- Парэзаў? Брытвачкай? - Толя і Коля пакідалі буквары, падбеглі да яго. Абодва спачувальна глядзелі тату ў твар.
- Не-е, - сказаў тата загадкава. - Не!
Але не паспеў растлумачыць...
- Хамя-я-ак!!! - закрычаў Толя і заскакаў, запляскаў далонямі.
З кішэні татавага пінжака якраз паказалася светла-рудзенькая галоўка з кароценькімі цёмнымі вушкамі. Паварушыла верхняю губкаю з доўгімі вусікамі, панюхала паветра. Чорныя бліскучыя вочкі-парэчкі ўтаропіліся на дзяцей. Памкнуўся Коля ўзяць хамячка - і ад страху хуценька пацёр далонь аб далонь, затупацеў нагамі: «О-ё ёй!» Схаваў рукі за спіну.
А Толя не спалохаўся, падставіў да кішэні руку, і хамяк успоўз на яе. Ён дробненька трымцеў, дрыжалі лапкі. Прыціснуўся жыватом да Толевай далоні, асцярожненька глянуў з рукі ўніз: ух, як высока!
- Маленькі, як мышка, - сказаў Толя. - Мякенькі, цёпленькі. А якія лапачкі - ружовыя, з пальчыкамі! І носік ружовы!
- А жывоцік белы! І бачок левы з белай плямкай! І хвосціка няма! - заглядваў знізу і з бакоў Коля.
Ад гэтых выкрыкаў хамячок задрыжаў яшчэ мацней. Сеў тым месцам, дзе павінен быць хвосцік, падняў пярэднія лапкі, пачаў іх вылізваць, старанна выціраць імі роцік і шчочкі. Мо знарок, каб не паказаць, што яму страшна.
- Ой, як мыецца пацешна! - крычаў Коля.
А Толя не ўтрываў, паднёс хамячка да рота, пахукаў на яго.
- От як схопіць зубамі за губу, будзеш ведаць... Паменш цягайце па руках, гэта не кацяня. - Тата схадзіў ужо на кухню і вярнуўся ў калідор. Палец яго быў карычневы ад ёду.
- Тата, а клетак у краме няма? - пытаў Толя.
- Толькі птушыныя. А для хамякоў трэба такія, каб не было драўляных частак, бо паперагрызаюць.
- Во-о, а дзе ж ён будзе жыць? Яму ж хатка патрэбна. - Толя пакрыўджана надзьмуўся.
- Пасадзім у трохлітровы слоік. Цётка, у якой я купляў, таксама ў слоіку іх трымае, - сказаў тата.
Пайшлі на кухню. Тата дастаў з шафачкі пусты вялікі слоік.
- Саджай сюды. Усё будзе відаць, як у акварыуме, - і паставіў слоік на стол.
Толя не змог прасунуць у слоік руку з хамяком. Давялося нахіліць слоік і пусціць хамячка. Ён з'ехаў на дно на жываце - нібы з ледзяной горкі. Слоік паставілі нармальна, і хамяк адразу ж забегаў кругамі ўздоўж сценкі. Потым стаў на заднія лапкі, такія ж карацелькі, як і пярэднія, выцягнуўся як мага ўгору і заскроб пярэднімі па шкле. Кіпцікі коўзаліся, тоненька шкрабацелі - не было за што ўчапіцца! Зноў прабег некалькі кругоў, вынюхаў сценку, зноў стаў на дыбкі, заскроб лапкамі. І гэтак скроб і скроб, а сам адступаў патрошку ўправа, нібы танцаваў на задніх лапках.
Перабраў усю сценку слоіка некалькі разоў - так і не зачапіўся!
Шкада стала хамяка. Нібы ў турму якую пасадзілі. Толя адкалупнуў ад батона невялікі, з арэх, кавалачак, кінуў у слоік. Хамячок не бачыў спачатку булкі, але вусы адразу заварушыліся - адкуль гэтак смачна пахне? Крутнуўся ў той бок, хап зубамі. Падтрымаў яду лапкамі і... запхаў кавалачак у рот цалкам! Левая шчака адтапырылася, як напакаваная торба. Такі ж кавалачак батона памачыў у малако і кінуў хамяку Коля. Хамяк палізаў трошкі булку, падхапіў лапкамі, як ручкамі, і запхнуў за тую ж левую шчаку. Яна адтапырвалася ўжо так, што пераважвала хамяка на адзін бок. Зрабіў круг па дне, стаў на дыбкі - глядзіць на Толю і Колю.
- Ой, яшчэ хоча! - замітусіліся яны. - Чаго б яму даць?
Тата ўкінуў кавалачак яблыка, зярняткі з яблыка. Хамяк тут жа іх прыбраў, засунуў за правую шчаку. Сыпнуў Толя семак сланечніку, яны разляцеліся па ўсім дне. Прапоўз хамяк, як пыласос, - не пакінуў ніводнай! Кінуў Коля белы гарбузік - хамяк узяў семку ў ручкі, пакручвае, як шафёр руль, абгрызае рубчык. Тузець зубамі - лупінкі адпалі ў бакі, пляскатае зярнятка знікла за шчакой. Абедзве шчакі тырчалі ўжо так, што хамяк упоперак стаў шырэйшы, чым удоўж. Не торбачкі былі ў яго за шчокамі, а сапраўдныя мяшкі - аж да паловы тулава.
- Ой, ха-ха-ха! - не вытрывалі Толя і Коля. - Не есць, а ўсё запасаецца.
- Ну і тарбахват! - смяяўся і тата. Прынёс ірваную шарсцяную шкарпэтку, камяк ваты, кінуў у слоік. - Хай робіць гняздзечка.
Хамяк трохі пацягаў, патузаў шкарпэтку і вату зубамі, падрапаў кіпцямі. Потым падлез пад іх. Думаў, ніхто не бачыць, а яго было відаць з усіх бакоў: прысеў на заднія лапы і цісне пярэднімі на шчокі, выпіхвае харч. Пачысціў зашчочныя мяшкі, узяў у лапкі аблузаны гарбузік - есць.
- Вой, як чалавечак! - дзівіўся Толя.
- Ага, пальчыкі ружовенькія, ручачкі маленькія, - захапляўся Коля.
- Хомка, мы Гуліверы для цябе, праўда? - Толя пастукаў пальцам у сценку слоіка.
Хамяк адвярнуўся да яго спінаю, але жаваць не перастаў.