Пакуль ішлі, Толя і Коля двойчы пускалі нас гуляць. Другі раз мы гулялі каля высознага, з жалезных палак плота. За ім расло многа-многа дрэў - парк называецца. На плоце вісеў шчыт, а на ім вялікая папера-аб'ява. Уверсе паперы намаляваны такі сабака, як Султан. Дзядзька Міхась голасна прачытаў, што пісалася на той паперы. Толя і Коля таксама прачыталі: «Выстаўка сабак».
- Сабачая выстаўка! Ой, мы хочам на сабачую выстаўку! Пабеглі на выстаўку, тата! - закрычалі яны, перабіваючы адзін аднаго.
- Па-першае, туды трэба ехаць - далёка. Яна не ў гэтым парку. Па-другое, выстаўка заўтра, у суботу.
- Мы Бульку з Бобам пакажам!
- Малых сабачанят не паказваюць. Там усякіх чэмпіёнаў, дыпламантаў і медалістаў будзе многа. Пародзістых... А вашы - невядома хто...
Зноў тое самае - «невядома хто...». Настрой у Толі і Колі адразу пагоршыўся. І ў нас пагоршыўся. Мы нават хацелі зашыцца куды ў густыя зараснікі, каб ніхто не бачыў, якія мы непрыгожыя, непародзістыя.
Рэшткі гэтага дня і ноч прайшлі так сабе, няма пра што і расказваць. Усе чакалі заўтрашняга дня, чакалі выстаўкі. Нават цётка Каця больш на нас не крычала - у нас была ўжо скрынка з пяском, і мы зразу навучыліся ёю карыстацца. А вось на дзядзьку Міхася сварылася. Што ён здзяцінеў з гэтымі сабачанятамі і з выстаўкамі. Мы не ведалі, ці кепска гэта - здзяцінець. Ведалі толькі адно - дзядзька Міхась добры, ён разумее малых.
... І вось прыйшло тое заўтра, і мы паехалі на выстаўку.
Мабыць, гэтая выстаўка яшчэ не пачыналася. А мо ўжо скончылася? Было многа і людзей, і сабак. Сабакі былі на павадках, былі і ў намордніках. А былі і без павадкоў, і без наморднікаў - усякая калматая драбяза. Большыя сабакі сядзелі ці хадзілі спакойна, а малыя ганяліся адзін за адным, дурэлі. Ніякай сур'ёзнасці, нібы дзеці малыя. Адзін сабака-велікан, яго ўсе называлі догам, хоць і на павадку быў, і ў намордніку, хадзіў ганарліва, нікога не заўважаў вакол сябе. Некаторых сабак ён пагардліва адштурхоўваў з дарогі, і тыя палахліва падціналі хвост, угіналіся, павісквалі.
Недзе пракрычала радыё: «Грамадзяне! Хутка пачне працаваць журы, падрыхтуйце сабак. Хто яшчэ не зарэгістраваў свайго сабаку, падыдзіце да судзейскага століка». Мы зразумелі, што выстаўка толькі пачынаецца.
Людзі з сабакамі крыху памітусіліся і пачалі выстройвацца радамі. Здымалі наморднікі, расчэсвалі сваім калматым грыўкі, хвасты і бакі, папраўлялі аброжкі і нагруднікі з медалямі. Мы не дачакаліся, пакуль усе добра пастрояцца і падрыхтуюцца, пачалі хадзіць і глядзець. Хадзілі дзядзька Міхась, Толя і Коля, а мы сядзелі ў хлопцаў на руках.
Спачатку стаялі і сядзелі сабакі-веліканы. Каля некаторых былі ўваткнуты ў зямлю калочкі з шыльдачкамі. Дзядзька Міхась чытаў надпісы, і шмат хто хадзіў, глядзеў, чытаў...
- Хортая борзая... - прачытаў дзядзька Міхась.
І мы палахліва ўздрыгнулі на руках Толі і Колі. Вой, не сабака, а страх і смех: высозны, худы, ажно рэбры тырчаць, сагнуўся ў дугу, нібы ў яго жывот баліць. Не пазнаць, дзе ў яго канчаецца пыса і пачынаецца лоб - усё доўгае, пляскатае. Бр-р-р... І што ў яго пародзістага? За што яму прычапілі медалі? Ногі сухія, як палкі. І трэба ж выгадаваць такія хадулі: па метру, не менш!
- Дог... - сказаў дзядзька Міхась, і мы ўбачылі таго сабаку-велікана, што ўсіх ганарліва штурхаў грудзьмі. Страшна падступіцца, морда вышэй галавы Толі і Колі. Ногі даўжэйшыя, чым у таго, што сагнуўся ў дугу. Хвост тонкі і голы, нібы аблузаны.
Убачылі мы і баксёра. У гэтага галава вялікая, а пысы амаль няма. Нібы з разгону стукнуўся носам у дрэва, і нос уціснуўся ў галаву. Ад гэтага ў яго і зморшчын, складак многа і на лбе, і каля носа, верхнія губы абвіслі абапал рота. Вочкі круглыя, малыя і злосныя.
Ішлі мы далей, а дзядзька ўсё чытаў. Аўчарка ўсходнеэўрапейская... Яна прыгожая, як Султан, а вочы разумныя-разумныя. Сенбернар... Вялікі і тоўсты здаравяка, галава большая, чым у дзядзькі Міхася, мо ў два разы. Аўчарка коллі... Прыгажуня, сама пярэстая, валасы з яе звісаюць доўгія, расчасаныя. Спакойная, лагодная. Былі і мудрагелістыя назвы: эрдэльтэр'ер, фокстэр'ер... Яны амаль такія ж калматыя, як Жужа, толькі большыя. І Жужа жвавая, рухавая, вясёлая, а гэта непаваротлівыя дуралеі.
Бачылі і таксу: сама па таўшчыні, як дог, але ногі ў чатыры разы карацейшыя, жывот амаль па зямлі цягнецца. Ну і вырадак! Потым пайшлі пумі, скайтэр'еры, пекінес, японскі хін, чы-хуа-хуа... У многіх, вельмі многіх віселі на шыі жэтоны і медалі.
- Пакаёвыя, дэкаратыўныя сабакі, - сказаў нейкі дзядзька каля нас.