- Не баліць! - крыкнуў Боб і палез у гушчар гарода. - Ты вартуй з гэтага боку, выскачыць - хапай! А я пайду гнаць! - крычаў ён мне, забіраючыся ў гародныя нетры.
Я сеў і пачаў паглядваць то на гарод, то на курыцу з куранятамі. Курыца набліжалася да мяне, кохканне яе чулася ўсё мацней. Яна часта задзірала ўгору галаву, схіляла яе то на адзін, то на другі бок - не магла пазнаць, з якога боку далятае піск кураняці. А мо яна паглядвала ў неба? Бо там лятала кругамі вялікая птушка і, мабыць, узіралася ў зямлю.
Раптам курыца прарэзліва крыкнула: «Кэ-эх!!!» Кураняты сыпанулі хто куды. І тут нада мною пацямнела - шум, свіст. Зверху падала, наставіўшы кіпцюры, сівая вялікая птушка. Курыца залапатала крыламі і ўзляцела насустрач драпежніку. І сашчапіліся там, уверсе: курыца біла яго дзюбаю і крыламі, драпежнік адбіваўся, драў курыцу кіпцюрамі. Ляцела ў бакі пер'е... Калматы камяк з дзвюх птушак зніжаўся да зямлі, і раптам той, хто нападаў зверху, адарваўся ад курыцы, імкліва ўзляцеў угору і знік за дрэвамі. Курыца ўпала на зямлю. Растрапаная, сярдзітая, надзьмутая, яна хадзіла па траве сюд-туд, кружылася на месцы, склікала куранят: «Кох-кох!» А тыя адгукваліся нясмела, вылазілі з травы, з гарода - хто куды паспеў схавацца.
А я сядзеў, нібы прыліп да травы. У маіх вачах усё яшчэ мітусіліся дзве птушкі, ішоў бой курыцы з драпежнікам.
Вось табе і свойская птушка! Курыца, аказваецца, і лятаць умее...
Як яна бараніла сваіх дзяцей!
- Боб, вярніся! - пагукаў я. Я баяўся, што калі курыца нападзе на яго, адбараняючы кураня, то ад Боба застануцца адны мэтлахі.
Боб не адгукваўся. Не чуваць было і кураняці, што згубілася ў гародзе. Мабыць, яно ўжо далучылася да сваіх брацікаў і сястрычак. Курыца, кохкаючы, павяла куранят на двор.
І раптам пачуўся разгублены голас Боба: «Ау-у-у! Ау-у-у-у!»
Сам заблудзіўся, не ведаў, у які бок выходзіць!
- Гаў! Гаў! - адгукнуўся я і палез у гушчар гарода на выручку.
«Малайцы!» - сказала мама
- Ау-у-у! Дзе ты? - крычаў Боб.
Я прадзіраўся скрозь дрымучы зараснік на яго голас. Лісце і сцяблы раслін былі то калючыя, то крохкія і халодныя. Як сыра было ў гародзе, як цёмна!
- А ты дзе? - пытаў я.
І Боб адгукваўся:
- Тут я. А ты дзе?
Голас яго чуўся то справа, то злева.
На адну і тую ж сцежку між двума радамі раслін мы трапілі адначасова. Я прысеў ад страху - што гэта за звер? Прысеў і Боб, убачыўшы мяне. Адно вуха ў Боба закасалася, да носа прыліп нейкі ліст, сам увесь брудны.
- Гэта ты? - голас Боба задрыжаў.
- А ты - гэта ты? - спытаў і я.
- У якім баку двор? - спытаў Боб.
- Сюды трэба ісці, - паказаў я налева.
- Не, сюды! - паказаў Боб направа.
- Калі я лез у гарод, то сонца свяціла справа, - сказаў я. - Значыць, калі мы павернем назад, то яно павінна быць злева.
- А што яно - жывое? Чаго сонцу скакаць то направа, то налева? - нібы здурнеў Боб, сам не разумеў, што гаворыць. - Як хочаш, але я павярну сюды...
- А я сюды, - сказаў я. - Паглядзім, хто хутчэй выберацца на двор.
- Ай, я пайду з табою, - раптам згадзіўся Боб і спалохана азірнуўся.
Прабіраліся мы доўга. Рады раслін скончыліся, пачаліся зараснікі нейкіх сабраных у камячкі кветак з моцным пахам. Кожны лісток на доўгіх сцяблінках-чаранках складаўся нібы з трох лісткоў. Ідзём, блытаемся, плішчымся, спатыкаемся, а гушчэчы канца-краю няма. Боб паціху падвываў, скуголіў: «Мы ўжо ніколі не выберамся!» Можа, мы і праўда кружым на адным месцы?
Раптам уперадзе засвяцілася палянка. Хоць ногі нашы падкошваліся, трымцелі, мы прыбавілі кроку: мо там удасца разгледзецца, пазнаць, у якім баку двор?
- Ціха! Там нехта ёсць! - прысеў Боб.
Пярэсты кот, мо ў два разы большы за нас, дурэў на палянцы пад яблыняй. Штосьці ледзь чутна пішчала каля яго. Кот то падкідаў угору шэрую рабаватую падушачку з лапкамі, то спрабаваў яе на ляту злавіць. Потым падкідваў і пярэднімі лапамі скакаў на тое месца, дзе падала падушачка. Садзіўся на хвост і пярэдняю лапаю ленавата чапаў, падчэпліваў кіпцюрыкам, каб зноў падкінуць... Хаваўся за яблыню і - раптам налятаў на сваю здабычу з засады, падняўшы хвост і сагнуўшы яго кончык уніз...
- Наш кот забаўляецца з жабаю! - здагадаўся я.
Кот пачуў шум, зірнуў насцярожана ў наш бок. А потым сеў каля жабы, абыякава адвярнуўся: хай паўзе, хай уцякае...
- Пусціў ужо! Пайшлі... - прашаптаў Боб.
Але толькі жаба зварухнулася, як кот узляцеў угору і ўпаў на яе мо ўсімі чатырма лапамі. «І-і-і-і-і!» - слаба піскнула жаба.
- Ты справа, я злева - уперад! - скамандаваў я і рынуўся на ката.