Не ўтрываў, вылез са свайго ложка і Коля. Стаў у нерашучасці...
- А-а, баязлівец! - Толя залез і скокнуў трэці раз. З падушкі выпырхнула яшчэ больш пер'я.
- Дасць нам мама, - сказаў Коля, але палез на шафу і ён. Пакруціўся там на кукішках, глянуў уніз. Не вельмі высока... Гоп! - скочыў і ён.
З падушкі вылецела воблачка пер'я.
Схамянуліся, пачалі лавіць, збіраць пёрцы, запіхваць назад у дзірку насыпкі. Потым сяк-так заслалі ложак, ускінулі на падушкі пакрывала. Было непрыгожа, не гэтак, як у мамы. Адразу пазнае, што тут была баталія.
Пасля скачкоў Коля выпіў крыху кефіру. Падумаў - сербануў разы два баршчу.
- Я цябе вылечыў! - радаваўся Толя. І ён крыху пасёрбаў баршчу.
Коля вярнуўся ў спальню. Пакуль Толя прыбраў са стала і таксама прыйшоў у спальню, рыбкі ўжо плавалі ў акварыуме. Толя разявіў рот, хацеў закрычаць: «Што ж ты нарабіў?! Тата казаў - праз дзве гадзіны!» Коля апярэдзіў яго:
- Мае рыбкі, што хачу, тое і раблю!
Рыбкі, здаецца, адчувалі сябе няблага, хоць вада і была мутная. Гупі ганяліся па крузе, нібы хацелі ўчапіцца адна адной у хвост. Неончыкі нерухома віселі сярод водарасцяў. Молі пасталі стаўма і штосьці дзяўблі з каменьчыкаў. Мечаноска стругала губамі водарасць, а мечаносец плаваў каля яе задам наперад, нібы хацеў укалоць хваставым плаўніком-«мячом». Адна куклянка нерухома ляжала на дне ў куточку акварыума, другая наўскос паўзла па шкле. Антэны-вусы распусціла шырока ў бакі, пакалыхвала імі - мо вынюхвала спажыву?
- Галодныя... Усе галодныя... - здагадаўся Коля. - А тата не купіў корму!
- Забыў, мабыць.
- А мо рыбкам хлеба накрышыць?
- Яны не ядуць хлеба. У садзіку бачыў? Іх кармілі такімі чырвонымі чарвячкамі і сушанымі мікробамі, - сказаў Толя.
- Сам ты мікроба сушаная! Гэта цыклопы такія з ножкамі. Выхавацелька казала, Зінаіда Аляксееўна.
- Сам ты цыклоп з ножкамі! - пакрыўдзіўся Толя.
- А ты... А ты... - пачаў заікацца ад злосці Коля і кінуўся да Толі біцца.
Пакачаліся па падлозе. Сёння Толя хутка апынуўся наверсе. Але Коля раптам войкнуў і скрывіўся, давялося яго пусціць. Хворы ж! Пабег Коля са спальні.
А Толя пайшоў на кухню, бо сюды з акна даносіліся дзіцячыя галасы. Заглянуў у акно... Ух ты! Якія хвацкія вароты дзеці зрабілі з крамных цукерачных скрынак! Мог бы і ён з імі паганяць шайбу, нічога, што далёка да зімы. Але ж мама не дазволіла выходзіць... Во, Сцёпа Мармышка горла дзярэ, верхаводзіць... Таксама ў першы клас пойдзе. Ён амаль на паўгалавы вышэйшы за Толю і Колю.
Залез Толя на акно, стаў на дыбачкі, каб бліжэй была фортка.
- Гэй! У нас хамяк і рыбкі! У нас дзень нараджэння!
Пачулі!.. Сцёпа Мармышка абапёрся на клюшку і закрычаў угору:
- А які ну-умар!.. кватэры?..
- Пяцьдзесят!!! - зноў стаў на дыбачкі Толя. Сцёпа кінуўся ў пад'езд, за ім натоўп дзяцей, нават малая Танька з суседняга корпуса.
- Коля, ратуйся! Госці бягуць! - закрычаў Толя, саскочыўшы з акна.
На лесвіцы ўжо звінелі галасы, чуўся тупат.
Выбух у кватэры
Толя адчыніў дзверы, і яго ледзь не стапталі ў парозе. Большасць - амаль незнаёмыя хлапчукі, толькі Мармышка і яшчэ адзін, Андрэйка, знаёмыя. А Сцёпа стаяў і ўсё ціскаў клюшкаю на кнопку званка.
- Перастань! - тузануў яго Толя за рукаў.
- Вы, значыць, адны! - упэўнена сказаў Сцёпа, ступіў цераз парог. Толю з дарогі адгроб, як штосьці лішняе.
Апошняя ўскарабкалася на пляцоўку Танька. Расчырванелася, ледзьве дыхае. Папрасілася вельмі ветліва:
- Можна і мне на ваш дзень нараджэння? Толькі ў мяне няма чаго падарыць... - паказала яна пустыя далонькі і ўздыхнула.
- Заходзь, - дазволіў ён. Толю спадабалася, што яна ўспомніла пра падарунак, а ніхто з хлапчукоў і не заікнуўся нават.
Дзеці ўжо тапталіся на кухні каля слоіка з хамяком. Не, хамяка ў ім не было, Гаўрык сядзеў у Мармышкі на грудзях.
- Лезь, лезь! - падштурхоўваў Сцёпа хамяка знізу. Але той учапіўся кіпцюрыкамі за куртку і палахліва паглядваў на дол. Відаць было, як ён дрыжыць і трасецца.
Толя зняў хамяка, даў патрымаць Таньцы. Яна атуліла яго далонямі, атрымалася нібы гняздзечка. Дзяўчынка ўся свяцілася ад шчасця, і сам Толя глядзеў на яе і радасна ўсміхаўся.
- Пусці, хай пабегае! - Сцёпа сілком прыгнуў Таньку за рукі да падлогі, вытрас з іх хамяка. - Ату яго! Ату! - патупаў нагамі, пляснуў далонямі.
Гаўрык з пуду кінуўся пад буфет.
- Ой, уцячэ! Ой, не зловіце! - замітусіліся дзеці. Некаторыя палеглі, каб заглянуць пад буфет.
- Куды ён уцячэ, каратканожка? Волю яму давайце! У мяне быў хамяк, дык бегаў дзе хацеў! - сказаў Сцёпа і абмацаў вачыма стол, буфет, выцягнуў шыю і заглянуў у каструлю на пліце. - А дзе ж... вашы рыбкі?