся гарод з дрэвамі-яблынямі, той самы, што і каля плота, а справа - проста гарод.
Мы хуценька адшукалі ў плоце каля варот добрую дзірку. Зямля ўнізе гэтай дзіркі-лаза спярэшчана слядамі-крыжыкамі курэй. Многа было і маленькіх слядкоў, мабыць, кураняты тут бегалі. Я падумаў, што і куры, і кураняты толькі ходзяць, не ўмеюць лятаць. Адзін певень умеў, дый таго ўжо няма.
Як добра на лужку! Тут такая ж мяккая, як каля рэчкі, трава. Тут і кветак многа пахне. З гарода на траву выпаўзлі доўгія калючыя сцяблы нейкіх раслін. З іх тырчаць угору на такіх жа калючых сцяблінках-дудачках закругленыя лісты. Некаторыя такія, што пад імі можна схавацца ад дажджу. Мама потым гаварыла, што гэта - гарбузнік. Сям-там на сцяблах раслі вялізныя, пыску можна ў іх усунуць, кветкі. У некаторых кветках поўзалі, зумкалі вялікія мухі. Мама потым нам сказала, што гэта - пчолы і яны вельмі моцна кусаюцца. А мы яшчэ не ведалі гэтага, мы глядзелі, як яны поўзаюць у кветках, вымазваюцца ў пылок. Мы панюхалі адну такую вялікую кветку, другую - і нашы пыскі таксама выпацкаліся ў пылок. Адну кветку Боб заціснуў лапаю, запыніў там пчалу, як у мяшэчку. Прыклаў вуха, слухае «музыку», усміхаецца задаволена. А пчала паенчыла, пазумкала, потым выкарабкалася адтуль - узвілася ўгору. Потым вярнулася, пакружылася каля нашых насоў, павісела нерухома. З-з-з-зіў! - паляцела невядома куды. Пашкадавала нас, малых, не ўкалола. А мо падумала, што мы таксама кветкі? На нас было пылку, пылку...
Дзесьці ў гародзе голасна ціўкала, плакала кураня. Мо згубіла маму, заблудзілася? А курыца хадзіла на лужку, а не ў гародзе, каля яе папісквалі, іх не было відаць у траве, кураняты. «Кох-кох!» - клікала курыца-мама кураня з гароднага гушчару.
- Давай зловім кураня і з'ямо! - прапанаваў Боб. Вочы яго блішчалі драпежным агнём.
- Ты што - здурнеў? - сказаў я. Але тут жа ўспомніў смак пеўневай костачкі, і ў мяне ажно заныла ў жываце. - Як гэта жывое есці? Яму ж балець будзе! Лепш давай пашукаем яго, да мамы выведзем.
- Ух, а мяне так і цягне паганяцца за кім-небудзь, злапаць!
- У цябе лоб не баліць ужо? Забыў, як курыца дзюбнула?