- Ш-ш-ш-ш!!! - падхапіўся кот. Зубы ашчэрыў, спіну выгнуў, шэрсць на спіне і на хвасце стала дыбам. Стукнуў мне лапаю па носе, ірвануў кіпцюром. Ад болю ў маіх вачах бліснулі кругі. Я залямантаваў...
Кот крутнуўся ў другі бок, драпнуў Боба за вуха.
- А-я-яй! - завішчаў прарэзліва і ён.
- Разам! Уперад! - Я зноў кінуўся на ката. Пярэсты ўзляцеў на яблыню.
- У-у-у-у-у-у! - пагрозліва завыў ён. Кончык хваста ад злосці варушыўся.
Ага, спужаўся, нягоднік... Хай сядзіць цяпер, хай вые. Разбойнік, увесь нос мне распаласаваў, кроў капае.
- Дзе жаба? Паслухай, яна дыхае? - спытаў я, асцярожна мацаючы нос лапкаю.
Боб прыпаў на пярэднія лапы, прыклаў вуха да жабінай спіны. Вільнуў хвосцікам...
- Ну - што? - не цярпелася мне.
- Не дыхае... А пахне як - ф-фу-у... - разагнуўся Боб.
- Доктар у чалавекаў, я чуў, пульс мацае. А дзе ў жабы пульс? - Я патыцкаў носам жабе ў спіну. І чмыхнуў, закруціў галавою. У нос пеканула, нібы крапівою. Пах ад жабы быў едкі - аж у носе закруціла, захацелася чхаць.
- Гэта яна адбараняецца такім пахам. Сілы не хапае, каб адбіцца, дык яна пах пускае, - сказаў я.
У гэты час жаба прыўзняла галаву. Пад ротам у яе заварушыўся белы мяшэчак.
- Жывая!.. - выдыхнулі мы разам. - Бяжы, ну! - падштурхнуў я жабу лапаю. Але яна падумала, што з ёю зноў будуць забаўляцца, і падабрала лапкі, замерла нерухома.
Боб забрахаў на ката, забрахаў і я.
- У-у... - хацеў павыць кот і раздумаў, толькі кончыкам хваста памахаў. У катоў памахванне зусім іншае азначае, чым у сабак.
І нас, і голас ката пачула з двара мама Пальма, таксама забрахала. На брэх выбег з хаты Коля.
- Вунь яны дзе! У гародзе! - крыкнуў ён і хуценька палез на плот. Скок з плота. - А запэцкаліся! - сказаў ён, хапаючы Боба пад жывот і перадаючы яго цераз плот Толю. - А брудныя! - ён злавіў і мяне, таксама перадаў цераз плот.
- Пакарміцеся на дарогу, - сказаў Толя і панёс нас да мамы Пальмы, паклаў у будку.
Мама, убачыўшы, якія мы, толькі цяжка ўздыхнула.
- А мы жабу адбаранілі ад ката! На яблыню яго загналі! - наперабой хваліліся мы.
- Малайцы! - сказала мама, яшчэ раз уздыхнула і палізала мне скрываўлены нос, пысу, вушы. - Чэрці вы балотныя, а не сабачаняты!
Дзядзька Міхась спазняецца
Мама мыла нас, лізала - то мяне, то Боба. А мы саплі і заўзята смакталі яе сусолкі. Каля будкі сядзелі на кукішках Толя і Коля, глядзелі, як мы кормімся. У Толі на шыі было накручана больш, чым у Колі.
- Мама, а мы хацелі кураня злавіць, - пахваліўся Боб. - Яно, мабыць, смачнае!
- Ты што?! Вы што?! Падурнелі? Гэта ж наша кураня. І наогул свойскіх птушак ніякі сабака не ловіць. Хочаце, каб вас кураловамі звалі, з дому прагналі? Якая ганьба, які сорам!
- Не-е, мы хацелі яго знайсці і вывесці з гарода, яно заблудзілася... - сказаў я.
Але мама быццам не чула:
- Вы... Эх вы! Ёсць, праўда, сабакі-паляўнічыя, яны памагаюць паляваць чалавеку на дзікую птушку, на звера. Я вам знарок пра гэта пакуль не расказвала, каб не надумаліся паспрабаваць... А вы... Ох, гора з вамі!
Мы слухалі яе, але нічога не адказвалі: у роце былі сусолкі.
- Дзе вы там? Хутчэй, а то і так познімся, да цёмнага не заедзем, - пачулі мы голас дзядзькі Міхася.
На двары завуркатала машына.
- Тата, яны яшчэ ссуць! - крычалі ў адказ Толя і Коля.
- Ну хай пассуць, хай добра пакормяцца ў апошні раз, - чуўся лагодны голас бабы Ганны. - Міхась, я во тут пастаўлю сумку, на пярэдняе сядзенне. Мо ў дарозе захочуць гэтыя жэўжыкі есці, то знойдзеце яечкі вараныя, малако, сыр.
- Піп! Пі-і-іп! - пасігналіла машына.
- Бяры, яны ўжо не ссуць. За Пальму хаваюцца, - сказаў Толя.
Дзве рукі Колі пралезлі ў будку, адарвалі мяне ад мамы. Я праляцеў у паветры і трапіў у рукі Толі. За мною гэтак жа праляцеў і астаўся на руках у Колі Боб. Следам адразу вылезла, пагрымліваючы ланцугом, Пальма. Яна жмурыла вочы, жаласліва павісквала, спрабавала лізаць рукі Толю і Колю.
- Хадзем... Здагадваецца, мабыць, - сказаў Коля.
Цікава, ці чула тады размову ў хаце мама? Ці ведае яна, што нас забіраюць, што мы паедзем далёка-далёка, у незнаёмы і таямнічы горад?
- Пі-і-іп! - зноў нецярпліва пасігналіла машына.
Толя і Коля пайшлі да машыны. Там стаяла, сашчапіўшы рукі пад грудзьмі, і ўздыхала баба Ганна. Дзед Антон адчыняў вароты на вуліцу.
Дзядзькі Міхася не было відаць, мабыць, сядзеў ужо ў машыне.
Мама Пальма пачала станавіцца на заднія ногі, напінаць ланцуг, вішчаць і хрыпець. Павісквалі і мы, нам таксама было нявесела. Мама схапіла зубамі ланцуг, каб перагрызці. Не, ніякая гэта не ўзнагарода, аброжак з ланцугом. Я разумеў ужо добра. Але што яна зробіць з ланцугом?