Заснулі Толя і Коля. А тата і мама яшчэ доўга размаўлялі і шапталіся. Нават тэлевізар не ўключалі - усё гаварылі і гаварылі. А гаварылі пра тое, што рабіць з імі - Толем і Колем. Да першага верасня яшчэ паўмесяца. Раней было ўсё добра - раніцаю іх вялі ў садзік, вечарам прыводзілі дадому. А паўтара месяца ўлетку прабылі яны ў дзеда і бабы, у вёсцы. І вось зноў у Менску.
- Пакідаеш ім ключ і дрыжыш: а раптам забудуць замкнуць кватэру? А раптам ключ згубяць?
- Не забудуць... Не згубяць... - гаварыў тата няўпэўнена.
- Яны пасля абеду будуць у школу хадзіць, у дзве гадзіны. Я распытвала. А калі ўрокі рабіць? Вечарам нельга, яны і так будуць стомленыя. Зранку толькі, да абеду... А хто з імі будзе сядзець? Я ж не магу работу кінуць!
- І я не магу, - гаварыў тата. - У школе павінна быць група падоўжанага дня. Мо дамовіцца, у групу іх аддаць?
- Цэлы дзень у школе? А на свежым паветры калі ім быць? Зусім змарнеюць.
- Чаму? Іх і гуляць водзяць, і кормяць абедам, і адпачываць кладуць. І ўрокі пад наглядам робяць.
- Невядома, ці будзе гэта група. Кажуць, настаўніцы яшчэ няма.
- Дык што ты прапануеш?
- Бабу трэба прывезці. Хай бы ў нас баба пажыла - год, два. Колькі трэба...
- Баба... А дзеда куды? У іх жа ў вёсцы свой дом, гаспадарка, карова. Не захочуць сюды ні баба, ні дзед. Лепш ты сваю маці ўгавары, яна гараджанка... Дый на пенсію ёй даўно пара, нашто ёй тая работа?
- Не ўгаворыш... Ты яе слаба ведаеш.
- Унукі павырасталі - бабы ў вочы не бачылі.
- Яна ж была раз!
- Ага, сто гадоў назад... Патэлефануй заўтра, угавары. Ты ж умееш!
- Калі і ўгавару, то не хутка прыедзе. Пакуль пенсію аформіць, пакуль дабярэцца сюды... Раней трэба было думаць!
- Дык чаму ты не падумала?
- Я... Я... Усюды я! - павысіла голас мама.
- Цішэй, калі ласка. Хлопцы толькі што паснулі.
Толя хіхікнуў сам сабе і затуліў рот коўдраю. Ён усяго мо на хвілінку быў задрамаў і паспеў убачыць сон: у яго развялося і бегала многа-многа хамякоў! Рознакаляровых! Але як пачалі моцна размаўляць тата з мамаю, яго сон уцёк, а цяпер ніяк не хацеў вяртацца. Цікава было паслухаць!
- А пакуль прыедзе, будзем вісець на тэлефоне, - гаварыў далей тата. - То ты патэлефануеш, то я... То ты падскочыш дадому, то я...
- У нас строга, - адказала мама. - Не магу я кідаць работу, раз'язджаць па асабістых справах.
Толя не вытрываў, вылез са свайго ложка, пайшоў да Колі. Паштурхаў яго пад бок.
- Пасунься... Скажу нештачка!
- А-а-а... М-м-м... - Коля спрасонку не мог зразумець, чаго ад яго хочуць.
- Тата і мама будуць на тэлефоне вісець. Чуеш? А мы адны будзем жыць. Чуеш?
- М-м-м... Замест слухаўкі вісець?
- Кіраваць намі па тэлефоне будуць. А мы адны будзем жыць!
Коля павярнуўся на другі бок і засоп носам.
- Эх... - махнуў на яго Толя і палез назад у свой ложак.
«Хочаш яшчэ торта?»
Першы выспаўся і вылез з ложка Коля. Ні таты, ні мамы не было. З кніжнай паліцы-шафы звісаў плакат.
«СЫНКІ! - гэтае слова тата напісаў чырвоным фламастэрам вялікімі літарамі. - Віншуем вас з днём нараджэння і моцна цалуем! - гэта зялёным. - Будзем святкаваць ваш дзень пасля абеду, а лепш за ўсё вечарам. У абед я прывязу рыбак і куклянку!» - гэта сінім.
А ніжэй чорным фламастэрам прыпісала мама:
«У духоўцы яечня. Кісель у кубачках на стале. Да кісялю адрэжце сабе па кавалку куплёнага торта. А той, што я спякла, яшчэ не гатовы, яму трэба выстаяцца. З дому не выходзьце, пагуляеце на двары пад вечар. Цалую - мама».
Коля тузануў плакат. Аб падлогу моцна ляснула кніга - яна прыціскала верх плаката да паліцы. Прачнуўся і Толя.
- Пісьмо табе, на чытай! - кінуў яму плакат Коля, а сам раздзеты пабег на кухню.
Праз хвіліны дзве, калі Толя прачытаў усё, што было напісана ў плакаце, ён завыў: «У-у-у-у...» - і таксама кінуўся на кухню.
Спазніўся: Коля ўжо адчыкрыжыў сабе вялізны кавалак торта і еў на поўны рот. Самы лепшы кавалак выразаў - зверху мармеладная кветка і лісцік з зялёнага крэму.
- О-о, тады я два кавалкі адрэжу, калі так! - сказаў Толя і адрэзаў сабе два кавалкі торта.
- Тады і я два, - сказаў Коля і адваліў сабе другі, яшчэ большы за першы.
- У цябе і адзін першы большы за мае два! Тады я адрэжу тры!
- А я - чатыры!
- А я скажу тату!
- А я скажу маме!
- А я табе не дам хамяка глядзець!
- А я хамяка ўжо бачыў. Я табе не дам рыбак глядзець!
Абодва пхалі за шчокі торт, як той хамяк харч, - хто хутчэй і больш з'есць? Павымазваліся, як чэрці.
І тут зазваніў тэлефон. Раз, другі, трэці...
- Бяжы паслухай, у мяне рукі ў крэме! - сказаў Толя.