- У спальні! - сказаў Толя. Яму не падабалася, як паводзіць сябе Мармышка ў іх кватэры. Усе сыпанулі ў спальню, а Толя і Танька пасталі на калені, папрыціскалі ён левае, а Танька правае вуха да падлогі. - Гаўрык! Гаўрычак! Гаўрунька! Бяжы сюды! - але хамяк так і не паказаўся з-пад буфета.
Толя яшчэ трошкі паляжаў вухам на падлозе, але глядзеў ужо не пад буфет, а любаваўся Танькай.
- Ён з кухні не ўцячэ, давай зачынім дзверы. - Танька ўстала і патузала Толю за рукаў.
У спальні было шумна. Дзеці тоўпіліся каля акварыума: хто заглядваў зверху, хто праз бакавыя сценкі, а Сцёпа стукаў кіпцямі па шкле - пужаў рыбак.
- У мяне ў акварыуме была чыстая вада, а ў вас... Хіба вы малака налілі? - гаварыў ён.
- Тата казаў - пачысцее, адстоіцца. - Толя распіхаў хлапчукоў, каб і Танька ўбачыла рыб.
- Хіба гэта рыбкі? - пагардліва крывіў губы Сцёпа. - Камары! Во ў мяне былі - вялікія, залатыя!
- Нічога ў цябе не было! - падышоў да іх ссінелы, змучаны Коля. Ён пакрыўдзіўся за сваіх рыбак. - Брахун ты! Задавака!
- Заложымся, што былі? Ну - на што заложымся? - палез на яго Сцёпа. - А-а, спужаўся? Спужаўся! Шкада прайграць! Мы прадалі акварыум, як пераязджалі ў Менск, - во!
Мармышка даў Колю пстрычку ў лоб і пачаў шныпарыць па спальні, заглядваючы ва ўсе куткі.
- А што тут у вас? - адчыніў шафу для адзення. - А тут? - падбег да татавага стала, тузануў шуфлядку. Павярнуўся да адной кніжнай паліцы-шафы, да другой. - Э-э, у нас больш кніг было, з прыгажэйшымі вокладкамі... Здалі ў краму, як пераязджалі.
Расчыніў дзверцы ўнізе кніжных паліц, усунуў туды нос. «У-у-у, і тут кнігі...» Разагнуўся, адсунуў шкло, але не кнігу ўзяў, а празрысты, нібы шкляны, кубік: «Гэта што?» І не стрымаў зайздрасці: «Ух ты-ы...» У сярэдзіне кубіка бялеў караблік з белымі ветразямі. А прымацаваны быў кубік да вішнёвай непразрыстай падстаўкі-квадраціка.
- У нас таксама... У нас яшчэ лепшае было... - А што - Сцёпа не прыдумаў.
Кубік пайшоў па руках. Загаманілі: «А як караблік уставілі туды?», «Залілі шклом - і ўсё!», «Ён не сапраўдны, а намаляваны!».
- Э-э, цаца, цаца ды ў кішэнь... - забраў Мармышка кубік у Андрэйкі, хацеў нібыта паставіць на месца. Але не паставіў - падняў высока і - «ах!» - упусціў на падлогу.
З долу кубік і падставачку паднялі асобна - разляцеліся ў бакі.
- Я незнарок... Незнарок я... - мармытаў Сцёпа.
Ні Толя, ні Коля яму не паверылі.
Пакуль яны шукалі які-небудзь клей, каб хоць крыху склеіць кубік і падстаўку, Мармышка заглянуў за тыя паліцы-шафу, што стаялі крыху наводшыбе, не прытуленыя да сцяны. За іх можна было свабодна залазіць: там былі дзверы ў кладоўку.
- А-а... а тут у вас што? О, добрая схованка... У нас большая кладоўка, тапчан у яе засунулі. Бабуля там начуе. - Выйшаў, крутнуўся сюды-туды.
- Хамяк і рыбкі - і ўсё? Мне на дзень нараджэння велік купілі, марожанага, торта, напітку... І ў садзік дзецям цукеркі насіў... Кілаграм...
- І ў нас ёсць торт, - сказаў Толя і павёў дзяцей на кухню. Усе ўбачылі, што хамяк шмыгануў з-пад буфета пад пліту.
- Гэта такі торт?! Хэ-хэ-хэ! - Мармышка схапіўся адною рукою за выпучаны жывот, а другою паказаў на кавалак, што не даеў Толя. - Хэ-хэ-хэ!
Толя адчыніў буфет. Вось ён, торт, што спякла мама. І чатыры бутэлькі напітку «Церамок»... І нават цукеркі «Кароўка»...
Падаставаў усё на стол. Прыпасамі далей распараджаўся Мармышка. Не прайшло і колькі хвілін, як усё было парэзана на кавалкі, адкаркавана, разліта па шклянках і кубках, хоць і несправядліва. Цмокалі, сёрбалі, плямкалі, чмыхалі, саплі, аблізвалі пальцы. Пра Толю і Колю ўсе забыліся, торта ім не дасталося і дробкі. Ды яны і не хацелі яго. «Церамка» дала пакаштаваць са сваёй шклянкі Таня. І кавалачак торта ім пакінула: «У мяне ад салодкага галава баліць!» «А ў мяне ад салодкага зубы павыпадалі, - пахваліўся Андрэйка. - Во!» - разявіў шчарбаты рот, каб паказаць, і... укінуў апошні кавалачак.
- А цяпер давайце ў карагод! - сказала Танька. - Бярыцеся за рукі, ну! - Яна злавіла Толю і Колю за рукавы і заспявала тоненькім галаском: - Як на Толевы імяніны мы спяклі ўсім каравай... Ну, што ж вы? - Яна нецярпліва патупала ножкамі ў белых гольфіках і сініх туфліках. - Як на нашы імяніны...
Ніхто не хацеў станавіцца ў карагод.
- Давайце ў «кошкі і мышкі»!
- Давайце ў хованкі! - кожны крычаў сваё.
Пабеглі ў пакой - цесна было на кухні.
- Я лічу! - Таня затуліла далонямі вочы і пайшла да акна. - Адзін... Два... Чатыры... Тры... Пяць... - выкрыквала яна. А вакол заціхаў тупат і шоргат - хаваліся хто куды. - Пяць! Я ўжо іду шукаць! Хто не схован, той закован! - Яна расплюшчыла вочы і ўбачыла, што на канапе сядзіць, трымаючыся за жывот, хмуры Коля. - Кую-кую Колю! - пастукала яна лінейкай па падаконніку.