- Я не гуляю, - устаў ён і пайшоў на кухню: яму было млосна і сумна. Таня за ім - мо хто на кухні схаваўся?
І тут са спальні сыпанулі хлапчукі, застукалі лінейкаю, вырываючы адзін у аднаго, - «адкоўваліся».
- Ах вы так! - Танька пакрыўджана закусіла губу. - Я зараз знайду! Некага знайду...
Яна глядзела пад ложкі, за парцьеры, пад стол, зазірнула за паліцу-шафу: Мармышкі і Андрэйкі не было. Паспрабавала адчыніць дзверы ў кладовачку - яны былі зашчэплены знутры.
- Эй, я ведаю, вы тут. Вылазьце!
Ніхто не адгукаўся.
На дапамогу прыйшоў Толя, пастукаў у дзверы кулаком:
- Вылазьце, мы вас знайшлі!
І ўсе пачалі крычаць: «Выходзьце!»
Маўчанне...
- Ну і сядзіце там! Мы вас не выпусцім! - сказаў Толя і забразгаў зашчапкаю. Зашчапіць не паспеў - у дзверы штурханулі знутры. Толя падпёр дзверы плечуком, а потым перавярнуўся - спінаю. Рукі выставіў і ўпёрся ў паліцы-шафу. Ду-дух! - грымнулі з кладоўкі зноў, і дзверы таўханулі яму ў спіну, а Толя штурхануў паліцы. Шкло ў паліцах зазвінела, затрэслася... Напор не слабеў, а мацнеў, і Толя ўпіраўся што ёсць моцы, але не мог справіцца з двума. - Памажыце-е!!!
Усе стаялі і глядзелі, толькі Танька ўперлася з другога боку паліц, крахтала: «Не пад...да...вайся!»
Напор аслаб, паліцы пахісталіся ў яе над галавою, сталі на месца, супакоіліся.
Зноў націск... Толя раптам адчуў, што паліцы больш не памагаюць упірацца, а ...уцякаюць ад яго рук! Ой, ухапіць бы іх, затрымаць... Рынуліся паліцы ўніз, у кутку пасвятлела...
- Танька-а!!! - нечы не крык, а лямант.
Аглушальна гахнула... Звон, трэск... Здрыгануліся падлога і сцены, адляцелі, пасунуліся ўбок татаў і мамін ложкі, якія стаялі побач сярод пакоя.
Толя ўбачыў Таню - жывую! Яна круціла пальчыкам у вуху і трэсла галавою. Аглушыла! Каб на якую пядзю бліжэй, то і па ёй...
Хакнулі ўсе, выдыхнулі паветра. Заварушыліся...
- Ну - я дадому... - Сцёпа бачком, бачком абышоў перакуленыя паліцы, пакаўзнуўся на шкляных асколках.
- І я... І мы... - Дзеці хуценька вымеліся з кватэры.
- Што цяпер бу-у-удзе... - працягнуў Коля і схапіўся за горла. Яго зноў занудзіла - ужо ад страху.
«Танька жывая... Танька... не трапіла пад шафу!..» - Толя выцер спацелы ад страху лоб.
- Спакойна... Галоўнае - спакойна, - сказала Таня голасам дзяўчынкі-бабраняці з нейкага мультфільма. Грабанула рукою ў кучу асколкі і адразу парэзала пальцы. Не плакала, а глядзела, як зрываюцца на падлогу кроплі крыві. Глядзела і на левую нагу, дзе асколак рассек гольф і краі рассечанага таксама набрыньвалі чырвоным.
З-пад паліц відаць адарваныя дзверцы. Пасечаныя асколкамі кнігі, асколкі шкла грувасціліся не толькі каля паліц, але разляцеліся і па ўсім пакоі. А ложкі не проста адсунуліся - у татавым адбіта спінка, адарвана бакавая дошка.
І тут зазваніў тэлефон. Тэлефанавала мама, хацела пакіраваць Толем і Колем. Толя пачаў расказваць ёй пра ўсё і не змог расказаць - расплакаўся ў слухаўку. А потым крычаў: «Ало! Ало!», а слухаўка піпікала кароткімі гудкамі і маўчала. Мабыць, маме зрабілася кепска і ёй рабілі «хуткую дапамогу».
- Спакойна, я вас не пакіну... Я ў вас буду, пакуль тата і мама накрычацца... На мяне ніколі мама моцна не сварыцца пры чужых. Я пабуду - добра? - тузала Таня Толю за рукаў.
А ён сядзеў пад тэлефонам і ўмываўся слязьмі. Яму нікога не хацелася слухаць.
Яму хацелася ўцячы з дому назаўсёды.
Танька выратоўвае «ваякаў-баякаў»
- Ты ўвесь выплакаешся, адна лупінка застанецца... І ў мяне парэзаны пальцы і нага, а я не плачу, - Таня дастала з аднаго рукава насовачку з намаляваным грыбком, з другога - з ягадкамі і паспрабавала выцерці Толю адною нос, а другою - вочы. А ён круціў галавою, не даваўся. - У цябе колькі насовак? - пытала Таня. - У мяне адна на слёзы, адна на нос, адна на губы...
Толя перастаў хліпаць, прыслухаўся, што яна гаворыць.
- Які ваш торт смачны! Як ён называецца, дзе вы яго купілі?
- Самі спяклі, - буркнуў Толя.
- Ой, скажу маме, каб рэцэпт узяла. І «Церамок» смачны, і «Церамок» самі рабілі?
- Куплялі. Адстань!
- А мы давай усё збяром шчоткаю і саўком. І ў вядро! - надумала Таня. - Прыбяром усё - і слядочка не будзе.
Толя пакорліва схадзіў на кухню і прынёс шчотку, савок і вядро. «Шпінгалетка... І пяці гадоў мо няма, а камандуе!»
- І ты не ляжы! - накінулася Танька на Колю, бо той улёгся ў свой ложак і знарок моцна вохкаў і крывіў твар.
- А я не куляў паліц! Я не вінаваты!